Ijdeltuit

The boys en hun bolides

Postnataallijfgewijs zitten ik aan min 10 kg en dus officieel al meer dan ontbabyd.

Dat moest gevierd worden met moois vond ik, en ik kocht een zijden kleedje dat mij (al zeg ik het zelf) geweldig goed staat.

Elegante snit, schoon kapmouwtje, prachtige zijde en groen dat mijn ogen doet uitkomen.

 

Toen we twee weken geleden naar een trouwfeest moesten en ik (eindelijk) helemaal opgetut de trap afkwam verwachtte ik mij niet aan wat komen zou. Matijs had het kleedje immers al gezien/ goedgekeurd en groene eyeliner in plaats van zwarte is nu niet zó een geweldig dramatische verandering dat Matijs dat opmerkt.

 

Dus ik stap gewoon binnen, tuptuptup.

Matijs zit in de zetel te ipadderen en Verne crost door het huis met zijn fietsje aan een snelheid die veel gekir oplevert. The usual dus, en ik begin mijn handtasje te vullen en vraag Matijs het strikje op mijn rug te strikken.

Ineens stopt het gekir. Midden in zijn woonkamerlengte stopt Verne abrupt zijn spel, komt voor onze voeten tot stilstand en hij stoot een compleet verbaasde "Oooooh, mooi! De mama mooooooi!" uit.

 

Kijk, daar groei ik terstond een centimeter van. Deugd dat dat doet!

Zijn intonatie....oprechter kan niet.

Glunderen, blinken, blozen!

Bijna traangepink.

En vooral denken "Goed zo jongen, jij hebt smaak! Tien kilo he, tien! En het is inderdaad mooi. Echte zijde, zie ne keer hoe zacht! Dit is geen gewoon jurkje, dat heb jij goed opgemerkt."

 

Aah, mijn moederhart. Overlopen!

Maar Verne was blijkbaar nog niet uitgebabbeld. Hij gaat verder aan gewone intonatie terwijl hij mij van tot tot teen inspecteert... "De mooi! De mama mooi? Ja. Ah ja. De slabbetje! Ja! Kijk eens, de slabbetje! De mama de mooie slabbetje."

 

Pwoot pwoot pwoot pwoooootttt.

Gedaan met het geflatteerd geglunder.

 

Slabbetje? Slabbetje zeggen tegen mijn zijden kleedje?

Moh!

 

Niet dat het compleet onterecht is in feite...er is iets van aan.

 

De wereld ziet erdoor kinderogen toch zo anders uit.

Zoals de duivescheet op onze voordeur die ik twee weken onder dwang heb moeten laten hangen. Verne zag er een vis in. Elke keer dolle pret om die vis op de voordeur.

Of de restjes koffieschuim tegen de rand van mijn kopje dit weekend. Een beer, een poes en een maan werder daarin ontwaard.

 

Dat verlies je toch, eens opgekweekt.

Zonde!