Het begin maar nog niet het einde.

De nacht van dinsdag op woensdag kwam het eerste teken.
Aha, dacht ik, het schuift! Eureka!
Matijs heb ik braaf laten slapen, zijn laatste uurtjes rust indachtig. Maar er volgde niks, nada, noppes.
Bon. Niks dan.

Woensdag overdag, rustig wachtend op een groter teken van moeder natuur, ben ik dan maar opnieuw op trot gegaan in stad en Matijs is braaf terug naar het werk gereden.
Pas om 22u 'savonds kwam een tweede teken(tje) en om 1u 's nachts een derde. Aha, dacht ik opnieuw, nu is het écht van dattum. Maar neen, again een hele nacht gewacht op niks. Matijs weer richting werk.Ochot.

Finaal moest ik dan donderdagochtend om 8u aan de monitor in het ziekenhuis ter controle. Bleek dat er menig uur maar niks anders verstreken was. Alles potdicht en nauwelijks ingedaald....*Grmblh*, kuch.
Het kindje komt intussen wel dik 400gram per week aan (!!) en wordt dus al geschat op net geen 4 kilo. Again, kuch.
Naar huis mocht ik niet meer, aangezien het nu toch zéker gauw zou gaan beginnen.
Think again! Donderdagavond en all is calm. Gezellig, dat wel....Veel gelachen.

DE KAR. Ons beurt met DE KAR.

Het bakske, de handleiding én de reden waarom ik die zelf niet lees.

Kanaal 7= Kapel-kanaal.

De maximale hoogte van het bed (hoog!!)

Morgenochtend (vrijdag) wordt de boel dus ingeleid gezien de uren die verstreken zijn/ infectiegevaar/ flink kindje. Met 0cm opening en bovenstaande voorhistorie voorzie ik geen al te vlotte bevalling.
Ik ben al benieuwd!
Duimen dat alles goed gaat met het kindje, dat de pijn meevalt voor mij en dat ik meeval voor Matijs.