donderdag 31 juli 2014

Ow shit

Uit de annalen van een jonge moeder.

Of analen, as you wish. Gezien het hoge poop-gehalte van het verhaal dat komt.
U bent bij deze gewaarschuwd.
 
 
Vader was naar tomorrowland, uiteraard.
Vader heeft recht op dat jaarlijkse uitje.
Nu dat affaire twee weekends omvat, is de kans al groter dat hij daar op de juiste dag staat. Want geloof het of niet...hij trok er ooit op de verkeerde dag heen.
Soit.
Als vader van huis is, gaan er hier wel eens dingen mis.
De reguliere lezer weet dat al. Van hier. Of hier.
Er komt steevast kak of kots aan te pas, toch blijf ik moedig het risico nemen.
 
Dus met een uithuizige vader, twee energieke zoontjes en een vriendin die een babysit zocht was mijn planning snel gemaakt. Sleepover en dan 's ochtends een heuse bliksem-mcqueen-pyjama-party!
Oh joy.
 

 
Het leenkind bleek een voorbeeldig exemplaar. Het at en sliep, deed flink op het potje en kwam knuffels halen als kende hij mij al jaren.
Het moederhart heeft dat graag.
 
Maar hier wonen nog twee boeven, laten we dat niet vergeten.
Boef 1 besloot een uurtje of twee na aankomst van de gast ziek te worden.
Uren lamenteren, oortje pijn en koorts.
Eerst lag hij boven in bed, maar daar keelde hij het slapende leenkind wakker. Toen in de zetel. Dan maar even in het grote bed bij mij, al bleek dat geen succes. Dan maar weer in de zetel beneden.
Op/ neer, lig/ zit, schootje/ blijf van mij...je kent het ongetwijfeld.
Geen oog werd dichtgedaan. Tot rond 4u30, dan viel het arme ding als een blok in slaap.
Zo omtrent 4u33 moet het geweest zijn, besloot het leenkind dat wat moederlijke warmte wel gewenst was. En zoals aangekondigd door zijn echte moeder, kroop het kind overgelukkig bij mij in bed alwaar het vredig verder sliep tussen knuffel en vrouwenoksel.
Zeer gezellig.
Alleen...ik lag niet in bed, ik lag beneden.
Ik zal het kort samenvatten: schizofrene nacht. Met een lijf boven en een hoofd dat bij mijn zieke wurm beneden was, sliep ik 2 onrustige uren nacht. Toen prikte alweer het ochtendgloren.
 
 
 
Wat vrat boef 2 dan uit, vraag je je misschien af?
Wel.
Het was dus een korte, vreemde nacht. Geen erg. Moeders van huilbaby's draaien daar hun hand niet voor om. Of moeders tout court, zo één nachtje is niks.
Dus monter stond ik op, wachtte tot het een deftig uur was om de dokter van wacht te storen en belde.
Inmiddels waren de twee jongste rakkers, Jasper en het leenkind, dikke vrienden geworden.
Ongestoord met de treintjes mogen spelen overkomt Jasper enkel als zijn broer uithuizig is of wat mankeert. Er werd geprofiteerd.
 
Midden in mijn telefoongesprek met de dokter hoorde ik ineens een gil: Jasper gevallen.
Uitgegleden meerbepaald.
In een plasje kak.
Kak?
Ja, kak.
Vloeibaar en met brokken. Zonder genade door de dammen van de pamper heen gebroken.
Vijf individuele poelen lagen er op de vloer, in het laatste lag een besmeurd kind en even besmeurde knuffel met tut.
Het Mosje (leenkind) stond erbij en keek ernaar. Verbouwereerd en stokstijf stil. Gelukkig maar.
Dus bellend deed ik wat multitaskende moeders doen: ik haalde er vochtige doekjes bij. Eénhandig beperkte ik de grootste schade.
Eens neergelegd kwam het grondigere werk aan de beurt: Dettol voor de vloer en een snel badje voor het slachtoffer.
 
 
Zo.
Opgeruimd staat netjes.
Niet?
Niet.
 
Toen ik ruim 10 minuten later de kleine, triestige en nagenoeg verwaarloosde Verne eindelijk oppakte, stapte ik in iets.
Iets vochtigs.
Banaan dacht ik eerst nog. Die kans is groot hier in huis.
Of wat overgeefsel? Zeldzaam maar plausibel.
Eén neerwaartse blik op mijn pas gepedicuurde voet bood uitsluitsel: kak.
Again, kak!
Ik had een plas over het hoofd gezien.
Tussen mijn tenen, rond mijn ont-eelt-e hielen, op mijn OPI nagellak.
Een kleine 'kut' was aan de orde. Toch?
 
Where did all the glamour go??
 
Pedicure before kakavontuur. De after foto's bespaar ik je wijselijk.
 
 
 
 
 
 
 
 

maandag 28 juli 2014

Hospitaliteiten

Verne kwam, zag en overwon.
Diabolootjes: check!
Poliepen: uncheck!
De operatie is achter de rug en alles verliep prima.
In tegenstelling tot wat we van hem gewoon zijn, is hij niet panisch geworden bij het binnenlopen van het gebouw. Hij heeft het niet op een kelen gezet van zodra hij iemand in uniform zag, heeft niet gedaverd van rauwe angst en heeft werkelijk nul stresswindjes gelaten.
Magisch.
 
Stel je voor, wie weet kunnen we binnenkort zelfs met dat kind naar de kapper!
Want dat is tot nu toe even onmogelijk geweest als dokters of tandartsen.
 
 
Preoperatief spelen.
Killing time.
Ontwaken. Pierke van de kaart.
Postoperatieve zuurpruim.
 
Postoperatieve traktatie: fishstick!
 
Wij kuisen hier ons schup af, ofte 'going home'.
 
Je ziet het...hoewel onaangenaam viel de dag reuze mee!
Het mag dan een kleine ingreep zijn, voor onze kleine man was het heel wat. Gelukkig was hij goed voorbereid dankzij het boekje 'Lucas en de slaapdokter' dat we aangereikt kregen!
Grote hulp!
 
Het meest afgrijselijke aan de hele dag was eigenlijk nog het kleine meisje in de kamer naast ons.
Ik schat haar een maand of 6. Helemaal alleen en de hele dag aan het huilen. Dat kan ik niet aan.
Ik heb de regels aan mijn laars gelapt en dat kind getroost.
Twee keer. Een druppel op een hete plaat.
 
Hoe zou het met haar gaan vanavond, dat vraag ik mij af.
 
 
 

vrijdag 25 juli 2014

Snif/snuit/snot.

Ik heb het gisteren, tijdens een dagje aan zee met een vriendin eens getimed.
Gemiddeld veeg ik zo om de drie minuten een groene snottebel weg.
Dat is een dagtaak op zich.
Gene zever.
Zitten...vergeet dat maar.
Meestal is dat dan van de twee jongens ineens, soms heeft er eens één van de twee geen snotkaars hangen.
Dan ben ik al verbaasd.
Kleenex mag ons dankbaar zijn.
 
 
Om maar te zeggen, het is hier erg.
Het is al een tijdje erg, in die mate dat ik eraan gewend was geraakt en groen snot al niet meer als een probleem aanzag.
Maar dat is het dus duidelijk wel.
Maandag wordt Verne daarom geopereerd, poliepjes weg!
En aangezien zijn trommelvliezen blijken bol te staan van het achterliggend vocht meteen ook maar buisjes.
Groot onderhoud enfin.
Jasper zal ongetwijfeld snel volgen. Dat kind snurkt zich een ongeluk.
 
 
Intussen ben ik in dubio.
Vertellen of niet?
Het ene ziekenhuis heeft een voorbereidend boekje en filmpje, zodat de kleine patiënt weet waar hij aan toe is.
Het ziekenhuis waar wij gaan doet eenvoudigweg niks.
Vandaag toonde ik al eens een filmpje van op youtube zonder erbij te vertellen dat Verne zelf ook aan de beurt komt. De kleine aap is werkelijk helemaal van slag.
Oorpijn, huilen, ik wil mama, niet naar bedje willen, angst...helemaal niet zijn stijl. Het is twintig na elf!
Dus twijfel ik...verder vertellen over wat er maandag met Verneke zal gebeuren of zwijgen.
 
Hamvraag: Betekent voorbereiden bij dit kind stress verminderen of stress verlengen?
Mijn verstand zegt uitleggen, mijn hart zegt zo lang mogelijk zwijgen.
Hmmm....?
 
Ik lees werkelijk nooit handleidingen, maar bij een kind zou dat wel praktisch zijn.
Die zou ik van voor naar achter en van achter naar voor lezen.
Maar ja, zo gaat dat steevast met handleidingen...nergens te vinden als je ze dan toch eens nodig hebt.
 
Darn!
 
 
 
De jongens op dat éne moment dat ze even proper zijn.
Zeker in de Gentse-feesten-week is dat een zeldzaamheid.
Ze spelen zich rot, de rakkers.
 
Moeder fier!
Een vuil kind is een gelukkig kind. Toch?
 
 
 
 

donderdag 17 juli 2014

Zee-inquisitie.

 
Naar zee gaan met een driejarige...dat is niet gemakkelijk.
We buigen ons hier serieel over de ene na de andere moeilijke kwestie.
Natuurwetenschappelijk dan wel filosofisch, geen vraag is makkelijk te beantwoorden.
En ze zijn met zo ziekelijk veel, de vragen.
Niks is nog zomaar acceptabel.
Schrander hoofdje!
 
 
Eerst probeer ik nog te antwoorden, maar na 4 opeenvolgende waaroms heb ik me steevast in een knoop gepraat en moet ik verslagen toegeven: 'Dat weet ik niet, jongen. Mama's weten bijlange niet alles. ' waarop hij ontevreden fronst.
 
Mama, waar gaat de zee naartoe?
Mama, waarom moeten wij op vakantie?
Mama, waarom vinden wij de zee leuk?
Mama, waarom zijn wij soms een keer een beetje verdrietig?
Mama, is de zon warm? Waarom?
Mama, ik wil niet bedje slapen. Waarom moeten wij slapen?
Mama, heb jij ook een droompje in je hoofd? Waarom?
Waar gaan de verhaaltjes in mijn hoofd naartoe als ik wakker ben?
Mama, heb jij ook de letter van drie beentjes (E) in jouw naam? Waarom?
Mama, is de zee blij ook blij? En doet zij ook haar oogjes open?
Mama, waarom ben ik nog een beetje te klein en jij al groot?
Mama, waarom moeten wij zo veel op de nul zijn? (Gelijkvloers)
Mama, wil ik ook een keertje wijn drinken! Waarom niet?
Mama, wat is dat geluidje? En dat geluidje? En wat is dat geluidje? En dat? Mama, wat hoor ik nu? En nu?
 
 
Vorig jaar beperkte Verne zich nog tot dit:
 
*Grijns*
Ik herinner me die zin alsof het gisteren was.
 
 
In vergelijking met zijn grote broer is Jaspertje op dit moment (op taalkundig vlak althans) een eitje.
Veel meer dan baantje/ waatje/ paatje onderscheiden is en nog niet aan.
In volgorde is dat banaan, water en paardje trouwens. Dat laatste geldt voor alle levende wezens die overduidelijk geen mens zijn. Paarden bovenal, maar ook honden, vogels en vliegmieren in het zand.
En verder niks dan knuffelen, eten (veel eten), genieten en lachen...en brokken maken.
Dat ook.
Met niks speelt hij op de reguliere manier.
Het kind denkt enkel 'out of the box', wat gaat dát volgend jaar aan zee geven?
 
 
 
 

maandag 14 juli 2014

Boys in basics

We zijn aan zee.
Twee mogelijkheden: ofwel wordt het buiten uitwaaien en uitregenen en daarna gezellig binnnen cocoonen met warme choco. Ofwel wordt uren post vatten aan onze strandcabine in weinig meer dan een broekje en onderlijf. Either way: de jongens lopen uren in ondergoed.
 
 
En als er nu iets is waar ik een zwak voor heb, is het wel voor kleine jongens in fleurige bijna-blootjes. Dat bedoel ik dan niet in a nasty way uiteraard, want nu klinkt dat een beetje zo.
Ik bedoel: grijsgewassen slipjes met flodderende rekkers en scheefgedraaide onderlijfjes met 'stoere print', daar heb ik een hekel aan. Dat arme mooie blootje wordt er geen eer mee aangedaan.
Maar goedpassende 'buikjes' zoals Verne vroeger zijn onderlijfjes noemde in felle kleurtjes en een bijpassend ieniemini boxertje...dat is grijnzen! Steek er nog een lederen pantoffeltje onder en mijn geluk is helemaal compleet. Voor zo een broekventje ververs ik met plezier de zoveelste pamper en veeg ik gezwinder de gele snottebellen weg.
Het klopt wat ze zeggen, het oog wil ook wel wat.
 
Nu ken ik zelf maar twee leuke merken die zulk ondergoed verdelen.
 
Eéntje daarvan is Mambotango. Van het allereerste rompertje tot het maatje zes jaar dat Verne nu al draagt (6 begot!), bijna alle ondergoed hier in huis is van dat vrolijke merk.
En aangezien de drukbezette moeder shoptijd tekort komt, winkelt dit exemplaar al eens graag op laatavondlijke uren naar Mr. Monkey and Mrs. Butterfly. Dat is een gloednieuwe webshop, beheerd door een gloednieuwe zonenmama. One of us, quoi.
Een heel lieve madam die een leuke selectie maakt. Ik steun dat soort initiatieven met veel plezier...beats kopen in ketens any day!
En terwijl ik dan toch aan het klikken en tikken ben, ondergoed in mijn winkelmandje, durf ik al eens af te dwalen naar dat andere leuks.
Kuch.
En dan bevredig ik die andere behoefte van mij...matchy/matchy-en. Het is niet omdat ik geen tweeling en geen dochters heb dat ik mij niet mag uitleven, denk ik daar dan bij.
Toch?
Twee zoontjes, lekker assorti.
Ik vind dat heerlijk.
Ik durf mezelf ook al eens bijpassend kleden. Maar vertel dat vooral niet voort!
 
 
 
Dit zonnig neuspeuterduo is gekleed in Kids Case. Mooi, zacht en lief maar toch een tikje stoer. Zoals de jongens zelf zijn. Ik hou ervan, en gelukkig voor mij Sophie van Mr Monkey en Mrs Butterfly ook. Leve de soldekes!
 
 
 
Voor wie minder aan online-shoppen is...er is een pop-up winkel in Gent momenteel! Ik veronderstel dat iedereen binnenkort sowieso massaal naar Gent afzakt, en wel voor circus Batavaria, MiraMiro en Familie Van Den Berghe. Je zou moeten zot zijn om het niet te doen. Ideale gelegenheid om eens langs de pop-up-store te passeren en je vakantiegeld om te zetten in pure joy!
 
Mister Monkey and Misses Butterfly
POP-UP shop
Baudelostraat 11
9000 Gent (zijstraat van de vrijdagsmarkt, aan de inrit van de parking)
Openingsuren: 10u tot 18u
Openingsdagen: 17 & 18 Juli, 23-26 Juli, 30 & 31 Juli.

 
 
 
 
Rep u!
Voor ik de boel heb leeggekocht althans!
 

zaterdag 5 juli 2014

Uit bed klappen.

Wat is dat eigenlijk met kinderen en hun bedjes?
De wieg is krap en knus, maar alles wat erna komt...park, ledikant, kinderbed... volstaat ruimschoots om de bewoner minstens in viervoud te laten huizen.
 
Neem nu Verne en zijn meegroeibed. Daar kan hij 3 keer in de lengte en 6 keer in de breedte in, zoals hij zich in een bolletje krult. En toch ligt de schavuit steeds op de houten rand boven het gat tussen muur en bed, zijn koppetje tegen de verwarming gekneld.
We hebben dat gat nu opgevuld met een deken. Zeven achtsten van het bed wordt nooit beslapen.
Veel deftig beeldmateriaal is er niet. Die éne keer dat ik eraan dacht om een foto bij daglicht te trekken lag Verne net braaf in een normale houding. Exact de slaaphouding van zijn vader, might I add.
Een aardje naar zijn vaartje. Op alle vlak.
 
Voor wie zich afvraagt waarom ik mijn kind op een sierkussen zonder wasbare hoes laat slapen...ik heb daar werkelijk niks aan te zeggen jong. Het reguliere hoofdkussen vliegt dagelijks tussen kleerkast en muur. Zonder dat manoeuvre gaat de aap niet slapen.
 
 
 
 
Jasper en zijn groene ledikantje dan...nooit of te nimmer ligt hij daar op een normale manier in.
Ledematen tussen het traliewerk, schedeltje geperst tegen de spijltjes van een hoek. Een mens vraagt zich af waarom er nog geen deuken in dat hoofdje staan, na al die nachtelijke uren klemmen.
Hier hetzelde probleem trouwens: zeven achtsten van de beddelakentjes krijgen nooit kwijl of melk te verwerken. Het overgrote stuk hoeft in theorie nooit gewassen te worden.
 
Stokoud fotootje.
 
 
Maar mag de schobbejak uitonderlijk na wat nachtelijke tumult eens tussen ons in slapen, dan gaat hij in het lang en breed liggen ronken.
Uiteraard.
'Bed, fits one', denkt dat hoofdje.
Eén van de ouders naar beneden gepest, de andere stijf van het krom liggen en de ontvangen stampen.
Het is dat hij daar zelf zo een deugd van heeft, het Jaspertje. Anders had ik hem al lang weer teruggelegd tegen zijn tralies. Eergisteren sliep hij zo lang door (na een stevig potje nachtbrakerij, verrgeet dat niet), dat de drukknoopjes van zijn pyjama het begaven onder de pamperdruk.
Wat een zicht.
 
 
 
De kleine anarchisten.
 
Wie wil mag ze een dagje manieren komen inpeperen.
Wij kijken liever lui toe wat de natuur ervan bakt.
 
 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...