dinsdag 29 januari 2013

De arbeid(ster)


Op 15 januari om 14u, op een moment dat ik me er eindelijk mentaal bij had neergelegd dat het kindje niet meer spontaan zou komen en alles geregeld was voor de inleiding de 17e, was het er plots...
Het signaal.
Flatsj. Gebroken vliezen.
Ik denk: toch nog een natuurlijke bevalling! Geweldig! Gelukkig zijn mijn nagels versgelakt (danku Katrientje)! Maar ik herinner me ook de marathon van vorige keer. Klein hartje!
 
Nauwelijks 1 uur en menig flatsj later beginnen de weeën. Mooi 5 minuten gespreid en ze duren 1 minuut...zoals in de boekskes. We laden de auto vol, pikken Verne op in de crèche en brengen hem naar mijn ouders.
De volgende wee is telkens krachtiger dan de vorige dus tijd om te treuzelen is er niet. Ik voel snel dat het een 'mental game' wordt. Oh boy.
Als ik bij het begin van de wee met iets anders dan mezelf bezig ben (iemand praat, een bocht in de weg, een beweging moeten maken) loopt het mis. Nog voor de wee op volle kracht is voel ik mezelf denken
 "Oeh, pijnlijk."
"Aj, het is een erge."
" Dzju het duurt lang. "
"Oh neen, het gaat niet over."
"Oh, f*ck dit is erg."
En dan haal ik met moeite het einde zonder panikeren.
Stilte, niet bewegen en focussen...dat is de enige oplossing.
 
Ondertussen is het 16u en rijdt Matijs mij in een rolwagentje, zittend op een badhanddoek, van de parking van het ziekenhuis naar het verloskwartier. Een half uur eerder zat ik nog in met hoe ik, er deftig uitziend, door dat ziekenhuis zou geraken (het is een redelijke wandeling) en in welke broek (5 natte leggings ondertussen_het wordt dus een natte legging). Nu kan mij dat werkelijk gestolen worden. Hoe minder trottoirhobbels hoe liever, is mijn enige zorg.
 
We raken er heelhuids en 4 cm opening klinkt meteen als muziek in de oren. Zo'n voorsprong op vorige keer!
Ik kan mij terug focussen en 'the mental game' continues.
 
De truuk is om jezelf voor te liegen eigenlijk:
"Ah, weer een wee. Ik kan het aan."
"Ze komt op, da's normaal. Het valt nog mee."
"Nu zal wel het hoogtepunt zijn, dus we zijn al halverwege. Puf puf puf."
"Het zal snel minderen Soetmin, je bent er bijna."
"Ja, ze ebt weg. ik kan het. Nog efkes, nog efkes."
"Zucht, dat viel mee. Het was niet zo erg(?!)."
"Efkes rustig nu. En straks weer sterk denken, just do it."
 
Blijkbaar gingen de 'goed' opgevangen weeën gepaard met een gebalde vuist.
Hoe symbolisch voor wat ik in mijn bovenkamer aan het doen ben!

Wee. Clearly.



Wee voorbij. Zucht.
Rond half zes voel ik dat ik de inwendige oorlog vaker verlies dan win naarmate de weeën langer duren, sterker zijn en nauwelijks ruimte tussenlaten. De 'slechte weeën' overheersen het aantal 'goede weeën' en ik plooi.
"Gaat het nog lang duren? Wordt dat hier weer een marathon?
Wat ben ik aan het doen eigenlijk? Een kies laat je toch ook niet trekken zonder verdoving zegt Matijs."

De vroedvrouw biedt geen andere posities of een bad ofzo aan en ikzelf kom op het idee niet. Ze checkt ook geen vordering in opening.
Dus van zodra ik epidurale denk en zeg wordt het een epidurale. Jammer vind ik nu, maar soit.

Change of outfits.
Concentratie!


 Personal Assistent. Onmisbaar!


 Net als vorige keer wordt dat een heel gedoe waar ik-weet-niet-hoeveel prikpogingen en 2 artsen aan te pas komen. Intussen zit ik in kleermakerszit en vallen de weeën ineens enorm mee.
Ik denk op dat moment dat ik al een beetje verdoofd ben door één van de pogingen maar dat blijkt achteraf niet het geval. Louter verandering van positie blijkbaar...was ik daar maar eerder op gekomen!

45 Minuten, een bijna flauwgevallen Matijs en veel geprik en gepor maar een geslaagde epidurale later klinkt het verdict: ruim 8cm en richting verloskamer. Nu!

Jee, dat was de moeite waard!
Maar bon. I have baby on my mind.
De rest kan mij gestolen worden.

Hij zal er snel zijn nu, kleine Jasper...

(Een andere kamer, een andere blogpost. Later meer!)

9 opmerkingen:

Annelies Vanbelle zei

Dt was ook vijf keer prikken en twee dokters bij mij. Toch niet 't UZ hoop ik?

Unknown zei

Sint lucas!
Ook weinig ruimte tussen je ruggenwervels of wat was de oorzaak?

lisanne-marie zei

dikke proficiat!! ier is op 18 januari kleine loui geboren, broertje v lasse x

Unknown zei

Och gij!! Wij hebben nogal gelijklopende timing!

Ik ben zeer snel in rekenen, maar dan schelen ze nog minder dan bij ons toch? 19 maand is het hier.
En ook twee zoontjes...geweldig!!
Hoe verlopen bij jou de eerste dagen/weken thuis?

Unknown zei

Ah, en dikke proficiat. Dat vergat ik dan nog te zeggen...

lisanne-marie zei

Thx stuur es een mailtje nr liset.mama@gmail.com voor volledige verslag :)
Lasse 1 jaar 3 maand en 3 dagen ( leve ipad apps) en loui 16 daagjes oud de kleine schat x

Anoniem zei

Kiekevel hier, lag 1 april 2013 op hetzelfde kamertje (ik herken de foto aan de muur), zelfde scenario, zelfde vroedvrouw waarschijnlijk?

Elise

Unknown zei

Hi Elise,

Wij lagen nog op de oude gang omdat het echte verloskwartier werd verbouwd. Was dat bij jou niet al het nieuwe? Was kort na ons klaar alleszins.

De eerste bevalling weet ik nog precies welke vroedvrouw ik had, de tweede keer ging te snel en ze deed het niet goed...dus haar heb ik niet onthouden.
Wie geeft er nu een epidurale 10 min voor de bevalling zonder opening te checken?
Had ze mij maar een zitbal of bad aangeboden...dat had mij al die maanden rugpijn bespaard!

Wat is het bij jou geworden?

Grts!

Anoniem zei

Mijn baby (een meisje) werd midden maart verwacht maar zat te goed bij mij, of wachtte misschien op dat nieuw verloskwartier... Dat kwam er uiteindelijk pas in mei, denk ik.
Het is door de foto aan de muur en de kasten dat ik de kamer herken. Gezien mij geen andere mogelijkheid werd aangeboden dan te blijven liggen, kon ik hier een paar uur naar turen. Ik was zelfs bijna blij dat ik even op het toilet mocht zitten.
Bij de epidurale was de naald even zoek. Stel je voor!
Soit...ik herinner me bij mijn baby 1 (ook een meisje) inderdaad ook mijn vroedvrouw. Een zekere Mieke...

groeten terug!
Elise

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...