vrijdag 27 september 2013

Weekendje weg

We zijn klaar voor een weekendje disneyland met Verne.
Jaspertje is al in goede handen ondergebracht, die wordt dit weekend door andere knuffelaars dan mezelf platgeknepen.
 
 
 
 
Ik mis hem nu al.
Zou het popolleken mij ook missen?
*pruil*




Nog maar beetje fotootjes kijken als therapie.
www.deklikmobiel.be
 
 
 
Verne bereidt zich intussen mentaal voor op wat komt.
 
 
 

donderdag 26 september 2013

Plop

Quote: "Later, als wij kinderen krijgen, doen wij niet mee aan al die studio-100 affaires en -merchandising."
End of quote.
 
Kuch.
Ondertussen zijn we iets meer dan twee jaar ouders en hebben we niet enkel plopkoeken in de kast maar ook boeken van uki, knuffels van bumba, een pyjama van piet piraat en een dvd van maya in huis. Er is ongetwijfeld nog meer dat ik vergeet.
 
Dat....en zowel Matijs, Verne als ik kunnen elk liedje van kabouter Plop en Piet Piraat van voor naar achter en omgekeerd meezingen of het scheelt niet toch veel. Het overkomt ons zelfs dat we lopen neuriën als er geen kind in de buurt is. Met 'we' bedoel ik dan vooral Matijs...
Kleine Jasper distantieert zich liever nog even van de hele heisa, maar hier in huis wordt dus vaak enthousiast meegedanst met de tv of radio. Alledrie in polonaise door de woonkamer. Wij bekennen.
 
Het is gewoon goed.
Basta.
Mijn favourite track is de instrumentale medley van piet piraat, laatste nummer van de schijf.
Persoonlijk dan he.
 
 
He absolutely loves it.
He just lets it happen.
 
 
 

woensdag 25 september 2013

Intermezzo

Het zomert terug en ik sukkel al ruim 2 weken met een sinusitis en koorts.
(Gotta love the taste of snot 24/7!)
Dat maakt dat ik 's avonds geen fluit meer waard ben en er niet geblogd wordt.
Dat is een probleem, want dan stapelen de inspiratie en foto's zich op in mijn hoofd. We zitten inmiddels drie imaginaire blogposts achter.
En dit weekend gaan we naar disneyland met Verne, dus komt er een hoop nieuw blogwaardig gestuntel bij. Zeker weten.
 
 
Nu ja. Komt wel. Valt beter mee te leven dat met achterstallige huishoudelijke rompslomp.
De doktersbriefjes zijn eindelijk naar de mutualiteit geraakt zeg, na al die weken op de chauffage aan onze voordeur.
Gaat dat bij iedereen zo? Dat de kleinste prutswerkjes ineens niet afgerond geraken?
Dat je ineens met schaamrood moet bekennen dat het 'proficiat-een-baby' kaartje al weken onwetend met je meereist in de auto terwijl je zelf je kaartjes telde toen je bevallen was?
Schaam op mij!
 
 
 
Aan zelfkastijding en weesgegroetjes bidden doe ik niet, maar ik beloof plechtig aan introspectie te doen en mezelf minstens twee sweet treats te verbieden.
Beloofd.
Filmpje dan maar?
Het is er eentje voor durvers, want zooo warm was het nu ook weer niet op het moment van filmen.
 
 
 
En tot slot nog een prentje van kleine vrolijke Jasper.
Mijn eetbaar kindje.
 
Got to love the klikmobiel!
 
 

zaterdag 21 september 2013

Achterklap

Ikeatje gedaan gisterenavond.
Ik had geen idee meer waar ik nog met al die schoenen en mutsen naartoe kon in onze kleine hal.
Kasten kopen dan maar. Hopelijk geraken ze ook snel ineengebokst.
Want dat is weer een andere zaak.
 
Na het winkelen in Ikea vindt Matijs steevast dat hij een hotdog heeft verdiend, hoewel die dingen helemaal niet te vreten zijn. Zo stonden wij dus in het eethoekje rechtstaand te smullen. Wij een droog broodje vleesafval, Verne een warme wafel, Jasper een mengeling van beiden.
Hier begint straks de anekdote.
 
 
Eerst nog wat omkadering: Matijs en ik zijn matige roddelaars.
Niks stouts, niks ergs, zeker niks dat we niet mogen doorvertellen, bij voorkeur over vreemden zelfs, maar op een zonnige zondag zitten (of beter zaten, want ik spreek van vóór de kindjes) wij graag naast elkaar aan de Graslei bij een glaasje wijn. In plaats van tegenover elkaar dus. En dan bespreken we smakelijk alle voorbijlopende rampen. Geen kleinigheid die ons ontsnapt, iedereen waar wat over te zeggen valt moet eraan geloven. Discreet uiteraard, dat wel.
Dat vermaakt ons.
Ongehoord he.
Nu ja.
 
 
Terug naar ikea.
We stonden daar zoals gezegd aan dat kraam met eten in onze handen toen Verne plots 'moet hij pipi doen, potje pakken, snel' riep.
Verne plast niet meer in pampers maar ook nog niet op grote wc's. Zodoende hebben wij steeds een potje bij voor noodgevallen. Dit was er zo één. Dus midden tussen die eters haalde ik het potje uit en stak Vernes broek af, die vrolijk wafel etend ging zitten en deed wat moest. Normaalgezien zoek ik dan een discreet hoekje op, maar hier was dat geen optie.
Met pottenkijkers dan maar (letterlijk en figuurlijk).
 
Er zat blijkbaar, zo verried de groeiende plas pis op de vloer, één en ander scheef.
Ow. Sh*t.
Broek kletsnat, onderbroek kletsnat, potje besmeurd en dan was er dus ook nog die enorme plas.
Allemaal met etende toeschouwers rondom ons. Fronsende etende toeschouwers.
Hotdog aan de kant, tonnen servetjes gaan pikken en aan de klus beginnen dan maar he. Wat anders?
 
Verne eerst bloot en dan in het vers, plas op de grond droogdeppen met de servetjes en vervolgens in het potje dumpen, plasserige voetafdrukjes overal droogwrijven en tot slot het potje vol doorweekt papier in de vuilnisemmer kieperen.
Klaar!
 
Pas toen we terug verdergingen met (koude) hotdog eten merkte ik de ogen op.
Wij zouden vroeger zelf ook nogal kwaad gesproken hebben over 'dat koppel met dat plassende kind'.
 
"Moet dat nu hier? Wij zijn wel aan het eten he! En dat kind piste dan nog naast de pot ook. En dan alles gewoon naast ons in de vuilnissemmer zeg? 't Zijn nogal manieren. En heb je dat gezien? Die aten met hun pishanden gewoon verder hun hotdog op zeg, zonder wassen!? Moh eikes."
 
 
 
Nu zijn we gewoon zelf 'dat koppel' en vind ik dat allemaal maar evident.
Of niet evident, maar ik zie niet meteen hoe ik het anders had kunnen aanpakken.
Wij 'dat koppel' zeg, hoe is dat ineens gebeurd?
 
 
 
Verval.
Normbesef.
Prioriteiten.
Ach wat.
 
Het was gezellig.
 
 
 
 
 
 

donderdag 19 september 2013

When I grow up...

 
De kinderen slapen uiteraard al.
Matijs en ik zouden een potje kunnen vunzen, maar daar zijn we te moe voor. Duh.
We zouden nóg een beetje kunnen doorwerken, maar dat hebben we net allebei gedaan. Genoeg is genoeg.
We zouden een educatief verantwoord boek kunnen lezen, of een poosje tv kunnen kijken. Bij voorkeur een interessant debat ofzo.
Blaahhh.
Niks daarvan.
 
Wat Matijs uitvreet weet ik niet direct (half Ipad, half grinniken met Geubels) maar ik ben hiermee bezig...
 
Heyheypix
 
 
Mwahaha.
 
En hiermee ook
 
 
Heyheycolors
 
 
Heyheyapps zijn het. Klikken voor wie wil!
(Van Gentse bodem trouwens. Gent: we rock, rocken't we!?).
 
Bedoeld voor kinderen uiteraard.
Uiteraard.
Ik ben louter aan het voortesten natuurlijk, volledig tegen mijn zin overigens, zoals elke goede moeder zou doen. No? No!
Verslavend jong! Wijze graphics. Eindeloos combineerplezier.
Het voelt een beetje als toen ik voor het eerst een modewijzer onder ogen kreeg.
Maar dan hipper. Veel hipper.
Modewijzer zeg.
 
Vroeger dacht ik dat ik ooit, later, ineens volwassen zou zijn en dan als vanzelf zou worden zoals ik volwassenen toen zag. Mensen die niet graag kleuren of knutselen, vrijwillig neen zeggen tegen snoep (?), niet graag buiten spelen of gek doen, die altijd van zichzelf vinden dat ze goede smaak hebben en enkel interesse hebben voor 'interessante -lees saaie- dingen'.
 
Vandaag de dag trek ik al die punten in twijfel, op die goede smaak na dan.
Later is gewoon vandaag. En ik zit te plakken en kleuren.

Er had 'if' in de titel moeten staan.
 
 
 

Seconds

Een tweede kind is geen eerste kind.
Erg genoeg.
Ik geef dat niet makkelijk toe.
 
Wat we bij Verne nog aankondigden als "groot nieuws" hebben we nu bij Jasper tussen de soep en de patatten ontdekt. Ochot.
 
 
Zondagnamiddag 15 september 2013, geen idee welk uur, maar dus kloef op zijn achtste vermaanddag zagen we ineens tand één!
Hij staat links onder, rechts vanuit mijn standpunt, en is duidelijk al niet zo heel erg nieuw meer.
Ik vermoed dat dat ding daar al een kleine week blinkt, want het tandje zit al redelijk ver uit het omringend tandvlees.
Niet of nauwelijks zichtbaar met het blote oog aangezien Jasper tonggymnast is en zijn geheimen niet prijsgeeft, maar des te voelbaar!
Breed en gekarteld, zoveel is duidelijk.
Dat wordt vlotjes koekjeszagen ( je weet wel, die schurende heen en weer-beweging waarmee kindjes hun vitabis bewerken).
 
 
Voor de sport, en om Jasper geen privileges te ontzeggen, voeg ik een ingevulde tandenkaart toe. Al weet ik onderhand dat die dingen voorbij tand drie niet ingevuld geraken.
Alles went.
 
 
 
 


Zelfde tand dus als bij Verne toendertijd, maar 2 weken later opgemerkt. En waar Matijs Vernes eerste tand opmerkte viel de eer mij te beurt bij Jasper.
1/1 dus, het gaat gelijk op!

Aangekondigd met minder toeters en bellen, hoewel ik even trots ben uiteraard.
Mijn oogappel.
 
Nu al een beetje het kakkenest in huis?!
 
 
 
 
 
 

woensdag 18 september 2013

Achter onze rug

De kindjes hebben precies een fijne dag op het werk vandaag.
 
 
 
 
 
Wel jammer dat Jasper geen hoed op kreeg.
 
 
 
 
 
 

dinsdag 17 september 2013

En de winnaar is...

Gebracht naar u door twee zieken:
 
 
 
 
Gelukkig zijn de tutjes zelf gloednieuw en bacterievrij. Dat is geen overbodige luxe.
Proficiat dus aan (tromgeroffel voor diegenen die te lui zijn om het filmpje te bekijken)
 
 
 
 
Je krijgt snel bericht in je mailbox!
Dan kan je naar hartelust kiezen op www.mijnfopspeen.be!
Dikke merci aan hen ook natuurlijk!
 
 
 
En aan alle anderen...niet getreurd, er komt nog meer leuks aan! Even geduld.
 
 
 
 

maandag 16 september 2013

Overmacht

Ziezo.
Giveaway afgerond!
Morgen maken we de kandidaat bekend, vandaag is officieel snot- en koortsdag.
 
Mickey mouse has had better days. So have I.
 
 
 

zondag 15 september 2013

Fantoompijn

Je moet er een naam aan geven.
 
Wij gingen voor piemel en spleetje.
Omdat ik dat zelf zo geleerd heb als kind zeker?
Omdat dat dat mij meest natuurlijk lijkt.
 
 
 
Een muisje is voor mij een gesnorhaard dier, niks anders. Een v*gina vind ik een onuitspreekbaar woord, zelfs in medische context, en een verkleinwoord daarvan klinkt bij voorbaat illegaal. Er zijn er die poeni, yoni, minnemoesje of ander geks verzinnen.
Niet mijn ding.
Spleetje dus, is het ook gewoon. Toch?
Bij de jongens lijkt het enige alternatief mij plasser, maar dat vind ik een te nuchter en functioneel woord voor die twee schattige aanhangseltjes hier in huis. P*nis impliceert al een hele hoop mannelijkheid, dat is niet aan de orde. Piemeltje kies ik.
Verne en ik zijn alvast allebei even tuk op het onderwerp.
 
Verne op bezoek bij Thomas de trein.
 
 
Piemel
"Moet hij pipi doen! Moet hij pipi doen! Snel. Snel potje pakken!" roept Verne tegenwoordig als hij moet plassen.
Derde persoon.
Dat kan simpelweg een taalfout zijn, ofwel benoemt hij zijn piemel met respect in de derde persoon.
Ik vermoed het eerste, maar het tweede klinkt leuker.
Ik ben daar wel trots op, dat ik zo twee perfecte piemeltjes heb geschapen, binnen in mijn baarmoeder.
Ik ben eraan gehecht, aan die dingen.
Een afwijking? Of heeft elke moeder dat?
 
 
 
Spleetje
Verne heeft mij lang met grote ogen en medelijden aangekeken.
Alsof ik iets miste. Alsof er ooit een piemel had gehangen en ik die tragisch kwijt was gespeeld.
"Oei! Mama piemel weg!".
En ik maar uitleggen...
Maar die fase is nu voorbij. Verne erkent het bestaan van spleetjes als een echt lichaamsdeel, geen defect.
Mondjesmaat evenwel.
Dat mama er één heeft aanvaardt hij, zelf gezien. Van zijn nichtje kan hij er ook nog inkomen. Maar als ik dan andere meisjes opnoem...die van de opvang, omie en grootmoe, moeke An, meter Amelia...dan krijg k een verontwaardigde "neunnnnn!!". Mama! Wat zeg jij nu? -style.
 
 
Mannen.
Er is werk aan.
 
 
Jasper is intussen met geheel andere fauna en flora bezig...
 
 
 
 
 
Laatste kans om mee te doen met de GIVEAWAY people. Chopchop!
 
 
 
 
 
 
 

vrijdag 13 september 2013

Table for two

Liefde in tijden van kinderen.
Dat valt ongetwijfeld veel beter mee dan in tijden van cholera maar heeft toch ook zijn valkuilen.
 
Le train de vie.
Dendert onstopbaar voort.
 
 
Dus af en toe eens aan de noodrem trekken en een tête-à-têteje inbouwen is geen overbodige luxe.
Om de liefde levend te houden.
En als die onsterfelijk is, om de liefde voelbaar te maken.
Gewoon, in het leven van alledag.
 
Matijs en ik hebben er twee dates opzitten deze week.
Twee dates waar babysits noch geregel aan te pas kwamen.
Best ever.
 
Twee? Twee? Hoe doen die mensen dat?
 
Simpel.
Date één vond plaats aan onze woonkamertafel.
Prima plek.
 
Het zit zo: woensdagavond is het hier 'schermlozen avond'.
Op dinsdag heb ik avondles, dus kan Matijs naar hartelust scifi/ fantasy kijken, fietsen in de garage of snurken vanaf 20u. Ieder zijn hobby.
Op donderdag is Matijs naar de les en heb ik vrij spel. Vitaya, wijftv, uitgebreid badderen en schoonheidssalon spelen of uren grasduinen in webshops allerhande. De opties zijn legio. Heerlijk!
 
Schermloze dag dus, een initiatief dat ooit eens na een ruzie is ontstaan en waar we sindsdien allebei hard fan van zijn.
Het begon vorig jaar met tv-lozen-donderdag maar aangezien we dan allebei automatisch de Ipad indoken hebben we meteen álle schermen moeten bannen.
Dit jaar is het op woensdag. Op die avonden laten we was en afwas links liggen, blijven to-do's ongedaan en doen we niks dat naar werken of klussen ruikt.
In plaats daarvan maken we al vroeg coctails met liflafjes en babbelen languit alvorens we ons in de zetel installeren met een boek. Of we zetten kannen thee, eten zoetigheid en spelen een gezelschapsspel. Dat is erg gezellig zolang Matijs niet al té hard verliest want dan zet hij het op een mokken voor de rest van het spel. Winnen doe ik sowieso. Ik ben Carcasonne-fanatic.
Ik speel met geel trouwens, altijd en overal.
Just saying.
 
 
 
Date twee was een snel gestolen middaglunchje.
Daten over de middag staat niet echt top of mind bij de meeste mensen vermoed ik.
Je komt simpelweg op het idee niet.
Maar het is echt reuzegezellig.
Vroeger durfde ik al eens over de middag snel naar Matijs zijn werk rijden, als we toevallig in elkaars buurt zaten tenminste, om daar dan samen onze brooddozen leeg te eten.

Quickfix, maar net daarom extra romantisch.
En bespaart een avond koken, boterhammen for dinner en klaar!


 


De giveaway loopt nog steeds!
Doe mee, doe mee, doe mee! Hoe meer zielen hoe meer vreugd!
 
 

woensdag 11 september 2013

Speen + giveaway!!

Niet het speen.
Gelukkig maar, zo een mottig woord.
De speen, verder tut genoemd om onophoudelijk grinniken te voorkomen.
 
Na mijn vorig relaas ben ik helemaal van gedacht veranderd.
We zijn er eindelijk geraakt! Halleluja.
Jasper is 8 maand en kan zelf zijn tutje vinden en in zijn mondje steken.
Bedankt universum.
Dat betekent dat onze nachten ineens een heel stuk minder onderbroken zijn.
Of helemaal niet meer zelfs, maar ik durf nog niet te hard juichen om mijn karma niet te keren.
 
Na de frustratie om het continu-verliezen doet de tut eindelijk zijn werk. Het is een pacifier geworden, zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen.
Een instant-trooster, een hobby, een speeltje, een nachtelijke compagnon...
You name it, dat ding doet het.
Jammer dat het geen luiers ververst.
 
Jasper, all pacified.

 
Ik ga voortaan werkelijk nergens meer heen zonder!
 
Huilbui? Plop! Ding erin.
Honger maar nog onderweg? Plop! Even zoet houden.
Het klinkt heel evident maar dat was het bij de jongeheer Jasper dus niet.

Bij de geboorte van Jasper kreeg ik van vrienden van mijn ouders, of ouders van vrienden van mijn broer (zoals u wil) een setje gepersonaliseerde tutjes cadeau.
 
 
Tof cadeautje uiteraard.
Ik heb het zelf niet zo voor de 'Studio100'- varianten of andere drukke tekeningen, dus de drie effen gekleurde tutjes vielen meteen in de smaak.
Ik ben zo een zieke geest die de tut graag assorti heeft met de outfit, ja.
Elk zijn hobby?
 
 
De naam erop is trouwens een must voor in de crèche, want anders houden ze daar maar moeilijk alle microben in toom. Bovendien zijn die tutjes ook een gespreksopener in de rij aan de kassa heb ik gemerkt. Mensen die anders staan te twijfelen of ze wel durven vragen of het een jongen of een meisje is, spreken mij nu direct aan met "Ah, ne Jasper? De kleine van mijn zuster haar dochter heet ook Jasper!" En zo ben je prettig vertrokken.
Aanrader dus, die dingen!
 
 
 
Omdat vreugde dient gedeeld te worden en goede tips geen tips zijn als je ze niet doorvertelt...de tutjes komen hier vandaan: www.mijnfopspeen.be.
 
Klik maar even door, de keuze is eindeloos.
Tutjes met en zonder naam, met andere teksten of tekeningetjes, speenkoorden to your taste en leuke giftsetjes.
Hela, dat ruikt hier naar reclame! Hoor ik je denken...welja, dat is het ook!
Het is dat ik fan ben.
Ik vind deze leuk, en deze was leuk geweest voor 'de vraag', of dit voor mijn imaginaire dochter. Baby's op komst of pasgeborenen zouden wel eens dit setje in de bus kunnen vinden, of eerder dat hier misschien?
Genoeg gelinkt, ga zelf eens grasduinen.
 
Je ziet...Met geld uitgeven geen moeite, hier!
 
 
 
 
Dat ga ik alvast één lezer besparen!
We delen een gratis setje uit, www.mijnfopspeen.be en ik, ter waarde van 17,90€.
Dus al wie kinderen heeft, tutterende kleinkinderen, vrienden die bevallen zijn of op bevallen staan of mensen die nog ergens een babycadeau achter staan maar niet weten wat gekocht .........doe mee en win!
Het is net als met haarrekkertjes, ne mens heeft nooit genoeg tutjes in huis.
 
Het enige dat je moet doen is hier onder aan de blogpost een reactie nalaten. Eender wat, maar je naam/ emailadres toevoegen is altijd interesssant. En dan trekt Jasper, onschuldig als hij voorlopig nog is, één winnaar.
Meedoen kan tot zondagavond!

 
www.mijnfopspeen.be
 
 
 
 
 

zondag 8 september 2013

Load of sh*t

Blijkbaar beschouwen kinderen hun number two's als een deel van hun lichaam.
Bijhouden dus.
Scheidingsangst? Zoiets.
Algemeen gekend fenomeen.
 
 
Hier thuis gaat Verne gaat al geruime tijd flink op het potje en is sinds zijn tweede verjaardag perfect droog overdag. Ongelukjes gebeuren nog in de opvang of op erg drukke speelmomenten maar zijn schaars.
Beloningsstickers plakken bij elke plas en wild hoeraaa roepen is dus niet meer aan de orde.
It's only pipi. No big deal.
 
Maar als het op drollen aankomt is Verne érg spaarzaam.
Hij liegt erover als er één in zijn broek is beland.
Drol, ik? Neen!
Zelfs al stinkt de hele kamer waanzinnig naar mest en is er geen ontkennen aan, zijn naam is haas.
 
Hij houdt expres op en plant zijn hoopjes strategisch neer. In een hoekje, net als niemand kijkt of op het moment dat hij even in zijn blote kont rondloopt. Want dat het in de broek maar onaangename smurrie is, heeft hij helemaal door.
Tapijt, speelmat, bad, tuin...Verne is niet kieskeurig.
Ziet hij een dag geen mogelijkheid, dan spaart hij voor de volgende dag of doet het in zijn slaap.
Dat kan toch niet gezond/ aangenaam zijn.
 
 
 
 
 
Droltherapie dan maar?
Verne gaat tegenwoordig mee naar de wc.
Ik ben niet echt gewoon aan toeschouwers en hou er ook absoluut niet van, maar het doel heiligt de middelen zeker? Achteraf zwaaien we samen....daaaag kaka!
Enthousiast en al.
Had ik nooit in mezelf gezien. Ik ben eigenlijk geen 'kijker', nooit geweest.
 
 
 
En u?
Wat doet u zoal in het weekend?

Volslagen ongerelateerd maar daarom niet minder mooi. Www.deklikmobiel.be
 
 
 

woensdag 4 september 2013

Those are the days of our lives

Er zijn zo van die dagen.
Vandaag is er één.
 
 
 
Zomaar, niks speciaals.
Van de stand van de maan ben ik niet op de hoogte, dus het kan ook gewoon daaraan gelegen zijn.
 
Omdat alle dagen lopen spetteren en stralen vermoeiend en onrealistisch is.
Omdat slapen al bijna een jaar geen sinecure is, als je de lastige zwangerschapsslaap meetelt.
Omdat een huishouden onophoudelijk huishoudelijk werk met zich meebrengt.
Omdat niks vanzelf gaat, je moet eraan blijven sleuren.
Omdat de dagen te weinig uren bevatten en 'tijd nemen' als onkies wordt beschouwd.
 
 
 
 
Therapie?
Dit: vrolijke plaatjes van zorgeloze kindjes.
Altijd proper aangekleed en gewassen, welopgevoed voor zover dat al kan en intens gelukkig.
 
Kiekjes uiteraard allemaal by de klikmobiel.be
 
 
En dit....zinloze internetquotes die je doen grijnzen als je ze leest.
Dienen tot niets maar erg therapeutisch!
 
Funny Somewhat Topical Ecard: My dentist told me I needed a crown. I was like, ' I KNOW, RIGHT?!'
 
 
 

maandag 2 september 2013

Irritatie

Over kwalijke huidfenomenen kunnen wij gelukkig niet meespreken.
Ik heb het over dat ander soort irritaties.
De dagdagelijkse soort.
Die die voorkomt van zodra twee mensen (of zelfs dieren) net iets te lang of iets te dicht in elkaars aanwezigheid vertoeven.
Iemand die te luid sjiekt op de bus bijvoorbeeld, daar krijg ik grijs haar van.
Gelukkig neem ik werkelijk nooit de bus.

Wij wonen hier met 4 mensen in één huis.
Dat zijn, voor zover ik kan rekenen, 12 mogelijke irritatierichtingen. Verondersteld dat we ons niet ergeren aan onszelf.
Niet niks.


Al bij al valt het hier nog goed mee met dat irriteren.
Al bij al.
Soms eens niet.

Als ik mij erger in iets word ik pissig of onverschillig.
Er zal ook wel zuchten en kreunen en oogdraaien aan te pas komen, maar ik ben mij minder bewust van mijn eigen gebreken op zo'n momenten.
Ik zal er eens op letten.

Als Matijs zich opjaagt trekt hij den hof in/ de fiets op of vult de dagen met verzuchtingen als "Allez!" (klinkt als allij), " Zeg!" (Klinkt als sech) en "Moh" (klinkt gewoon als moh).
Op zich al irritant vind ik, maar Verne neemt er een prima voorbeeld aan.

Kruipt Jasper over zijn tekening?
"Allij Jasperrrrr!" (Indeed, de sjapper is niet meer)
Komt Jasper aan de Ipad?
"Allij Jasperrrrr! Sechhhhh!
Doet Jasper weinig meer dan in Vernes buurt komen?
"Allij Jasperrrrr!"


Redelijk frequent wordt er hier ge-allezd door de oudste zoon.
Ik krijg er de rietepetieten van eerlijk gezegd.
Al ben ik blij dat hij nu flink Jasper kan zeggen, die allij ervoor verbrodt veel.
Ik leer Verne nu consequent dat hij "Jasper, neen. Dat mag niet!" moet zeggen. Een elaba hier en daar kan ik ook nog verteren, mondjesmaat.
Ijdele hoop?


Kinderen...spiegel van jezelf.
Confronterend.
Ongevraagd en uitvergroot.

Ik geloof dat de fase van ongestoord shit en fuck en nondedomme roepen hierbij dient te worden afgesloten.
Jammer, kan deugd doen nochtans.
Maar ik wil later niet dat kind hebben dat de hele klas aansteekt met zijn vuile vocabulaire.
Voor zover je dat in de hand hebt natuurlijk.



Irritatieplaatjes heb ik niet.
Hoe zouden die er uitzien?
Wel deze...van een gezellig familiefeest dit weekend.





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...