dinsdag 23 december 2014

Die facialisparese, hoe zit dat daar nu mee...

 
Nog voor we 2014 afsluiten even terugblikken op wat mogelijks de meest gestelde vraag van het jaar was.
 
Hoe gaat het met Jasper?
Is hij nu genezen?
Gaat hij nog steeds op controle?
Heeft hij nu zeker niks in zijn hersentjes?
Is zijn koppetje nog verlamd?

Niks dan medeleven en bezorgdheid. Hoe schoon.
Ik hou van mensen.
Nog meer op zulke momenten.
 
Voor wie niet mee is...hier en de dagen ervoor, lees je het verhaal.
 
Het gaat goed met ons varken.
Zeer goed zelfs.
Hij groeit als kool, is terug op gewicht en lacht breder dan ooit.
Een plezier in huis!
Van de verlamming valt niks meer te bespeuren, van de ongerustheid evenmin.
Bij de eerstvolgende ingreep (poliepjes vermoedelijk) staat er wel nog uitgebreide scan op het menu.
Om helemaal zeker te zijn, want centraal neurologische uitval vertoon je natuurlijk niet zonder oorzaak.
Wij hebben er het raden naar wat de boosdoener bij Jasper was, maar om de allerboosste der bozen helemaal te elimineren, komt er dus nog die scan.
Ooit.
Ik weet dat die niks zal tonen, dus ik voel me niet gehaast.
Instinct. Buikgevoel. De oermoeder in mij.
Zoiets.
Dat, en het feit dat het kind volslagen symptoomvrij is uiteraard.
Ik geloof niet dat je dat over veel tumoren en ander akeligs kan zeggen.
De enige knobbel die in ons kind groeit, is een talenknobbel.
Ze zijn met veel, de woordjes.
Elke dag meer en meer!
 

Aloppe, allemaal op + verbijstering/ teleurstelling op zijn gezicht dat na 3 borden alles écht op is.
Warke, varken. Favoriete knuffel, grote liefde!
Papok, kapot. En er durft al wel eens iets stuk gaan in Jaspers handjes.
Natje, nat. Bij de minste druppel ergens wordt het 'natje' verklaard en gaat hij een doek halen om schoon te vegen.
Make, maken. Al kan maken zeer veel zijn. Maken is het favoriete werkwoord.
Is klaa! Is klaa! Het logische gevolg als iets 'gemaakt' is. Maar vooral ook de vreugdekreet als het eten op tafel komt.
Lekke, lekker (met lekker vette Gentse 'e'). Aan tafel gaat hij de rij af: papa lekke? Ja hoor. Mama lekke? Ja jongen, heel lekker. Venne lekke? Ja-haaa!!! Mama waarom vraagt Jasper dat altijd?
Memèèèh, mama (eindelijk!)
Koutje aatje, kousje aan
No beetje? Nog een beetje alsjeblieft. Je hebt er geen idee van hoe vaak we dat horen. Het kind ruïneert ons.
Noepe, snoep.
Watu, water of elk ander soort vocht.
Wam, warm.
Mutje aan, wam. Sjaa aan, wam. Muts en sjaal aan, lekker warm!
Lekku watu, lekkere koffie/thee/ of water. Water neemt een prominente plaats is, in het kind zijn leven.
Papa wekke, papa is gaan werken (als de auto niet voor de deur staat).
Sech! Onzetting, veelal een reactie op gelijk wat Verne doet.
Ante, handje. Een trui aantrekken is om die reden een feest. Handje weg, handje terug!
Wakke? Venne wakke? Een slapend broertje is zowat het ergste dat je kan overkomen. Gelukkig gebeurt dat zelden.
Grijns.
Kindjes, ik raad ze je minimaal in tweevoud aan.
 
 
 
Verder zijn er oneindig veel etenswaren die benoemd worden. Waar Verne zijn interesse richtte op voertuigen, is dat bij Jasper vooral op eten.
Elk zijn meug.
 
Al is het mooiste woord van al toch fietui, vliegtuig, als je het mij vraagt.
Bij Verne in zijn tijd evenzeer.
'Memeh, kij! Fietui!'
De oprecht eufore verwondering waarmee die beestjes in het meest kleine stipje een vliegtuig herkennen. En dan met een krom vingertje wijzen tot het uit beeld verschijnt. Teleurgesteld.
'Auh, fietui weg. Is weg.' En dan 10 minuten en tachtig zinnen later nog eens: 'Fietui is weg. Auh, is weg.'

Dan ben ik trots.
Om zijn opmerkzaamheid, geduld (lang vingerwijzen), spraakzaamheid en geheugen.
Om zijn vingertje en opgericht neusje.
Blonde haartjes in de wind.
 
En dan denkt elke vezel in mijn lijf: 'Zie je wel. Mijn kind heeft niks.'
Gelukkig.
 
 
 
 
 

woensdag 17 december 2014

The big apple, we took a bite: 5 dingen die je nog niet wist over New York.

The brand new WTC, in de mist.
 
Als je er maar drie dagen op uit trekt, heb je nauwelijks last van het Belgische 'oh no, hier ben ik weer' -gevoel.
Gelukkig.
Het helpt ook dat we niet naar een tropisch oord trokken en we dus geen stralend blauw inwisselden voor grauwgrijs.
En dat we hier twee kinderen zitten hebben uiteraard. We zijn biologisch voorgeprogrammeerd om dolgelukkig te zijn bij thuiskomst.
De bond zonder naam: "oost west, thuis best" liegt er niet om.
 
Helemaal anders dus dan toendertijd, toen ik kinder- en liefloos reisde naar warme oorden met een vriendin, en me op het tarmac meteen een soort uitzichtloosheid overviel.
Weer hier, weer die sh*t, weer gewoon ik.
Weer bleek vel en zelf mijn bed opmaken.
Blah.

Maar het is niet omdat ik de grote grijze mist in mijn hoofd mis, dat ik niet terugdenk.
Tussen alle werk, kots en kokeneten door (it was quite a week), dwalen mijn gedachten maar al te vaak af naar het wonderlijke New York en onze driedaagse daar.
Het lijkt me nutteloos een verslag uit te brengen van wat we daar allemaal deden, wat fotootjes volstaan.
 
 
Ground zero.
Empire state building. We were underwhelmed by the outside.
Wallstreet -stier. Een wonder dat we een toeristenloze foto bemachtigden.
 
Maar Ik heb wel vijf nutteloze weetjes over de stad in petto:
 
-Wist je dat elke winkel er parapluzakjes aan de inkom heeft?
Geen klassieke paraplubak als bij ons, maar doorzichtige langwerpige plastic hoezen gratis ter beschikking.
New Yorkers zullen wel een hekel hebben aan natte druppels op hun gepolierde winkelvloer zeker?
De sjiekste zaken hebben zelfs een doorman die die zakjes uitdeelt. Met een nat exemplaar kom je de zaak niet in!
 
-Wist je dat boerenkool onwaarschijnlijk hip is in New York? Kale heet het er, keel uitgesproken.
De lekkerste knapperige salades maken ze ermee, of de meest smerige ochtend-smoothies. Beregezond!
Wat hier een muf imago heeft, is daar totally 'in'.
Wij proefden de salade bij PJClarke's en waren meteen verkocht.
 
-Wist je dat consumeren in New York onwaarschijnlijk goed is voor je gevoel van eigenwaarde?
Voor het eerst sinds lange tijd had ik het gevoel nog eens een beetje versierd te worden door een bartender. Dat doet deugd, ontkennen heeft geen zin. "Hey honey" hier en "hi babe" daar. Van een kleine "What can I get for you love? " hier en daar ben ik niet vies.
Tot ik de rekening betaalde en mijn frank viel...NY is totally tipdriven, dus mijn fooi bepaalt die mannen hun loon. Bovenop elke rekening dien je een 15-tal percent fooi bij te tellen, niet moeilijk dat die mannen hun best doen om in mijn gratie te vallen. Zodra betaald stopt het gevlei dan ook onherroepelijk. Jammer, maar het deed toch deugd.
 
-Wist je dat er in het New Yorkse straatbeeld ongelooflijk veel doodgewoon volk rondloopt? De impeccably goedgeklede mannen en vrouwen zijn er te zien, maar veel minder dan ik dacht. Het goot ook wel, dus die zullen wel in voetuigen gezeten hebben. Maar ik heb echt onwaarschijnlijk veel locals in parka gespot. Bweerk. (Ik ben parka-hater, al mijn hele leven lang.)
Dus op dat vlak stelde NY wat teleur. Ik kan je alvast wel vertellen dat 9 op de 10 goedgekleden er een jas aanhadden met lederen mouwen in contrasterende kleur. Donkerblauwe wol met zwartleren mouwen, camel parka met zwartleren mouwen en trimmings. Dus ik gok dat wij hier volgende winter overspoeld zullen worden door die jassen. Mooi! Ik wil wel een donkergroene met zwart.
Lady liberty gezien vanuit Battery Park. Ze had een grijze dag.
 
-Wist je dat er door NY'ers veel te veel spel wordt gemaakt van hun 'blocks' en hoe lang het duurt om rond ééntje te wandelen? Dat valt echt best mee, een blokje is naar mijn normen vrij kort zelfs.
Het helpt niet dat ik me vooral baseer op series als Sex and the City en Gossip Girl (nu op Netflix, serieus verslavend) waarin vrouwen 24/7 op louboutins over straat pikkelen. Maar zelfs als je de weg vraagt op straat krijg je een 'its three blocks further though...quite a walk', wat dan 7 minuutjes stappen bleek.
Matijs en ik klokten af op 40 kilometer wandelen op 1,5 dag, dus wij zijn mogelijks geen referentie. Maar toch...van de Graslei naar Sint-Jacobs (Gent) wandelen is toch geen ramp?
 
 
Zo. Uitgerateld.
New York?
Doen! Totally worth it!
Ik wil terug.
Netflix?! Nog es?
 
Morning coffee run. Efkes doen alsof ik 'een echte' ben.
Veel burgers, fries en crab op de menukaarten!
De crème brûlée- doughnut wint @doughnutplant.
Gewoon, de supermarkt. Koud en warm buffet. Nu begrijp ik waarom Carrie sweaters in haar oven stockeert.
 
 
 
 

dinsdag 9 december 2014

Dag 1: The big apple, we took a bite.

 
New York was fabulous!
Dank je Netflix!
Op 12 december gaat de serie Marco Polo wereldwijd in premiere, laat me weten wat jij ervan vond!
De kostuums...verbluffend. Twee van de castleden waren in traditionele Mongoolse kledij op de avantpremiere.
Prachtige hoofdtooi, echt. De foto toont het nauwelijks.
Ik wou dat dat hier ook gangbaar was.
Al maakt Jasper snel een einde aan die fantasie.
Grijpgrage handjes, meters ketting en een crèmekleurige jurk?
Pwoaat pwoaat pwoaat pwoaat. ( Eén van Jerooms knoppen.)
 
 
 
Na de premiere volgde een feestje.
Free food, free drinks en celebrities!
Erika, ik en onze aanhang waanden ons echte NY VIP's.
Jammer genoeg was er ook free rain op de weg tussen de vertoning en de afterparty, voor ons geen limo's.
Dus we stonden snel terug met beide verkleumde beentjes op de grond.
Zonde van onze hairdo's, we staken wat af tegen het propere droge volk.
Dat euvel hebben we snel verholpen met een drankje meer.
Of twee.
Voor een steampod-verslaafde als ik ben, mocht dat wel.
 
Veel te veel selfies, I know. Ik wist niet wat anders getrokken.
 
Ik kan me serieus niet herinneren of ik die avond wel aan de kinderen heb gedacht.
Ik vermoed van niet.
Kuch.
En dat terwijl ik uren eerder op het vliegtuig nog een miniscuul traantje plengde bij het gedacht dat ik de kleine varkens mogelijks nooit weer zou zien.
Uit het oog, uit het hart?
Een beetje waar, zo blijkt.
 
Mijn hart was tijdelijk enkel bij New York en bij Matijs. Moet ook eens mogen.
Poeperkesweek, remember? Adam en Eva achterna.
Kleine of grote appel? Wij hapten gretig toe.
Meermaals.
 
 
 
 

zaterdag 6 december 2014

Sint voor volwassenen: winnaar van de AnnaPops giveaway!

 
We are back!
Levend en in één stuk nog wel. Go figure.
New York was fabulous! We should go back asap.
Ok. Ik stop nu maar gauw met dat Engels, Vlaanderen met zijn petoaters en bakfietsen it is!
Hallo, we zijn terug en we leven nog.
Valt dat even mee zeg.
*grijns*
 
De jetlag is weggeslapen, de technische problemen die voor radiostilte zorgden zijn van de baan en onze jongste zoon aanvaardt ons al terug een beetje als acceptabel gezelschap.
Want dat liep niét van een leien dakje, let me tell you.
Maar dat is allemaal voor wat later.
Jullie hebben eerst nog iets anders te goed!
 
Het is een simpel fotootje in eigen woonkamer geworden, geen filmpje van uit the big apple zoals ik had gepland. Geen aankondiging door reisgenoot Erika, omdat ik dat simpelweg vergeten vragen ben.
Tijd te kort! New York is always in a hurry.
Maar ach, de prijs is even stylish!
En al is de presentator nu wat verschrompelder dan Erika, ze hebben het vele rood gemeen.
Hit it, Sinterklaas. Wie won de gratis schoentjes?
 
 
Proficiat met de eerste stappertjes Kaat! Very Christmassy!
Aan alle anderen, of toch de gelukkigen die een kortingscode toegezonden kregen: veel shopplezier! Je code geldt tot 14 december. Al zou ik zo lang niet wachten als je je maat wil bemachtigen.
 
 
 
 
 
 
 
 

zaterdag 29 november 2014

Ready- voor- 'De Feesten'- schoentjes- giveaway!

Verne heeft het doorgemaakt, zo rond twee jaar, en nu is Jasper in hetzelfde bedje ziek...
Regenlaarsjes.
Een acuut opkomende, intensieve regenlaarsjesverslaving.
Gele bij voorkeur. Onze blauwe wil geen kat.
Het is geen leuke dag geweest als niet met gele laarsjes hebt rondgelopen.
Bij voorkeur binnenshuis en half bloot.
Waar ik ze ook verstop, Jasper vindt ze en trekt ze zelfstandig aan.
En stinken dat die sokloze pootjes daar dan in doen!
Ik stel mij vragen bij wat een kinderneusje ruikt.
Alvast geen winden of stinkpatees.
 
De verslaving bewezen:
 
Verne toen hij 2 was. (Foto by www.deklikmobiel.be)
Jaspertje, bijna twee.


Ik laat de mormels maar doen, het leven zit als stampvol neen's.
Verne ging destijds bij 30 graden naar de Gentse feesten in zijn laarsjes.
Bij Jasper ligt het seizoen wat beter. Niet dat het drassig is binnenshuis, maar bon.
Het spaart ook mooie schoentjes uit, al die laarsjesuren.
 
Over mooie schoentjes gesproken, ik heb daar een beleid in.
Drie paar per kind per seizoen.
 
Een sportief of zelfs brolpaar, voor wandelingen school en andere vernielzuchtige activiteiten.
De sneakertjes van de H&M vind ik best goed. Geen geld en ok kwaliteit. Al moet ik bij H&M altijd zo vreselijk aan kinderarbeid en hongerlonen denken. De sneakertjes laat ik nog net toe.
Bovendien moet je alweer tegen stinkpatees kunnen op termijn.
Dat ademt niet, zo een synthetisch-met-gummi ding.
Deze zijn een veel betere keuze. Maar met mijn drie-paren-regel moet ik keuzes maken.
Soms lukt dat, soms niet :).
 
Dus paar 2 is een deftig paar leren schoentjes.
Ademend, voetverantwoord en mooi.
Een bottineke zie ik graag, dat past op alles. De pinocchio-laarsjes zijn basic maar mooi.
Al kan ik niet ontkennen dat ik verliefd ben, verliéfd op de Nathalie Verlindekes. Deze bijvoorbeeld (sterf), of deze. Klassiek, prachtig, niet stuk te krijgen en nog eens uniseks ook. Overdragerkes, no problem.
Kweek gerust nog een kind of twee, die schoenen vokgen mee.
 
 
Dat was het dus voor paar 1 en 2. Tot zover koop ik braaf, weloverwogen en redelijk prijsbewust.
Maar dan paar 3...daar koop ik graag iets zots. Iets extravagants, iets om te koesteren.
Dit jaar ging ik (alhoewel, het was volledig Verne zijn beslissing) voor deze pareltjes:
 
De gele schoenen, onderhandelen mogelijk noch nodig.
 
Maar dat 'schoon paar' is ook echt het schone paar.
Zondags, zoals mijn moeder het deed.
Voortijdige schade kan ik maar moeilijk verwerken.
Tot aan de feestdagen althans, daarna worden het evengoed een paar schoenen in de kast.
Dan mogen ze worden afgedragen.
Met dat systeem heb ik altijd een to-die-for paar in huis, blijven de financiën onder controle en zijn de mannen spic-and-span voor de feesten.
Tadaa!
 
Ik werk trouwens ook altijd van beneden naar boven voor de feestplunjes.
Het paar schoenen bepaalt de rest van de outfit. Dat is veel makkelijker en minder tijdrovend dan het perfecte paar vinden op een gloednieuw ensemble.
Of is dat oud nieuws? Doet iedereen het zo?
 
Laat mij alvast weten wat jouw murmels dragen voor de feesten.
Het bovenste op de stapel, kleertjes die al 2 maand opzij liggen, zelfgemaakte outfits of lig jij daar nog bijlange niet wakker van?
 
Wie weet maak jij dan kans op het gratis paar schoentjes (!!) dat ik mag uitdelen van Tina?
Tina is trouwens dé schoenenmadam achter www.annapops.be!
Onwijs leuk winkeltje, supergoede webshop en een eigenzinnige selectie. Daar kies ik graag voor.
De ketens ontwijk ik, de zelfstandige steun ik.
 
 
 
 
En niet getreurd, er zijn nauwelijks verliezers!
De eerste 100 kooplustigen die een mailtje sturen naar mij (soetmin.demedts@gmail.com of gewoon het gele enveloppeken rechts boven) ontvangen een vette kortingscode, als waren de solden al begonnen!
Be quick!! En stoef vervolgens naar hartelust op kerstavond tegen tante nonneken met je hippe koters!
 
 
What to do:
1) like Verne&jasper op facebook. Maar dat heb je uiteraard al gedaan, toch?
2) like Annapops op facebook. Klik klik!
3) Vertel me over jouw feest-outfits en welk,schoentje je zou kiezen als je won. (Hieronder in de comments, niet via mail graag.)
Deelnemen kan tot 3 december, de winnaar wordt bekend gemaakt op 4 of 5 december, NY-time!
 
Also: Wees bij de eerste 100 en bemachtig de kortingscode!
 
 
Maybe deze voor mezelf?
 
 
 
 

donderdag 27 november 2014

Eeuwig duurt het langst.

 
 
We gaan naar New York, Matijs en ik.
Heel onverwachts.
Drie dagen kruipen we in een cocon.
Een liefdesbubbel vol stad, cultuur en opwinding.
Adults only.
Poeperkesdriedaagse!
Het is trouwens de eerste keer sinds 2010 dat we ons die luxe permitteren, kinderloos reizen.
Hoe grijs zijn wij.
Ik ga elke second ervan genieten, no doubt.
Maar tegelijk twijfel ik nu al...
 
 
Call me nuts, maar dit denk ik ervan:
Is dat wel slim, zo als ouderpaar samen in een kerosinebom stappen?
Zouden we niet beter elk apart vliegen?
Wat als we in zee neerstorten.
Wat als mijn kinderen plotsklaps dubbele weesjes zijn?
Moet ik geen brief schrijven voor als...?
 
En net als ik bedenk hoe gek die gedachten zijn, bevestigt een andere mama mij: ik doe dat elke keer...een afscheidsbrief schrijven. Huilend als was het al zover.
En dan voel ik me meteen weer normaal.
Gelukkig is er de blog, een logboek vol moedergeest en gezinsanekdotes.
Genoeg om de jongens te vertellen wie hun moeder zo ongeveer was, hoop ik. Ik kan me dat lugubere schrijfsel wel besparen.
 
Tijdens de bevalling van Verne. Niet dat ik al doorhad dat het begonnen was, maar soit. Beetje vruchtwater meer of minder...op 41,5 weken zwangerschap steekt dat zo nauw niet meer.
 
 
Maar voor alle zekerheid/ je weet maar nooit:
 
Kindekens, zonen van mijn schoot. (Uhu, ik meen het.)
Jullie moeder is/ was een vrolijk mens.
Gewoon gelukkig, tikje gestoord.
Ze hield van lezen, kinderen, schoon manvolk en thee.
Liefst van al was ze gewoon thuis, bij die kindjes, dat manvolk en de thee. Lezend in een boek.
Schrijvend op het net. Thuis in huis.
Maar enkel als ze af en toe eens buiten mocht. Los mocht gaan, genietend.
Dat kon ze wel, eens goed genieten. Soms ook wel eens té.
Probeer dat maar eens later. Té gelukkig zijn, té hard vieren. Overdrijf maar eens een keer een beetje.
Het leven is zo stijf en braaf, ontwijk het zwarte gat.
Ze had ook wel een beetje een dik gat hoor, die moeder van jullie. Het was daarentegen niet zwart.
Maar onthou dat dat niet zo belangrijk is, dat gat.
Als jullie later liefjes kiezen, kijk dan naar de breedte van haar lach en de omvang van haar hart boven alle andere maten. Zeg dat moeder het gezegd heeft.
Je moeder was een mensenmens. Hield van warmte en contact.
Een knuffelaar, een snuffelaar. Ze tetterde en zong.
En ze zei dagelijks (meermaals) kleine lieve dingen.
Tot irritatie toe, maar zo hoort dat in de gezonde moeder-zoon relatie. Echt waar.
Je bent zo flink. Je maakt mij zooooo blij. Je bent zo lief. Ik ben zo blij dat jij het was die in mijn buikje zat, ik zou geen ander kindje gewild hebben. Wie is er mijn allerliefste lievelingsjongen op de hele wereld? Ons huisje is een thuisje. Als mama samen is bij papa en jullie, dan klopt haar hart het hardst. Hoor maar! Mama is een zoontjes-mama, omdat ze veel van piemeltjes houdt. :) Tingelingeling.'
Die tingelingeling zou ik niet eeuwig blijven doen zijn jongens, dat moet je maar gewoon geloven.
Maar toen jullie klein waren, vonden jullie het gieren.
Je moeder was braaf en stout tegelijk, verstandig en onwetend, altijd bezig maar dagelijks even lui.
Het was een doodnormaal mens in feite, voor ze dood was.
Maar het hoort dat jullie me verheerlijken, dus kijk.
Je weet waar begonnen.
Liefs, Mama.
ps: krijg ik postuum kleinkinderen?
 
 
 
Zo. Het zou een heel epistel kunnen worden, ik hou me stevig in.
 
En dan ga ik nu bedenken welke outfit ik daar in New York ga dragen om niet als tourist door de mand te vallen. En welke accessoires!?
Ik heb immers wel wat beters te doen dan bezig te zijn met de dood.
Leven bijvoorbeeld.
Dat houdt me nog wel even zoet.
 
Jaspers favoriete accessoire van het moment.
Vernes favoriete accessoire van het moment.
 
 

dinsdag 18 november 2014

Beeldbuisbedenkingen

Vroeger was er tiktak en plons, of het jeugdjournaal en daarna klokhuis.
Ik meen mij vaag te herinneren dat ik vroeger als kind een half uurtje tv mocht per dag, niet meer.
 
Nu zijn de opties eindeloos.
Screens everywhere.
Van telefoon/ iPad/ tv tot de boordcomputer van de wagen, de wekker, microgolfoven en wasmachine. Allemaal schermpjes die een ongelooflijke aantrekkingskracht uitoefenen. touchscreen of niet, de kinderen testen het even uit.
Doet het iets? Niets? Neen? Een knopje ernaast dan?
Onmiddellijke behoeftebevrediging, dat is wat de apen willen.
 
Begrijp mij niet verkeerd, ik juich de technologie toe. Wij zijn grote gebruikers van de beeldschermindustrie en -technologie.
Even een klein bewijsje.
 
 
 
Een uitzondering hoor, maar het was wel gezellig!
Die beeldbuizen overal...elk kind gaat daar anders mee om.
Mijn twee oogappels toch. ik kan maar daarmee vergelijken.

Verne was pas één jaar toen hij kon ontgrendelen, een spelletje kiezen en van mapje veranderen. We moesten van in het begin regels inlassen, of het kind zou geleefd hebben in de iPad en tv.
Jasper is bijna twee en leerde nu pas die vingervirtuositeit. (Ja, het is al zover gekomen dat ik over mijn bijna-tweejarige zeg dat hij "later" is in zijn Apple-vaardigheid.)
Swipen, pinchen, slepen, tikken... het gaat allemaal heel instinctief. Het interesseert hem wat minder dan zijn broer.
iPadderen doet de kleine blonde viking slechts af en toe eens, van nature met mate. Het is ook moeilijker tokkelen met  en appel vastgelijmd in én hand natuurlijk.
Televisie kijken duurt nooit langer dan 1 minuut. En sowieso combineert hij het scherm met één of ander spel of stuk speelgoed.
Multitasken.
Jasper is een ravotter, een pottenbreker en een buitenspeelkind. Hij zal niet rap aan een schermverslaving ten prooi vallen vermoed ik.
Maar Verne is een nadenker, een hersenkraker en een kind dat houdt van fijne motoriek. Tv past in zijn plaatje. Hij leert gigantisch veel taal van dat turen en zingt perfect toonvast ettellijke liedjes mee. Dat is absoluut een verdienste. Keer op keer wil hij hetzelfde kijken, net omdat hij er dan zoveel van leert. Met een half oog kijkend, half spelend.
Hij puzzelt en kleurt en sorteert als de besten.
Ik zal eens wat nuttige kinder-apps in een lijstje zetten, een andere keer.
Maar waar ligt de maat?
Ik ken mijn maat, onze maat.
Waar ligt die van jou? Ik kijk graag eens binnen bij een ander.
Eens checken of we wel mainstream zijn.
Doordeweeks 's ochtends, gaat de beeldbuis dan aan? Hier wel. Ik beken. Kan ik mezelf ook eens rustig aankleden.
Na school niet meteen, dan doen we eerst leukere dingen. Parcours bouwen, treinbanen aanleggen, boekjes lezen. Maar daarna gaat onherroepelijk elke avond de televisie aan. Ik zie daar geen graten in.
Het scheelt ook dat ze niet zomaar doelloos kinderzender voorgeschoteld krijgen. Nickelodeon en consoorten, dat schreeuwt te veel.
Het gaat mij dus ook om wát ze kijken. niet enkel hoe lang.

Wij zijn hier intussen, op erg korte tijd, stevige Netflix-fanaten geworden.
dat ken je toch al? ik kan toch niet de enige (enorme) enthousiasteling zijn?
Geweldig vind ik het, zowel voor mezelf als de snotjongen.
Gericht een filmpje kiezen en kosteloos 100 keer herbekijken...dat ligt mij veel meer dan het dure digitale televisie-systeem. Sindsdien kijken we eigenlijk ook nauwelijks nog 'gewone' tv.
Masha en de beer, dat is mijn favoriet. Maar dan stiekem wel liefst in het Russisch. Maakt niet uit dat je der dan niks van verstaat. Zo mooi.
Jasper kijkt teletubbies, kikker en nijntje.
Verne gaat volledig op in Jake en de nooitgedachtpiraten sinds kort. Zijn schoenen zijn piratenlaarzen, koekjes in een kommetje zijn schatten en een kussen op de grond is een piratenschip met haaien rond. Zijn verbeelding draait overuren.
Maar ook de eenvoudige plonsters (plasticine monstertjes) maken hem wild.
Hij smult ervan.
Zolang moeder en vader zeggen dat het mag althans.
Jake en de nooitgedachtpiratenspop. Een favoriet.

De jongens, die moeten vooralsnog braaf luisteren naar ons.
Er zijn restricties. Regels.
We all turn into our mothers some day, no? 
Gelukkig ben ik zelf intussen wel gewoon volwassen, en mag ik lekker helemaal mijn eigen ding doen.
Kijken wat en wanneer ik wil, zoveel ik wil.
Wat een zegen, dat juk ontgroeien.
*grijns*
 
Netflixen, ik ga er een werkwoord van maken.
Orange is the new black heb ik verslonden. Verslonden, zeg ik u.
Marathons met theetjes erbij of braaf één afleveringetje per avond.
Of neen, nog ééntje! 
Nu werk ik mijn weg door Breaking Bad. Ook steengoed.
De vele documentaires, die moet ik nog checken. En films, veel films.
Salmon fishing in the Yemen, kozen we vorig weekend.
Heerlijk, cinemaatje spelen thuis.
 
En in de kerstvakantie, dan heb ik deze op de planning staan:
 

 
 
Nothing short of spectacular lijkt mij.
Geschiedenis, kostuums, wat seks, actie en intriges. En schone mannen.
Daar lust ik wel pap van.
Ik zie de kerstvakantie, de restjes eten van het vorige feest, de warme wollen sokken en de sloten thee al voor me!
Mommy- and daddy-time.
Of gewoon Soetmin & Matijs-tijd, want zo heten we simpelweg als de kinderen slapen.
Dus daarom: een werkwoord:


Netflixen [net-flixen], ww., netflixte, genetflixt.
"Loeleke, gaan we wat netflixen vanavond?"

 
You get my point.
Al een geluk dat wij niet verder kweken, of ik riskeerde een marco'tje te willen. Dan toch veel liever Verne!

 
 

zaterdag 15 november 2014

#rocknrawwwll Winnaar!

Het is zover.
Le moment suprême!
Ik weet dat er enkelen met stevig ongeduld hebben zitten wachten.
But this is it.
 
Voor jullie juichend of teleurgesteld weghollen...vergeet niet dat de vermelding #Vernejasper een korting van 10€ waard is bij het boeken van gelijk welke elke shoot bij sddsign, mini of maxi! Sarah's trouw- en verlovingsreportages vind ik persoonlijk prachtig. Wat jammer dat ik dat niet nodig heb...momenteel.
Maar word has it dat er ook een #hohoho minishoot komt binnenkort. Dan heb je op 20 minuten tijd de perfecte kerstkaart!
En wie verkocht is voor Sixhugsandrocknroll (Dochtermoeders, check de meisjeskleertjes eens! Step away from the eeuwige retro for once.), hier vind je de verkooppunten!
 
 
 
Genoeg gelanterfant!
Tijd voor 'the big reveal'. Taratataaa.
 
 
 
Congrats winnares!
Mogen je twee dochters zich stevig slecht gedragen tijdens de shoot!
Krijsen, voetstampen en ander anarchistisch gedrag zal worden toegejuicht!
 
Verliezers...treur niet!
In december geven we een paar schoentjes weg!
For now: danku Sddsign, Casimier en Sixhugs & rock'n roll!
 
 
 
 
 

donderdag 13 november 2014

Bon appetit.

Een dag uit het leven van Jasper De Jonghe.
 
6u15: half flesje
6u45: boterham en zagen om een appeltje.
7u15: Verne zijn boterham
8u: boterhammetje in de crèche
10u: soep, mogelijks met een boterhammetje
11u30: warme maaltijd (+tukkie tot 14u30)
15u: pas op, honger. Vieruurtje! Pudding, yoghurt of fruit.
17u30: cracotte of boterhammetje in de crèche, vooral als we wat later zijn.
18u: banaan
18u15: halve peer
18u30: krijsen omdat hij geen mandarijntje meer krijgt
19u: warme maaltijd, met veel smaak gegeten.
19u14: laatste hapjes van Vernes bord pikken tijdens het afruimen.
19u15: snoepje of mandarijntje, als beloning.
19u30: flesje in bed.
20u: krijsen in bed om nog een flesje.
20u30: cafetaria gesloten tot 6u15.
 
Ruïneren jouw kinderen je ook zo, of zitten we met een lintworm?
 
In het weekend, als de timing van de dag vager is, zou het kind zich verhangen aan fruit.
Zes stuks per dag, als we het hem zouden toelaten.
Het kind zijn eerste woorden waren niet voor niets de soorten fruit.
Heel wat anders dan Verne en zijn voertuigen.
 
 
 
 
By the way: nog iets meer dan 24u om een gratis fotoshoot voor je gezin te winnen! Meespelen doe je door onder deze blogpost een commentaar na te laten!
De gegadigden zijn schaars, dus de kans op winnen is groot!
This could be your lucky break...ik zeg het maar.
 
 
 
 

zaterdag 8 november 2014

Giveaway-tijd! Win een rebelse fotoshoot + styling!!

Win een complete #rockandrawwwll fotoshoot voor je kroost!
Shoot, styling, goodiebag, foto's en 2 prints...allemaal inbegrepen.
Meedingen kan tot 14 november 00u00.
De winnaar wordt volgend weekend bekend gemaakt!


 
Unleash your inner rockstar!
 
Rawwwll!
 
Want geef toe, in elk van ons schuilt een popster.
Niet?
Als je alleen bent in je wagen, brul je dan niet heimelijk met de radio mee als was je zelf een Bono, Pink of Britney?
Ik hoop van wel, ik ben niet graag de uitzondering.
Ik doe het vaak.
Snap of a finger en ik waan mij op een podium.
Gaan! Uit volle borst, zelfs op kantoor tot grote consternatie van mijn collega's.
Sterker dan mezelf,
Ik schaam me ook niet voor mijn fascinatie voor eurotrash.
De collega's lallen vaak vrolijk mee. Schept sfeer. Even lol en dan weer ernstig.
Gezien de actualiteit was het lied van de week trouwens Papa chico.
Niet dat we daarvan de tekst kennen.
 
Bij de apen in de auto loopt dat vooralsnog minder vlot.
Die kennen mijn repertorium niet, tenzij ik me tot Piet Piraat beperk.
Dus die kijken met grote ogen. 'Mama, wat doe je nu?'
Maar ik vind het belangrijk dat ik hen dat meegeef.
Een feestje bouwen op een grijs moment.
Gewoon gelukkig zijn.
Zingen.
 
Tot ik vorderingen boek, beperkt hun rockstergehalte zich dan maar tot hun outfits.
Six Hugs & Rocknroll is daarbij totally een favoriet van mij.
Ik ontdekte het merk twee jaar geleden toevallig online en was meteen verkocht.
Ik ontmoette de ontwerpster inmiddels en nu ben ik nog meer verknocht.
Gewoon een moeder als jij en ik. Maar dan wel één die haar leven een bocht van 360° gaf en onverstoorbaar haar droom achterna ging. Dat vraagt een zeker rockster-gehalte.
Dat soort projecten, dat steun ik met plezier!
Hetzelfde geldt trouwens voor Sarah, de fotografe van sddsign en Vicky van Casimier.
Vrouwen met een droom.
En ballen!
Dat ook.
 
 
Dus ik daag je uit!
Transformeer je eigen engeltjes/ bengeltjes ook eens in rocksterren.
Waan je een celebrity en laat je hummels stylen en shooten!
Boek via deze weg voor de eerstvolgende #rockandrawwwll (25 januari 2015), en vermeldt dat je een Verne&Jasper lezer bent! Dan krijg je een leuke korting op een #rockandrawwwll-minishoot of elke andere shoot van sddsign!
Be quick, de plaatsjes gaan steeds snel de deur uit!
Sarah kan je binnenkort ook op ontmoeten op PetitBazaar. En zeg nu niet dat je niet weet wat dat is.
Google is your best friend!
 
Mislukte 'sign of the horns'. Te engelachtig, maar wel een verdienstelijke poging!
 
Eén van jullie wint een #rockandrawwwll minishoot, want échte rocksterren krijgen natuurlijk alles gratis in de schoot geworpen. Shoot, styling, goodiebag, foto's en 2 prints...allemaal inbegrepen.
Meedingen kan tot 14 november 00u00!
De winnaar wordt volgend weekend bekend gemaakt!
 
Waag je kans!
Begin bij het liken van de pagina's. (Ja, ik check dat!)
Dat mag dan cliché klinken, maar dat is belangrijk voor een onderneming. Jouw klik, jouw stem.
Mond aan mond reclame, maar dan op het net. Zo oud als de straat.
Dus hup!
 

En ten tweede: overtuig ons!
Laat hieronder in de commentaar de reden na waarom jij moet winnen.
Wat doe jij om je rockstergehalte te verhogen?
Hoe rebels zijn je koters en wat is jouw schaamtelijke guilty pleasure?
Vertel ons er alles van! Discretie verboden.
 
 
If you wil excuse me now, ik moet dringend een plaatje brol draaien! Bass!
 
 
 
 
 
 
 
 
 

vrijdag 7 november 2014

Topsecret: a giveaway and a stocksale! For rockstars only!

 
Ik zwéééér bij professionele fotografen.
Zweer.
Van tijd tot tijd enfin. Bij grote gebeurtenissen vind ik dat een onnoemelijk groot cadeau van mezelf, aan mezelf. Aan ons gezin. Aan de jongens hun albums voor later.
Want hoewel eigen foto's ook mooi zijn...niets weegt op tegen het resultaat van een specialist.
Ik kan het iedereen sterk aanbevelen. Take the plunge.
 
Nu, eerlijk is eerlijk, soms is dat ook wel wat afzien.
Een summiere schets uit mijn herinneringen:
'Rechtstaan Verne, je broek moet nog even proper blijven!'
'Jasper!! Geen snot in je oren smeren!'
'Allez, lach nu ne keer?'
'Blijf eens staan!'
'Als je blijft staan en lacht krijg je een snoep!'
'Twee snoepen, toe jongens. Werk eens mee.'
'Twee snoepen en een verrassing!'
'Kijk eens hoe grappig ik ben. Dat is om mee te lachen he! Lach maar!
'Stop met bleiten mannekes, moeder zweet!'.
'Wijn. Ik wil een glas wijn.'

En dat allemaal terwijl ik gemaakt vrolijk 'handjes draaien' zing, gekke fratsen uithaal en doe alsof ik protjes laat. Anything that might help!
Dus toen ik gecontacteerd werd door de fabuleuze Sarah van Sddsign en vrolijke Vicky van Casimier-labels for kids, was ik direct gewonnen voor hun concept:
  • Een minishoot! 20 minuten in totaal! Dat kan ik aan. Dan blijven de okselvijvers beperkt.
  • De kinders mogen vuil toekomen, ze worden ter plekke gekleed en gestyled door Casimier! In Six Hugs and Rocknroll nog wel. Echt wel toevallig één van mijn favoriete kinderlabels. En van Verne!
  • Zoethouders en vochtige doekjes voorradig! Driewerf jochei!
Dus ik zei ja, en ging. Jasper nog in pyjama na zijn dutje, Verne gewoon gewoon.
Zichzelf.
De haren ongekamd.
Het hoeft geen betoog: het waren 12 minuten vol snot, bleiterij en voetstampen. Want als de eerste het op een balken zet, doet de tweede uit sympathie mee. Een tweestemmig koor. Een duet.
Maar kijk, de prachtige resultaten leren mij dat de tweede 8 minuten ruimschoots volststonden!
 
 
 
Voor wie mij niet echt gelooft: Jasper was vrijwel de hele shoot lang dit kind:
 
Knalrood en malcontent.
Het hummeltje.
Lang leve snoepgoed en omkopen! Works like a charm!
 
Ik hou van vrijwel elke foto.
Dus help mij mee kiezen!
Het lukt mij niet.
Welke print ik af op houten blokjes, om mijn bureau te sieren?
Verne A
Verne B
Verne C
 
Jasper A
 
Jasper B
 
Jasper C
 
 
Als beloning krijg je nu al deze topsecret-informatie van mij mee:
 
  • Morgen geef ik hier geheel gratis ende voor niks een #rockandrawwwll-fotoshoot cadeau aan één van jullie! Sddsign en Casimier geven je the royal treatment, gewoon omdat je hier komt lezen. So come back for more! Win, win, win! Dat is altijd een beetje kicken.
  • Six Hugs and Rocknroll, een überstoer merk voor jongens én meisjes (think galaxy-leggings, skater-pants, tattoos en graffiti!) houdt morgen grote stockverkoop! Allen daarheen! Ziehier de details!

Om morgen werk te besparen:
Check en like alvast

http://www.facebook.com/vernejasper

Want geef toe, iets winnen is sowieso veel leuker als je er extra hard naar hebt verlangd. Dus ga jezelf al maar wat verlekkeren online!

Morgen is the big day!


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...