De bal aan het rollen+ 3 giveaways!

 

Verne, dat is een speler en een denker.

Houdt van details, creëert scenes en speelt zorgvuldig.

Verdiept zich in de materie tot hij er vrijwel alles van weet en blijft ook een hele tijd bij dezelfde interesse.

Aandachtig.

 

Jasper doet.

Dat is een werker, zelden nadenkend en nooit overmatig geconcentreerd.

Hij stort zich ergens in, onvoorbereid veelal en maalt er niet om als er onaf moet afgebroken worden.

Bezig zijn, bewegen, beleven.

 

 

Je zou denken dat met twee zoontjes in huis, zo kort op elkaar, veel geld wordt bespaard op speelgoed.

Wat diende voor nummer één gaat door naar nummer twee.

Maar dat is niet zo.

Tenminste, dat geld besparen is wel correct maar niet om de evidente reden.

Het speelgoed gaat niet over van kind één op nummer twee. Alles is en blijft eigenlijk van Verne.

En daar zijn beiden tevreden mee.

 

Het zit zo... Jasper speelt niet echt. Of toch niet met speelgoed.

Waar Verne op zijn leeftijd helemaal bezeten was van treintjes en al perfect het verschil wist tussen Thomas en Gordon (twee bijna identieke blauwe treintjes), heeft Jasper voor al dat speelgoed werkelijk geen bal interesse.

Jasper, de werker, werkt.

Punt uit.

Zet je één pas richting keuken, dan laat hij meteen alles vallen voor het geval je iets zou snijden/ bereiden/ verorberen. Hij schaduwt je, verzot op alles wat eetbaar of huishoudelijk is.

Hij vult vaatwassers en wasmachines, veegt oppervlakken schoon, staat zich toegewijd naast mij te maquilleren (alle borsteltjes en hun functies perfect gekend) of vouwt mee het karton op.

Felgekleurd speelgoed zegt hem weinig, grotemensengerief daarentegen bijt in zijn billen.

Alles wil hij zelf, kan hij zelf en doet hij zelf.

Verne niet. Die is te druk bezig met spelen en nadenken om zich ook nog eens te bekommeren om zichzelf aankleden of zijn eigen boterhammen smeren. No time. Redelijk lui eigenlijk.

Verloren in details.

 

 

Dus in deze tijden van sinten en feestdagen is speelgoed kiezen voor dat kleinste varken geen makkelijke klus. Inspiratie in overvloed voor Verne, elke keer.

Maar voor Jasper is het zoeken, gokken, hopen. Meestal zonder veel succes want na een week ligt het cadeau in een hoekje of is het 'van Verne' geworden terwijl Jasper vrolijk wortels raspt aan het aanrecht.

Zijn boormachine...dat was vooralsnog het enige populaire stuk speelgoed.

Net echt en het doét ook effectief iets.

Was zeg ik wel, want er is een nieuwe voltreffer ontdekt!

 

Het begon bij kerstomaatjes en de madammen van Bollebuik.

Fascinerende kerstomaatjes. Geel, oranje, rood.

Uren en uren, dag na dag. Bij voorkeur in een milkshakebeker-achtige verpakking.

Rollen en verpotten en achterhollen en weer rollen.

*ping*
De Haba knikkerbaan, zo tipten de dames van Bollebuik ons, probeer dat eens!
Zo gezegd, zo gedaan.

Not us. Geen dochter, geen jeans. En mijn lief is heter.

 

De variant met de grote ballen. Onpletbare kerstomaatjes eigenlijk, maar dan wat groter.

Handig voor kleine handjes, past niet in neusgaten of andere aanlokkelijke verstopplaatsen en makkelijk recupereerbaar voor mij als er een bal onder de zetel is gerold.

Ook niet onbelangrijk.

Wij gingen voor de soberdere versie dan het gezin hierboven, omdat bijbouwen (zo, zo en zo) altijd fijner is.

Dat is weer twee kerstcadeau's en een verjaardag nuttige inspiratie. Jaspers lieve peeties spaarden al lustig mee aan onze uitzet.

 

 

Een toptip is het gebleken! Was ik zelf nooit opgekomen.

Da's meteen de reden waarom ik niet in ketens koop, maar voor de zelfstandige winkelier ga. Ik hou van de persoonlijke aanpak, de service en de kennis van zaken. Ik steun er bovendien ook nog eens twee vriendinnen mee die inmiddels járen geleden begonnen aan een zot plan.

Griet en Joke, de vriendinnen, staan al sinds jaar en dag (2006 om precies te zijn) in hun vrolijke winkel in Mariakerke bij Gent. Sinds kort hebben ze digitaal bijgebouwd: een oogstrelende webshop!

Dus wie last-minute nog geen sintcadeau heeft. Wie al met zijn hoofd bij de kerstpakjes zit of wie tout-court shopgraag is... Tik en click of rij en kijk.

Want kleertjesgewijs kan je daar terecht tot je kind om en bij de meter 52 is.

Ikzelf bijt volop op mijn tanden voor de collecties van FUB, Emile et Ida, Kidscase, Knast en onze favoriet SixHugs&Rocknroll.

Wie snel is heeft de pakjes nog op tijd aan de deur!

 

 

So let me help you.

Pluk je gedroomde sintcadeautje, kerstoutfitje of uitzetartikel van de webshop en laat dat hieronder achter bij commentaar.

Met een beetje chance win jij een cadeaubon van 25€ van bij Bollebuik.

Ik mag er drie uitdelen aan de meest enthousiaste lezers!

Elke commentaar is een deelnemend ticketje, via facebook en instagram kan je kansen bijverdienen.

Ik wijs je wel de weg.

Meespelen kan tot 5 december middernacht, op 6 december weet je wie er won.

Omdat ook grote meisjes graag iets krijgen. Niet?

 

 

 

Paris s' éveille, de toekomst fronst.

Just another mommyblog, op zich geen mooi woord.

Geen politieke opinies of grote meningen, slechts vertier.

Losse gedachten, kleine momenten en grote herinneringen.

Dat is wat ik altijd gezegd heb.

Omdat het risico zo groot is en de reacties enorm.

Maar voor het eerst ooit ben ik een beetje bang voor de toekomst van mijn kinderen.

Voor de wereld waarin zij opgroeien.

En laat dat opgroeien nu net mijn grootste missie zijn, de bestaansreden van al mijn online woorden.

 

 

 

Ik ben bang.

Ik heb niet zozeer angst voor de aanslagen en IS zelf, dat zou neigen naar hysterie.

Hoewel niet onbestaand is die kans toch relatief klein...dat kan je dezer dagen maar beter een paar keer luidop tegen jezelf herhalen.

Ik ben wel bang voor wat ze teweeg brengen. Die mannen. Die kalasjnikovs. Die aanslagen.

Bij jan modaal vooral, de gewone mensen rondom mij. De beter en minder goed geïnformeerde brave burger.

De krantenlezer en televisiekijker. Of niet.

De kortzichtigheid, de angst, de nood om een oplossing te zoeken en eigen nest te beschermen.

De meningen, hoe menselijk ook.

Schuilt daar geen dreiging?

Ik heb schrik dat de terroristen ons daarmee meer terroriseren dan met de moorden an sich. Dat IS daarmee nu net zou bereiken wat ze wil: angst, twee kampen en rassenhaat. Machtiger lijken dan zijn, aanvallen daarbij zorgvuldig getimed en getarget. Strategie.

De westerling inzetten als pion op zijn eigen terrein, als een sneeuwbal die aan het rollen gaat.

Hoe lang is de gele ster geleden?

 

 

Ik zie facebookvrienden statussen posten over vluchtelingen, het paard van Troje en grenzen sluiten. Daders en slachtoffers daarbij argeloos over dezelfde kam geschoren.

Alsof geboortestreek bepaalt wie je bent.

Alsof de radicalisten zich niet al lang onder ons bevinden.

Alsof geloven en extreem denken hetzelfde risico inhouden.

Alsof dat een echte impact zou hebben op de organisatie van IS.

Alsof die gedachten op zich niet al onnoemelijk veel haat en gevaar inhouden.

 

Ik zie oude of twijfelachtige bronnen onnadenkend gedeeld en geliket. Half gelezen maar geloofd.

Voor het geval ze enige waarheid zouden bevatten. Zoals een nieuw plantenextract dat kanker geneest.

Molenbeek epicentrum, alles de lucht in, oude nieuwe dreigingsvideo...

Ik begrijp het wel, maar ik keur het niet goed.

De nieuwe communicatiesnelheid en -veelheid een valkuil.

De grens tussen geïnformeerd worden en een angstpsychose aanwakkeren, waar ligt die?

 

Ik zie politieke leiders krachttermen gebruiken: oorlog en aanval en uitroeien. Wapenbezit en zelfverdediging. Aanslag op de mensheid, veroordelen en vernietigen.

Stuk voor stuk extreem taalgebruik, radicale woorden.

Geen oordeel, ik ben geen kenner.

Ik pretendeer niet te weten hoe je terroristen best bestrijdt. Dat laat ik over aan de bevoegden.

Maar ik lees en observeer en vraag mij meteen af welke zaadjes er geplant worden in de hoofden van de lezers. Hoe beïnvloedbaar zijn we en hoe ontstaat/ontspoort een ideologie?

Hoe voeden wij op na vandaag of welke pap krijgen de volwassenen van morgen binnengelepeld?

Dat beangstigt mij.

Dat en dat alleen.

 

Ik zie bij de hoge bomen nauwelijks een roep om eenheid en verbroedering en samen sterk staan. Om respect voor elkaar en dankbaarheid. Om begrip voor wie écht slachtoffer is.

Weinig louter rouwen en weinig uitgesproken onmacht.

Machtsvertoon. Dat wel.

 

Ik vraag me af hoe gesluierde vrouwen, moeders, zich vandaag gevoeld hebben op straat. En de mannen dan, exotisch bruin of zwart behaard.

Nergens iets mee te maken maar toch scheef bekeken.

Moslim.

Label.

Hokje.

Klaar.

 

 

Ik troost mij met de gedachte dat de echte slachtoffers, de Parijzenaars, wel solidair zijn met elkaar.

Ik zie omhelzingen, ik zie bloemen en tranen, ik zie huidskleuren verenigd.

Steun en en gesteund worden.

Iedereen verbonden onder de noemer Parisien.

Dat doet deugd, dan herwin ik aan vertrouwen.

 

Hasthtag prayforparis.

Pray, een rijk woord dat zoveel meer omvat dan het klassieke bidden. Ook voor een atheïst zoals ik.

Wie daarover al viel vertoont voor mij de eerste tekenen van ziekte.

Ik ben in gedachten bij de slachtoffers, hoop op remedie, denk aan de toekomst en bid voor onze kinderen.

Handen daarbij niet gevouwen.

Maar kies dat vooral vrij zelf.