Revelatie

Je kent dat wel...een bongobon krijgen en die dan twee jaar op rij moeten laten verlengen.
Niet? Wij wel.


Kriebelkriebel op hotel.

Zapzap op hotel.

 

We hebben er een weekendje Efteldingen van gemaakt.
Ons eerste en laatste weekendje weg als gezinnetje van drie!
Een deftig verslag volgt nog wel.
Nu ik zopas besloten had dat onze perfecte Verne ineens aan gedrag-, slaap- en eetstoornissen leed en ikzelf aan bekken-en maagstoornissen, was dat een beetje een sprong in het duister. Maar alles is wonderwel vlot verlopen! Wat goed slapen met een mens doet.

Hoe het met de vele en vooral plots opgezette stoornissen gaat?
Lees:
De slaapstoornissen blijken al vrijwel opgelost: geen middernachtcrisisjes meer, braaf inslapen dus toch geen verlatingsangst en na een nachtmerrie dommelt hij vrij vlot terug in.
We slapen terug heerlijk hele nachten door. (Althans Matijs en Verne, mijn zwanger lijf weet niet meer wat slapen is. Maar goed. Da's een heel ander verhaal.)
Fjoew. Wat was dat ineens zeg?

Daardoor zijn ook ineens zijn "gedragsstoornissen" over. Niet dat ze er ooit écht waren natuurlijk maar bon. Het was toch duidelijk een gefrustreerd en ongelukkig klein mannetje dat geen andere uitweg zag dan meppen, kopstoten uitdelen en tegendraads zijn. Nu is het terug de zoals vanouds vrolijke Verne die slechts bij tijd en stond zijn bokkepruik opzet. Allemaal lekker normaal.

Die eetstoornissen? Verne heeft ongeveer 4 dagen nauwelijks gegeten. Dat zie je aan zo'n mini-lijfje dat al geen overschot heeft. Als er al eens iets in ging was het een flesje, koekerijen of "badaa" (banaan).
Matijs en ik meteen in de aanval: "Aha! Gedragsstoornis! Selectief eten wijgeren? Niet met ons zulle maateke, wij gaan winnen." Ik zag al zo'n anemisch kindje voor mij dat leeft van koeken, chips of spaghetti en met moeite weet dat er groenten bestaan. Oh no!
Zondagnamiddag heeft Verne ineens de strijd gestaakt: een hele portie aardappeltjes gegeten (mits veel aanmoediging), daarna een banaan gevraagd én verslonden en tot slot nog een koekje ook.
Samen met het aapje zijn maaginhoud zwol ook mijn moederhart.
Mentale rust hersteld.
Het eet toch nog!

Eind goed, al goed dus. Geen één stoornis blijft nog overeind.

Maar wat was dat dan allemaal? Welke tornado is hier ineens door ons gezin geraast?

 

4 tanden.

4!!!

 Kiezen nog wel.

Niks gemerkt en nu staan ze er ineens. Ochot dat beestje.
En wij maar streng zijn, ons kwaad maken en eten voeren: 'Gij klein scharminkel, gij!'.

Als het kind kon spreken had het waarschijnlijk al lang gezegd: "Moeder, stopt met zagen. Ik krijg 4 tanden tegelijk, dat doet serieus pijn. Ik heb dus efkes geen zin om vriendelijk te doen noch om al het eten dat jij door mijn strot ramt gedwee op te eten. En ik slaap er ook behoorlijk slecht van. Dus laat mij efkes vijf minuten gerust, ok. Dank u."

Hoe onpraktisch dat dat nog niet kan.
Ach ja, komt wel.
Ondertussen mo(e)dderen we nog wat verder aan!