maandag 30 november 2015

De bal aan het rollen+ 3 giveaways!

 
Verne, dat is een speler en een denker.
Houdt van details, creëert scenes en speelt zorgvuldig.
Verdiept zich in de materie tot hij er vrijwel alles van weet en blijft ook een hele tijd bij dezelfde interesse.
Aandachtig.
 
Jasper doet.
Dat is een werker, zelden nadenkend en nooit overmatig geconcentreerd.
Hij stort zich ergens in, onvoorbereid veelal en maalt er niet om als er onaf moet afgebroken worden.
Bezig zijn, bewegen, beleven.
 
 
Je zou denken dat met twee zoontjes in huis, zo kort op elkaar, veel geld wordt bespaard op speelgoed.
Wat diende voor nummer één gaat door naar nummer twee.
Maar dat is niet zo.
Tenminste, dat geld besparen is wel correct maar niet om de evidente reden.
Het speelgoed gaat niet over van kind één op nummer twee. Alles is en blijft eigenlijk van Verne.
En daar zijn beiden tevreden mee.
 
Het zit zo... Jasper speelt niet echt. Of toch niet met speelgoed.
Waar Verne op zijn leeftijd helemaal bezeten was van treintjes en al perfect het verschil wist tussen Thomas en Gordon (twee bijna identieke blauwe treintjes), heeft Jasper voor al dat speelgoed werkelijk geen bal interesse.
Jasper, de werker, werkt.
Punt uit.
Zet je één pas richting keuken, dan laat hij meteen alles vallen voor het geval je iets zou snijden/ bereiden/ verorberen. Hij schaduwt je, verzot op alles wat eetbaar of huishoudelijk is.
Hij vult vaatwassers en wasmachines, veegt oppervlakken schoon, staat zich toegewijd naast mij te maquilleren (alle borsteltjes en hun functies perfect gekend) of vouwt mee het karton op.
Felgekleurd speelgoed zegt hem weinig, grotemensengerief daarentegen bijt in zijn billen.
Alles wil hij zelf, kan hij zelf en doet hij zelf.
Verne niet. Die is te druk bezig met spelen en nadenken om zich ook nog eens te bekommeren om zichzelf aankleden of zijn eigen boterhammen smeren. No time. Redelijk lui eigenlijk.
Verloren in details.
 
 
Dus in deze tijden van sinten en feestdagen is speelgoed kiezen voor dat kleinste varken geen makkelijke klus. Inspiratie in overvloed voor Verne, elke keer.
Maar voor Jasper is het zoeken, gokken, hopen. Meestal zonder veel succes want na een week ligt het cadeau in een hoekje of is het 'van Verne' geworden terwijl Jasper vrolijk wortels raspt aan het aanrecht.
Zijn boormachine...dat was vooralsnog het enige populaire stuk speelgoed.
Net echt en het doét ook effectief iets.
Was zeg ik wel, want er is een nieuwe voltreffer ontdekt!
 
Het begon bij kerstomaatjes en de madammen van Bollebuik.
Fascinerende kerstomaatjes. Geel, oranje, rood.
Uren en uren, dag na dag. Bij voorkeur in een milkshakebeker-achtige verpakking.

Rollen en verpotten en achterhollen en weer rollen.
*ping*
De Haba knikkerbaan, zo tipten de dames van Bollebuik ons, probeer dat eens!
Zo gezegd, zo gedaan.
Not us. Geen dochter, geen jeans. En mijn lief is heter.
 
De variant met de grote ballen. Onpletbare kerstomaatjes eigenlijk, maar dan wat groter.
Handig voor kleine handjes, past niet in neusgaten of andere aanlokkelijke verstopplaatsen en makkelijk recupereerbaar voor mij als er een bal onder de zetel is gerold.
Ook niet onbelangrijk.
Wij gingen voor de soberdere versie dan het gezin hierboven, omdat bijbouwen (zo, zo en zo) altijd fijner is.
Dat is weer twee kerstcadeau's en een verjaardag nuttige inspiratie. Jaspers lieve peeties spaarden al lustig mee aan onze uitzet.
 
 
Een toptip is het gebleken! Was ik zelf nooit opgekomen.
Da's meteen de reden waarom ik niet in ketens koop, maar voor de zelfstandige winkelier ga. Ik hou van de persoonlijke aanpak, de service en de kennis van zaken. Ik steun er bovendien ook nog eens twee vriendinnen mee die inmiddels járen geleden begonnen aan een zot plan.
Griet en Joke, de vriendinnen, staan al sinds jaar en dag (2006 om precies te zijn) in hun vrolijke winkel in Mariakerke bij Gent. Sinds kort hebben ze digitaal bijgebouwd: een oogstrelende webshop!
Dus wie last-minute nog geen sintcadeau heeft. Wie al met zijn hoofd bij de kerstpakjes zit of wie tout-court shopgraag is... Tik en click of rij en kijk.
Want kleertjesgewijs kan je daar terecht tot je kind om en bij de meter 52 is.
Ikzelf bijt volop op mijn tanden voor de collecties van FUB, Emile et Ida, Kidscase, Knast en onze favoriet SixHugs&Rocknroll.
Wie snel is heeft de pakjes nog op tijd aan de deur!
 
 
So let me help you.
Pluk je gedroomde sintcadeautje, kerstoutfitje of uitzetartikel van de webshop en laat dat hieronder achter bij commentaar.
Met een beetje chance win jij een cadeaubon van 25€ van bij Bollebuik.
Ik mag er drie uitdelen aan de meest enthousiaste lezers!
Elke commentaar is een deelnemend ticketje, via facebook en instagram kan je kansen bijverdienen.
Ik wijs je wel de weg.
Meespelen kan tot 5 december middernacht, op 6 december weet je wie er won.
Omdat ook grote meisjes graag iets krijgen. Niet?
 
 
 

dinsdag 17 november 2015

Paris s' éveille, de toekomst fronst.

Just another mommyblog, op zich geen mooi woord.
Geen politieke opinies of grote meningen, slechts vertier.
Losse gedachten, kleine momenten en grote herinneringen.
Dat is wat ik altijd gezegd heb.
Omdat het risico zo groot is en de reacties enorm.
Maar voor het eerst ooit ben ik een beetje bang voor de toekomst van mijn kinderen.
Voor de wereld waarin zij opgroeien.
En laat dat opgroeien nu net mijn grootste missie zijn, de bestaansreden van al mijn online woorden.
 
 
 
Ik ben bang.
Ik heb niet zozeer angst voor de aanslagen en IS zelf, dat zou neigen naar hysterie.
Hoewel niet onbestaand is die kans toch relatief klein...dat kan je dezer dagen maar beter een paar keer luidop tegen jezelf herhalen.
Ik ben wel bang voor wat ze teweeg brengen. Die mannen. Die kalasjnikovs. Die aanslagen.
Bij jan modaal vooral, de gewone mensen rondom mij. De beter en minder goed geïnformeerde brave burger.
De krantenlezer en televisiekijker. Of niet.
De kortzichtigheid, de angst, de nood om een oplossing te zoeken en eigen nest te beschermen.
De meningen, hoe menselijk ook.
Schuilt daar geen dreiging?
Ik heb schrik dat de terroristen ons daarmee meer terroriseren dan met de moorden an sich. Dat IS daarmee nu net zou bereiken wat ze wil: angst, twee kampen en rassenhaat. Machtiger lijken dan zijn, aanvallen daarbij zorgvuldig getimed en getarget. Strategie.
De westerling inzetten als pion op zijn eigen terrein, als een sneeuwbal die aan het rollen gaat.
Hoe lang is de gele ster geleden?
 
 
Ik zie facebookvrienden statussen posten over vluchtelingen, het paard van Troje en grenzen sluiten. Daders en slachtoffers daarbij argeloos over dezelfde kam geschoren.
Alsof geboortestreek bepaalt wie je bent.
Alsof de radicalisten zich niet al lang onder ons bevinden.
Alsof geloven en extreem denken hetzelfde risico inhouden.
Alsof dat een echte impact zou hebben op de organisatie van IS.
Alsof die gedachten op zich niet al onnoemelijk veel haat en gevaar inhouden.
 
Ik zie oude of twijfelachtige bronnen onnadenkend gedeeld en geliket. Half gelezen maar geloofd.
Voor het geval ze enige waarheid zouden bevatten. Zoals een nieuw plantenextract dat kanker geneest.
Molenbeek epicentrum, alles de lucht in, oude nieuwe dreigingsvideo...
Ik begrijp het wel, maar ik keur het niet goed.
De nieuwe communicatiesnelheid en -veelheid een valkuil.
De grens tussen geïnformeerd worden en een angstpsychose aanwakkeren, waar ligt die?
 
Ik zie politieke leiders krachttermen gebruiken: oorlog en aanval en uitroeien. Wapenbezit en zelfverdediging. Aanslag op de mensheid, veroordelen en vernietigen.
Stuk voor stuk extreem taalgebruik, radicale woorden.
Geen oordeel, ik ben geen kenner.
Ik pretendeer niet te weten hoe je terroristen best bestrijdt. Dat laat ik over aan de bevoegden.
Maar ik lees en observeer en vraag mij meteen af welke zaadjes er geplant worden in de hoofden van de lezers. Hoe beïnvloedbaar zijn we en hoe ontstaat/ontspoort een ideologie?
Hoe voeden wij op na vandaag of welke pap krijgen de volwassenen van morgen binnengelepeld?
Dat beangstigt mij.
Dat en dat alleen.
 
Ik zie bij de hoge bomen nauwelijks een roep om eenheid en verbroedering en samen sterk staan. Om respect voor elkaar en dankbaarheid. Om begrip voor wie écht slachtoffer is.
Weinig louter rouwen en weinig uitgesproken onmacht.
Machtsvertoon. Dat wel.
 
Ik vraag me af hoe gesluierde vrouwen, moeders, zich vandaag gevoeld hebben op straat. En de mannen dan, exotisch bruin of zwart behaard.
Nergens iets mee te maken maar toch scheef bekeken.
Moslim.
Label.
Hokje.
Klaar.
 
 
Ik troost mij met de gedachte dat de echte slachtoffers, de Parijzenaars, wel solidair zijn met elkaar.
Ik zie omhelzingen, ik zie bloemen en tranen, ik zie huidskleuren verenigd.
Steun en en gesteund worden.
Iedereen verbonden onder de noemer Parisien.
Dat doet deugd, dan herwin ik aan vertrouwen.
 
Hasthtag prayforparis.
Pray, een rijk woord dat zoveel meer omvat dan het klassieke bidden. Ook voor een atheïst zoals ik.
Wie daarover al viel vertoont voor mij de eerste tekenen van ziekte.
Ik ben in gedachten bij de slachtoffers, hoop op remedie, denk aan de toekomst en bid voor onze kinderen.
Handen daarbij niet gevouwen.
Maar kies dat vooral vrij zelf.
 
 
 
 

dinsdag 3 november 2015

Uit in Brussel met kinderen

Wij zijn dagjesmensen.
Touristes locales.
Dit jaar gingen we zelfs niet naar het buitenland omdat we thuisblijven simpel en gezellig vinden.
Dagje hier, dagje daar, dagje zee, dagje thuis.
Maar nooit stond daar een dagje Brussel tussen gepland.
Schrik van het onbekende? Halve autisten? Vooroordelen bij de grote stad?
Geen idee, maar we gingen nooit eerder.
Ik beken...ik ken Brussel enkel van seminaries in megahotels en er dwars doorheen rijden. Van files en tunnels, al vind ik die al lang ook dichter bij huis. Matijs is eigenlijk een Affligemnaar, dus die zou beter moeten weten. Ik steek het op hem.
En toch. Njet.
 
 
Tot vorig weekend, that is. Toen werden we uitgenodigd door Accor Hotels.
Het kan aan mijn zwak gevoel voor humor liggen, maar ik dacht meteen: d'accor(d)!
De Accor groep heeft zowat overal hotels. In Brussel alleen al een stuk of 20 geloof ik.
Wij gingen strategisch voor het liederlijke Adagio hotel Brussels centre monnaie gelegen vlak aan de munt en op de Anspachlaan in hart Brussel. Niet dat de naam dat niet al weggaf, maar bon. Ik ben graag volledig.
De Anspachlaan bleek dan nog die bewuste baan te zijn waar ik vroeger fronsend voorbijreed aan een slakkengangetje maar die nu wonderbaarlijk autovrij is. Lady fortuna is everywhere, she had to prove me wrong.
Tekeningen op straat, fietsende kinderen, overal boomstronken en houten constucties om op te zitten...zeer gezellig.
Eerste confontatie met mijn verkeerde vooroordelen...check!
Supercentrale ligging dus, handig om 'over huis' te passeren voor pitstops, dutjes en natte broeken-just-in-case. Maar evengoed met een cosmopolitische feel voor moeder en vader. Ons laatste trip ging immers naar New York en met een balkonnetje dat uitkeek over de Brouckere en de bijhorende cola-lichtreclame kreeg ik een beetje het times-square-gevoel. Maar dan zonder alle lichtvervuiling.
Vlakbij thuis maar toch ook weg.
The way we like it!
 
 
Adagio is trouwens een aparthotel, dus geen klassieke hotelkamer maar één met een aparte slaapkamer zodat we na kinderbedtijd nog 'lawaai' konden maken. You know?
Wij de aparte kamer, zij in de woonkamer met een dubbel bed voor de tv. Iedereen dolgelukkig. Ze kropen er spontaan van bij elkaar, van al die gezelligheid. De aapjes, ze worden elke dag meer en meer dikke vrienden.
Een aparthotel betekent tegelijk ook een volwaardig keukentje. Dat leek mij ook wel leuk. Want met een uitgeteld kind op restaurant moeten...neen. Just neen. Dan nog liever culinaire gehaktballen op de kamer. Je weet wel, lekker warm in pyjama allemaal samen in de cocon die zo een hotelkamer tijdelijk voor je wordt. Ons nieuw huisje, zo zeiden de jongens het.
Of besparen, want één keer per dag uit eten is goedkoper dan twee keer. Toch? Niet dat wij dat uiteindelijk deden...besparen. Zo zijn wij niet op weekendjes weg.
Maar het idee was er.
 
Het hotel dus: Proper, mooi, volledig vernieuwd, hipper dan thuis (de lobby wou ik integraal mee naar huis) en supervriendelijk personeel. Als ik zeg dat de kinderen naar Magali vroegen, dan overdrijf ik niet. En dat is toch persoonlijker dan je in de meeste hotels krijgt, no?
En dan de man aan het ontbijtbuffet... jammer dat ik geen foto van hem trok. Bretellen zijn zijn signatuur, duidelijk een mensenmens en een gezicht dat vermoedelijk 24/7 op vriendelijk staat. Een zorgzame huisvader die over je ontbijt waakt. Enfin, paste hij in mijn valies, hij mocht ook mee naar huis. Samen met het integrale lobby-interieur.
Verne besloot trouwens als T-rex te eten, aangepast aan het thema van de dag want we trokken daar niet toevallig iets later heen. Hij at quasi enkel vlees, carnivoor you know. Voor een keer mocht dat.
Maar Jasper proefde alle sapjes en stukken fruit, at pannekoeken en cake en ging zichzelf bijbedienen als alles op was. Ze zijn daar rap mee weg, die rakkers. En de bretellenman, hij vulde geduldig aan.
We zaten er het langst van alle gezinnen aan tafel.
 
Oranje, bij gebrek aan geel. En trots!
Deuren die met kaartjes opengaan? Elke keer spel voor wiens beurt het was.
Lovenest 1
Een nieuwe tv! Voor ons? Krijgen wij die?
Hallo Magali? Hallo!
Afternoon pauzeke. Gummy wat? Ik ontken.
Keuken met lege kasten . Zou perfect zijn voor thuis. Jasper ging meteen alle kastjes checken, you never know.
De lobby paste niet in de valies. Jammer.
Lobbychecking
T-rex at work.
Gele placemats!
Ook op verplaatsing zijn wij propere jongens.
Cocooning
Lovenest 2
 
Soit, een uitgenodigd mens is altijd dankbaar.
Maar wij waren daar echt content.
Aanrader.
Betaalbaar en echt fijn. Want hoewel Brussel voor ons slechts een uurtje rijden is, maakt die overnachting het echt tot een reisje.
Weekendje weg.
Doen dus. Skip voor één keer centerparksen en de verre ritten naar god-weet-waar. Boek een weekendje stad vlakbij en snuif kindercultuur op.
Haal het meeste uit je tijd zonder aan vakantiegevoel in te boeten.
Zo zie ik het althans.

Want wij deden vanalles.
We flaneerden eindeloos, dat werkwoord wordt zwaar onderschat.
We gingen maar liefst 3 keer kijken naar 'meneertje pipi doen' (het enige standbeeld vooralsnog waar de kinderen echt wild van worden, soft introduction to art), ontdekten eindeloos veel toffe winkeltjes en mooie buurten en aten op plaatsen die -echt waar- Gent en Antwerpen niet kennen.
Ook van plan om te gaan met babytjes en kinderen? Reserveer alvast bij Chicago Café en Houtsiplou!
Speelgoedbediening aan tafel, versgemaakt kindermenu in plaats van gepaneerde brol, aparte kinderwc, motivatie om je bord leeg te eten want dan volgt er iets lekkers...Matijs en ik zijn er de kinderen nauwelijks tegengekomen. Heerlijk!
En dan heb ik het over het eten nog niet eens gehad.
Borden vol kleur en variatie, groen en wild en zonder pretentie geserveerd. Vers en echt en reuzelekker. Right up my alley!
Oververzadigd zijn we in het chicago café toch nog voor de taartentoog moeten gaan. Ik ben een keer extra 'naar de wc gelopen' om zeker te zijn dat de tarte au citron onze definitieve keuze zou zijn.
Een taartje delen...is er iets schoners?

 
Achteraf signeerden we in houtsiplou de wc met een tekening van een haai, as you do.
Met 4 in het kot. We were here and we will be back.

Onderhandeld tot hij de gele tafel kreeg. Score!
 

Hierbij nog een lijstje van toffe dingen in de buurt:

Doen:
 
Eten:
 
 
Conclusie: Brussel is mega.
Wij met ons eeuwige Gent en Antwerpen.
We hebben onzelf wat ontzegd, verarmd.
Dus thanks Accor en Adagio om ons het licht te doen zien.
Tot gauw.
 
Nog één keer, mama!
Roltrapbezetene.
De jongens kunnen al alleen hun valies maken. Boeken, dino's, snoepen, vijzen en een rekker. Check! Geweldig toch. Ik kan mij niet herinneren waarom ik ooit een dochter heb gewild.
 
 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...