Ik herinner mij nog als gisteren het heeeeevig verlangen naar een kindjemijn, of twee of drie of vier maar niet meer dan vier.
Als jong meisje lag ik al te fantaseren 's avonds in mijn bed (klein rond roze gebloemd kussen op mijn buik, deken erover en handen op de 'buik', net echt!).
Wat zou de familienaam van mijn kindjes worden later? Dat vond ik zo gek, dat je nog niet weet wat de familienaam van je dichtste familie zal worden.
En wat worden die kindjes dan? Jongens, meisjes, een mixje?
En gaan die dan wel op mij trekken? Of op mijn man? En gaat dat wel 'ne snelle' zijn, die man?
Als God echt zou bestaan dan zou ik hem vragen om eens één second vooruit te mogen kijken om te zien hoe mijn kindjes eruit zien. Nu! Mislukt. Nu! Weer niet. Nu dan? Zie je wel, pfft...God bestaat niet.
Zo levendig die herinnering.
Als ik nu deze foto zie dan denk ik "Allez jong, dit zijn ze dus. Mijn nest, de kopjes die ik wou bekijken. Nu weet ik het allemaal. Ik ben Soetmin en ik heb twee zoontjes, ze heten De Jonghe en ja mijn man is snel."
Al mijn vragen, plotsklaps beantwoord.
Ziet dat zeg.......ik zou kweetniehoe content geweest zijn toentertijd als ik dit beeld in mijn goddelijke één-secondenflits te zien had gekregen.
Hij toont zijn speelgoed, geeft enkel zachte aaikes, wil af en toe naast Jasper zitten om hem gezelschap te houden en geeft hem flesjes en tutjes als ik dat vraag.
Ook met kokkerellen helpt hij steevast mee, met afwassen, met boodschappen doen (lang leve de mini-karretjes), met pampers verversen en af en toe eens met stofwissen. Handig.
Maar het omgekeerde kan ook. We naderen de twee en dat merk je.
Zo is een neen echt wel een neen bij Verne, consequent. Als hij geen broccoli wil eten, zich niet wil aankleden of niet in bad wil dan valt hij niet te overtuigen noch om te kopen.
Damn.
Zetten we toch door, dan krijgen we een ziedende "Grrrrrrrrrrr" terwijl hij zich helemaal opspant tot hij trilt, zijn onderkin vooruit steekt en zijn ogen vuur schieten.
Heel overtuigend. Maar jammer Verne, die kleertjes moeten toch aan.
Je zou denken dat als ik vervolgens mijn strengste vinger bovenhaal en dreigend zeg "hela, ga jij een beetje in de hoek staan misschien?", dat een "neen" oplevert waarna hij zich verslagen laat aankleden.
Toch? Dat is wat ik dacht althans.
Verne niet, die zegt gewoon enthousiast "jaaaa", neemt gretig het geboden alternatief op aankleden aan en stampt vastberaden (lichtjes vrolijk zelfs?) richting hoek waar hij het vervolgens plichtsgetrouw op een aandoenlijk huilen zet. Niet omdat hij triest is, tegendeel, hij heeft gekregen wat hij wou. Maar omdat dat zo hoort in zijn hoofd blijkbaar. Hij ziet het bij de kindjes van de crèche zeker? In de hoek huil je, punt.
Spontaan in de hoek gaan staan, het is eens wat anders.
Er is Nog meer tweejarigengedrag:
"De mij"...nieuw in zijn vocabulaire.
Pak je zijn tandenborstel af, dan krijg je "nee, de mij!". Was je zijn haren, dan krijg je "nee, mij haartje!". Er is hier sinds kort in huis veel van hem, dat kan ik u wel zeggen.
Eveneens nieuw is "ik". Het is nog maar sporadisch juist: "ik e manaatje (banaantje) ete". Vaker is het Jèje ik zoals in "Jèje ik ook e doen datje" als ik wortels sta schoon te maken bijvoorbeeld.
Een geheel nieuwe persoonsvorm zeg, zomaar plots in zijn taal geslopen. Ik ben daar trots op.
Matijs is dan weer geweldig trots op Vernes rekenkundige capaciteiten. Het klein rotjoch kan perfect tot twee tellen. Waar 'twee' vroeger slechts een woord was in een soort rijmpje (één, twee, zes, zeven, acht...) heeft hij het concept 'twee' nu duidelijk perfect onder de knie. Hij ziet ook overal dingen in tweevoud...twee wielen aan de moto, twee worstjes op zijn bord, twee gieters in de tuin.... Twee vanalles. Zelfs al is er meer, Vernes interesse stopt bij twee exemplaren.
Anekdotetime: af en toe verzoekt Verne mij eens een borst te tonen, wat ik uiteraard doe. Dus ik haal er eentje boven ("aaah, de bostje!!") en ik krijg gegarandeerd onmiddellijk een verzoek voor de andere (wijzend: "nog bostje kijke?"). Groot was ineens het jolijt toen zijn frank viel: "Twee, de twee! Twee bostje, twee bostje!!!". Jep jongen, mama heeft twee borstjes.
Binnenkort een kroon met een twee erop. Dat wordt nogal een traktatie!
Over naar kleine Jasper. Die doet het geweldig goed.
Mobile kijken is ineens een favoriete hobby geworden, de speeltjes aan de wipper worden grondig bekeken en betast en al wat in het park in zijn nabijheid ligt belandt in zijn mondje. Kortom, hij speelt.
Dat is geweldig om te zien. Van ontevreden huilkindje naar spelende gezapigaard.
Dat doet gewoon deugd.
Net als zijn broertje houdt hij trouwens het been stijf, maar dan de letterlijke variant. Niks leuker dan beentjes strekken en rechtstaan. Eerst aan twee handen maar inmiddels staat hij ook stabiel met één handje hulp.
Zoals Verne, net op dezelfde leeftijd. Zie hierzo.
Afsluiten doe ik met wat broederlijke ochtendplaatjes en een filmpje.
Onscherp maar wel in volgorde...aanschouw de winterworp van 2013.
Verne hoort er niet écht bij maar het kind is poseren gewoon dus hij kroop instinctief mee in de zetel en lachte breed.
Eerst was er Jasper (15 januari), toen kwam Moïse (2 februari, in his defence...het kind had honger maar wij vonden de foto eventjes belangrijker) en tot slot France (16 februari).
Ze zijn respectievelijk achterkleinkind 16, 17 en 18 als ik juist tel. Nummer 19 en 20 zijn ook al onderweg, en er zijn er nog die moeten kweken, dus het eind is nog niet in zicht.
Communiceren doen ze voorlopig enkel door simultaan te schreien. Behalve France dan, die vond dat mannengemekker weinig imposant en distantieerde zich liever.
De zon is in het land en in Jaspers humeur aangekomen, ik loop niet meer hele dagen in lompen rond of met de borsten on show 24/7 (beetje overdrijven mag) en de grote afvalrace is begonnen.
"Een nieuwe lente, een nieuw begin"
Zo begon een leraar Nederlands in het middelbaar ooit al strippend zijn les. Zal ik nooit vergeten, de zin noch de stripact.
Vandaag komt die zin mooi van pas.
Tijd voor lenteschoonmaak in ons bestofte binnenshuishoofd en dito look.
Matijs zijn haren zijn fris geknipt, hij wil een nieuwe bril en is ineens into ijsjes maken. Ik heb eens een online shopke voor mezelf gedaan en er is zowaar sprake van een echte voor en na in tenenland.
Remember these?
All gone. Voortaan gaan de happy feet zo door het leven:
Alleen die bruinen-zonder-zon.
Niet zo zeker of dat wel een goed idee was.
Ook Vernes teentjes gaan een vrolijke zomer tegemoet.
Groentjes van bij mijn geliefde aap.noot.mies en driewerf hoera voor de blauwkes die ik uiteindelijk toch nog in de juiste maat vond bij Bubbles.
Daar gaan we nog... uitgebreide keuze, gratis Tshirt gewonnen, er was een boerderij met diertjes waarvan Verne niet was weg te slaan én we werden bediend door niet zomaar een verkoper maar een excellent mannelijk exemplaar *wink/blink*.
Daar zegt mijn innerlijken mensch uiteraard ook nooit neen tegen.
Een hele nacht doorslapen? Dat was toch ruim een jaar geleden.
(Ik speel een klein beetje vals want ik ben uiteraard vannacht opgestaan om te gaan kijken of iedereen nog wel leefde. Tellen we eventje niet mee, ok?).
Doorgeslapen dus.
Eerst was er Verne met zijn nachtflesjesverzoeken. Dat houdt weinig in maar technisch gezien ben je opgestaan. Dan werd ik zwanger en was er tussen het draaien en keren, plassen en vreemd dromen nauwelijks tijd voor nachtrust. En toen kwam Jasper natuurlijk die met zijn paardenhonger om de twee uur of zelfs continu borstlurkte.
Dat went allemaal en eerlijk gezegd vind ik dat allemaal nog zo lastig niet (op de zwangere dromen na...die werkten wel op mijn systeem).
Maar vanochtend opstaan na een volledige nacht was als wakker worden uit een winterslaap. Mijn eerste gesprek met Matijs vanochtend:
S: O jee jong, Jasper heeft gewoon de nacht doorgeslapen. 10.5u non stop. Zot.
M: Is't echt? Super, da's geweldig!
S: Stel je voor dat dat vanaf nu altijd zo zou zijn zeg. Nu Verne ook terug doorslaapt zou dat mega zijn.
M: Ja, laat ons hopen.
Kleine pauze, geen minuut.
S: Euh, heb ik nu al verteld dat Jasper heeft doorgeslapen?
M: Pffrt. Ha ja, nu juist. Je vorige zin.
S: Ah. Ja hij heeft dus 10.5u geslapen zeg.
M: Dat ook al. En ik heb toen gezegd dat dat super was.
S: Ah, oei. Ja. Dat is. Zeker nu Verne ook terug gewoon slaapt.
M: Draait met de ogen.
Even acclimatiseren dus.
Nu raak ik ongetwijfeld in no time van de donkere cirkels om mijn ogen verlost!
Aan een rotvaart leren de mormels hier dingen bij.
Soms staan we met open mond te staren...'Hebt gij hem dat geleerd misschien? Neen? Toink? Die staat hier nu dit of dat te doen zeg'.
Eerst het kleinste grut:
Jasper kan bellen blazen. Dikke grote. Ik heb een filmpje maar het geluid valt halverwege uit. Jammer maar ik plak het hier toch maar. (Ik veronderstel dat die katachtige geluiden die ik produceer normaal zijn en dat alle andere moeders dat ook doen? Nu ja, ik doe gewoon het kindje na. Dat werkt.)
Hij draait cirkels in zijn park en schuift naar onder in zijn schommelstoel. Pure hielactie is zijn geheim. Al zijn gewicht op zijn hieltjes en dan poepke-schuif.
Hij doet voortaan ook niet meer zo graag aan schootje-lig maar vindt de tijd rijp voor zitten en heft steevast zijn kopje op als je hem probeert neer te leggen. Ik-wil-ook-zien type of thing.
Jasper kijkt scherm: tv, telefoon, iPad...maakt niet uit. Filmpjes met mijn stem vindt hij het grappigst.
Over naar nummer 2:
Verne is compleet into vormen en kleuren: hieronder zie je hem 'de paaws' sorteren en zijn blokken zijn voortaan niet meer gewoon 'de blokje' maar 'de cikel, dwiewoekje en de fiekat'. Vaak nog fout benoemd maar alles krijgt een kleur en en vorm toegekend.
En zingen, maar zingen! Hele dagen. Broeder Jacob bijvoorbeeld, compleet van voor tot achter en in de juiste volgorde. Laat dat nu net een liedje zijn dat ik zelden zing, dus dan veronderstellen we maar dat hij dat van in de crèche meekrijgt.
Onderbroekentijd. Sinds er hier in huis een boek over potjes is verschenen krijg ik vaker het verzoek om Vernes broek uit te trekken en hem een onderbroek te halen. In de crèche zijn er al menig plasjes en één enkele drol in het potje beland maar hier thuis betekende potje zitten tot nog toe louter tocht aan zijn achterwerk. Tot gisteren ineens in bijzijn van peter Ewout! 'Aaa, de pipi! Bwavo Jeje de pipi' Beloningssticker één is daarmee een feit!
Het is een leuk spelletje om te spelen maar bij Verne waren er zo jong maar weinig aardigheidjes waarvan de schuldige zo makkelijk aan te wijzen was. Jasper daarentegen...
Er zijn in de familie menig gaatjeseigenaars, de dichtstbijzijnde is mijn broer Ewout. Dat steken we dus op hem, al staat zijn gaatje naast zijn oog.
Dan zijn er nog zijn teentjes.
Nauwelijks luttele seconden uit de buik en de vroedvrouw had het al opgemerkt: "ha, kijk es...hij heeft gekruiste teentjes". Gekruist is een groot woord, maar ik zag toch meteen mijn moeder haar tenen voor me. De befaamde Vanfraechemtenen waar menig nichtje over klaagt, waarbij één teentje verstoppertje probeert te spelen onder het andere. Cute (bij Jasper, not so much bij mijn moeder).
Van tenen sluiten we naadloos aan bij vingertjes: Jasper heeft opmerkelijk elegante lange en perfecte vingernageltjes. Vrouwelijk bijna. Die komen ook van langs mijn moeders kant, ik kan er met mijn stompjes alleen maar van dromen. Verne heeft die nageltjes helemaal niet: hij heeft Matijs zijn kolenschoppen geërfd en dat is prima voor een man. Verder hebben beide kindjes mijn aanleg voor zwarte nagelrandjes meegekregen. Typisch. Zonde van die elegante nageltjes natuurlijk...ik knip en schrob ze zo vaak ik kan! Levenslang. Of toch tot de puberteit, dan mogen de jongens voor hun eigen vuiligheid zorgen.
Wat nog? Vingerzuigen.
Nu Jasper dankzij een tutje ontdekt heeft dat zuigen geweldig is, sabbelt hij elke vrije minuut op zijn vingertjes of knuistje. Steeds vaker zijn dat zijn ring- en middenvinger. Je weet wel...dat onnozele rockstersymbool waarvan geen kat weet wat het betekent. See?
Als ik dat zie denk ik meteen aan enkele van mijn nichtjes die als kind net dezelfde rockster-zuig-gewoonte hadden.
Next?
Regenafbuigers.
Ik weet niet welke naam ik ze anders moet geven, maar Matijs heeft ze. Ik bedoel er een soort groeven/ lachrimpels mee die bijna van ogen tot kin lopen...een wegomlegging voor het water als Matijs in de regen gaat fietsen als het ware. Zo zie ik het toch.
Die zullen ferm van pas komen dus in het eventuele geval dat Jasper ook fietsverslaafde wordt, een stille droom van vader Matizzel.
Nu hij ineens zo een vrolijk ventje is, is het genieten écht volop begonnen. We halen onze knuffel- en lachschade dan ook ruimschoots in.
Gelukkig hoef ik nog niet meteen te gaan werken en kunnen we het nog even rustig aan doen. Want het aapje nu al naar de opvang moeten brengen zou pijn doen.
Als nu het lentezonnetje nog wat mee wil, zijn wij tweetjes helemaal content.
Soetmin via Blogsy
