Jasper staart je het eten uit de mond.
Elke lepel of vork die richting piehole beweegt heeft hij in het vizier, dus vond ik de tijd rijp voor de volgende stap.
Worteltjespap.
(Bemerk het rijmen)
Poging één, gisteren, vond hij grappig, vreemd, lekker maar er kwam toch wat wurgen aan te pas.
Poging twee, zonet, was wildenthousiast, erg smakelijk en zonder wurgen. De textuur in zijn mondje is hij dus al gewoon. Bij Verne duurde dat wennen ietsje langer naar ik mij meen te herinneren. Bij Jasper, notoir overeater, werd er nu al gewipt tijdens het eten, de mond wijd opengesperd als de lepel er aan komt en de eerste wortel-prrrrrtttt is ook al een feit.
Nu nog eens niezen met volle mond en we zijn rond!
Soetmin via Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten