Zo gaat dat, alsof het nooit anders is geweest!
Kwart na zes opgestaan, kwart na zeven de broertjes afgezet in de opvang en kwart voor negen op kantoor.
Net als bij Verne kwamen daar geen tranen of emotionele buien aan te pas, ondanks de waarschuwingen. Maar ik mis ze wel natuurlijk.
Mijn desk is verhuisd maar voor de rest is vrijwel alles hetzelfde gebleven.
Ik hoefde mijn handen maar over het toetsenbord te laten gaan of mijn login (die ik me compleet niet meer herinnerde) kwam uit mijn vingers gerold.
Over de middag het obligatoire belletje om te horen hoe de jongens het stellen.
Uiteraard.
Goed blijkbaar, al huilt Verneke empatisch mee als zijn broertje een moeilijk moment beleeft.
Hoe lief.
Gelukkig bestaat er interrnet en kan ik tussendoor even snel aan fotootjestherapie doen.
Ik ga denk ik eens extra hard aan Jaspers koppetje moeten snuffelen vanavond.
Beestjemijn.
Helemaal moederloos!
1 opmerking:
Bedankt voor het leuke kaartje met de mooie foto van de broertjes.
Verne vraagt: 'is dat kleine Verne?' en wijst naar Jasper.
Ik zeg: 'nee, dat is kleine Jasper, dat is kleine Verne' en wijs naar de ondertussen grote Verne.
Verne blijft voet bij stuk houden... Hij denkt dat hij de enige is die blijft groeien :-)
Een reactie posten