S&M

Soetmin, dat ben ik.
Ik ben 33 jaar, ben eigenlijk logopediste maar werk in sales en ik hou er sinds de kindjes deze blogverslaving op na. Ik ben socialmediafreak, hou van bakken en naaien, online shoppen, ben ongeveer altijd op dieet (als ik het niet ben vind ik dat ik het zou moeten zijn) en ik ben ook steeds te vinden voor een glas cava onder vriendinnen.
Niet meer, niet minder. Hoog huisje-boompje-beestje-gehalte dus, een ongekende bron van inspiratie. Ik schrijf wat ik meemaak en denk, zoals ik het meemaak en denk. Onverbloemd moederschap, laat het ons zo omschrijven.

Matijs, het lief en occasioneel blogposter, is 34. Hij is ingenieur werkzaam in IT, iets met consultancy en webdesign. Een betere uitleg kan ik u niet geven want ik heb nooit goed genoeg geluisterd om het echt te verstaan. Dat of er schort iets aan mijn IQ.
Matijs is wielrenfanatic, tuinierfan, hobbyfotograaf en last but most certainly not least chef kok. Gewoon, voor zijn en mijn leut. Dat is geweldig leutig, let me tell you. Mogelijke verklaring voor dat continu dieet.

We zijn samen sinds 5 juni 2008.
Hoe dat verliep lees je hieronder in een blogpost die om één of andere reden alle lezersstatistieken overschreed, zelfs die van de geboorte van de jongens.

Lees vrolijk verder!


Koekenbak

Vijf jaar geleden hadden Matijs en ik, na elkaar herontdekt te hebben via facebook, afgesproken om een hapje te gaan eten samen. Vroeg, want het was een donderdag en dus terug werkendag de dag erop.

Zeven jaar ervoor waren we een tijdje collega's in de vroegere Backstage waar ik 6 op 7 werkte in de keuken en Matijs op vrijdag in de zaal stond. Vriendelijke jongen vond ik het. Altijd even goed gezind maar wel een jongen. Ik had een lief trouwens, dus verder dacht ik niet. We leefden andere levens.

Zeven jaar later, nu vijf jaar geleden, stond ik dus met een fles in de hand voor zijn deur wachtend tot de jongen van toen zou openen. Niet eens echt zo benieuwd. Gewoon, hapje eten.

Niks was minder waar.
Schoon hemd, koket brilletje, even brede glimlach als toen maar ineens zeven jaar mannelijker. Woahh.
Leve testosteron! Mokerslag.

Ik wist het.
Dan en daar.
Dit is 'em.
Echt, ik wist het.

'Of ik wou binnenkomen of meteen doorgaan?', vroeg hij. Binnenkomen natuurlijk. Op zijn terrein wou ik wel even vertoeven bedacht ik, en ik zette me in zijn zetel.(Nauwelijks 24 u later zou ik in die zetel andere dingen doen maar dat wist ik toen nog niet en dat zijn ook uw zaken niet. Maar toch. Fijn gedacht.)


We babbelden languit, kwamen te laat aan in het restaurant waar we nog meer languit babbelden en toen dat sloot gingen we naar bij mij thuis waar we tot een kot in de nacht languit babbelden. Vlotjes.
Hij ging uiteindelijk, ik sliep een uur of twee en ging werken.
Tegen 10u begon het smsen, dat duurde de hele dag lang. Op het middaguur parkeerde ik onder een boom aan de kerk van het dorp waar ik op dat moment de apotheken bezocht en mijmerde/ smste volop.
Hij ook, daar bestond geen twijfel over.
Ik moest die avond naar de film met vriendinnen, Sex and the city. Tijdens de film smste hij "Come and eat een aardbeike with if you want". Letterlijk. Ja, ik weet dat nog perfect.


Met mijn rode neus (sex and the city...bleiten) trok ik er heen en een koppel rode oortjes later wisten we het eigenlijk allebei. "Jij en ik....willen we het proberen?" Ja tuurlijk! En ik annuleerde mijn andere date voor de avond erop.


Vijf jaar koekenbak is het hier dus vandaag. En ik zie hem nog altijd even doodgraag.
Vijf.
Verraderlijk kort is dat maar toch ook al een beetje lang. Niet? Er is veel gebeurd op vijf jaar.


De wilde verliefdheid van toen, die bij ons belachelijk lang heeft geduurd, maakte plaats voor een symbiose.
We zijn het soms nog hoor, zo verliefd. Op avondjes uit, na een korte afwezigheid of na datgene dat uw zaken niet zijn. Maar we leven in het dagelijkse leven en hebben twee kindjes inmiddels, er is hier ook wel eens een lontje kort. Al maken we slechts zeer uitzonderlijk eens echt ruzie. Minder dan één keer per jaar, als ik het zo nareken.


Hij heeft mij rustiger gemaakt.
Hij heeft mij dingen geleerd, grote en kleine.
Dat platte schoenen dik ok zijn bijvoorbeeld en extra ver weg van je bestemming parkeren fijn is omdat je er dat een ommetje tussen kan squeezen. Dan heb je aan die torenhoge hakken niks. Sindsdien hebben we al heel wat afgewandeld samen.
The little things, die tellen heel hard voor hem terwijl ik daar net aan voorbij ging in mijn hartstochtelijk streven naar 'Het Grote Geluk'. Ik heb het gevonden, dat geluk. In die little things, in hem, in wie we samen zijn.


Ik vind dat ik dat mag zeggen.
Ik ben gelukkig.
Ook al ben ik dat niet 24/7 en ook al weet ik niet of het wel allemaal zal blijven duren uiteraard.
Maar vandaag is nu en wij zijn goed bezig, vind ik.
Dus ik leef lekker met mijn hoofd in de wolken.


Anderzijds heb ik hem ook verrijkt, dat weet ik zeker. Moet ik er toch ook even bij vermelden.
En ik weet ook op welke vlakken, ha!
Maar ik kan niet spreken in zijn plaats natuurlijk. Hij is minder een schrijver of prater dan ik (hoe kan het ook anders), dus die woorden raken minder makkelijk naar buiten. Maar ik zie het en ik voel het en dat is goed.


Ik schrijf dit op voor mezelf. En voor hem.
Om het nooit te vergeten, voor als ik seniel of dement ben. Voor als we ruzie hebben of hij op mijn systeem werkt.
Waar anders dan hier schrijf je zoiets op? Elke andere plek verlies ik geheid.
Het staat hier goed.


Ik hoop dat uw herinneringen even schoon zijn. Of even intens. Of dat uw toekomst dat wordt.
Ik? Ik leef voor de liefde. Die voor de kindjes, voor familie en vrienden, de liefde voor het schrijven en de lekkere dingen des levens, de liefde voor hem.
En als ik het zo even nalees...ik leef ook van de liefde. Gulzig.


'Eentje pietzak!', zeggen ze hier in Gent. Chancard, I know.


Onze timeline in plaatjes!


2008
2009

2010


2011
2011
2012
2012
2013

30 opmerkingen:

Mirella zei

Dit geloof je niet :) ... ik ben ook logopediste (Vesalius Gent destijds) :))

Unknown zei

michelle
Heerlijk hoor die blog van jou...
Krijgt alvast een plaatsje in mijn 'niet te vergeten vakje'...
Heel herkenbaar allemaal met grote langdurende grijns tot gevolg.
Mooie site...zo eentje zou ik er ook wel willen maar dan voor mijn hobby in bijberoep...
kinderen fotograferen..
Foto's zijn er al, ideekes genoeg maar tijd (want ook twee kleine spookjes)
Het zal wel komen...

Unknown zei

Haha. En ben je actief als logopediste?
De gelijkenissen stapelen zich op. Ben jij jij wel en ik ik?

Unknown zei

Thanks Michelle!
Zo een blog valt mee qua werk hoor. Hangt ervan af hoe vaak je post natuurlijk maar je zou dat in principe bescheiden kunnen houden. Ik ben een beetje verslaafd vrees ik...

Mirella zei

Ja reeds 16 jaar (nen mens wordt oud); eerst zelfstandig bij iemand (oa. in Zingem), dan RC Oudenaarde, dan ... en nu sedert enkele jaren in BO type 1 en 2 (G'bergen) gecombineerd met adm. werk (Ninove). Sinds de tropische temperaturen - vandaag dus - opnieuw gestart met de logo na 2 schooljaren (op enkele maanden na) "out" te zijn geweest door het geringe leeftijdsverschil tussen de jongens, moederschapsbescherming en BV-verlof.

Unknown zei

Typisch he...herstarten en dan zomert het! Grrr. Hopelijk viel het een beetje mee!
Nu had logo inderdaad wel een betere job geweest dan sales...moederschapsbescherling, de schoolvakanties thuis...maar ik ben er al zo lang uit dat ik er begot niks meer van ken!

Barbara Van Ransbeeck zei

Héél toffe blog en hij ziet er nog beter uit nu! Ge zijt echt een zot wijf en ge kunt het allemaal zo plezant uitleggen... ik lees u graag :)

Unknown zei

Thanks!!!! Compleet content met die reactie!

ellen zei

Heerlijk om te lezen, tof geschreven, en o zo herkenbaar... Begonnen bij de wipperkak (ja hoor, been there, done that) en ik kijk er naar uit vaker te lezen!

Unknown zei

Leuk!! Via Jurgen dan vermoed ik?
Weest welkom!!

wendy zei

Hallo, heb je blog pas ontdekt maar vind het nu al super en al wat verslaafd, aan het lezen eh.. ;-) Groetjes Wendy.

Unknown zei

Weest welkom! En laat je gaan, lees maar alles!

Liesbet Rombaut zei

Ik lees hier al een tijdje mee, maar ben niet zo'n "reageerder". Ik dacht nu eens dit rubriekje eens te lezen en o, verrassing, je bent ook logopediste! :-) Doe zo verder, schitterend wat jij hier allemaal neerschrijft! Ik zit hier vaak te gniffelen achter mijn scherm...

Unknown zei

Ik ben vereerd, mercikes!

Juffertje in het Groen zei

Hallo! Ik ben hier holderdebolder per toeval beland en ... ik denk dat ik ga blijven plakken! Je schrijfsels zijn heerlijk leesvoer. ;o)

Unknown zei

Super! Merci daarvoor!
Join the club mylady!

Soft Cactus zei

Leuke blog heb je.. Zo af en toe, als ik even tijd heb, piep ik bij volgers..en ik ben blij verrast! Dat van je ventje dat in de IT werkt en IETS doet met consultancy komt me bekend voor! Ik luister ook maar half..

Unknown zei

Haha. We all love a nerd!

Sylvia zei

Awh, wat zijn jullie een leuk gezinnetje!! Ben blij dat ik toevallig op je blog terechtkwam :)

Twee emmerkes water zei

moh ik versta dat zeker waarom deze pagina zo gelezen wordt :)
ik word er helemaal warm van :)

Unknown zei

Ik ook! Keep coming back for more!

Unknown zei

Haha. Besmettelijke blogpost!?

Anoniem zei

Op dieet moet jij allerminst! Mooie vrouw, mooi gezin, mooie blog! Ik blijf hier (niet zo heel erg) stiekem toch volgen, denk ik :D

Unknown zei

Thanks!

Elke De Prins zei

Ik ga u *boenk* in mijn favorieten zetten, zie! :-)

Sarah zei

Mooi verhaal :)!

Unknown zei

Yiha! Zo lief. Dat doet deugd om horen!

Unknown zei

Mooi leven zeker, ik ben dankbaar. Ooit was het grijzer in dat hoofd van mij!

Bakdame zei

hoi soetmin,
een prachtig verhaal.
zou direct in een film kunnen passen.
ik voeg jouw blog hier toe aan mijn lijstje want zeer mooie verhalen hier hier te lezen
liefs
ohladybake

Heleen zei

Wat een leuk verhaal. Ik begon (bijna) te glunderen toen ik las dat je eigenlijk logopediste was en iets volledig anders doet :) Dat heb ik ook! En naast mijn kantoorjob hou ik ook van bloggen. Tot op de blogameetup, ik krijg stiekem al wat zenuwen!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...