woensdag 7 augustus 2013

Suck on this

Tutjes zijn eigenlijk afgrijselijke dingen.
Ik heb ze even verkeerdelijk beschouwd als geweldig baby-accessoire, alweer iets om assorti af te stemmen op de rest, maar ze zijn eigenlijk alleen maar leuk in het doosje.
Een babygezichtje met een tutje in is toch meteen al zijn expressie kwijt, neen?
 
Verne was een duimertje, een fervent duimertje.
Ik zeg wás omdat hij er zo ergens rond zijn tweede verjaardag, recent dus, spontaan mee is gestopt. Ineens, van alles naar niks.
Bij hem stelde het probleem zich dus niet.
 
Sjapper was eerst een niksertje. Geen duim, geen tut. Liefst tepel eigenlijk, heel veel en heel lang tepel. Gezellig potje sabbelen, dacht hij zeker?
Maar mijn tepels en ik dachten daar algauw anders over.
Twee aan flarden gezogen tepels, ontwrichte schouders van het neerliggend 'voeden' en nauwelijks nachtrust. Niks gezellig aan.
Toen onze mentale gezondheid er bijna bij inschoot besloten mijn tepels en ik dat het genoeg was geweest. Drinken, enkel daar dienen ze voor.
Dus ik was verplicht iets anders te verzinnen, een alternatief aan te bieden aan dat geweldig oraal ingestelde kindje.
(Dat zal hij trouwens wel van mij hebben, dat orale. Ik prop ook al levenslang graag dingen in mijn mond, tot groot ongenoegen van mijn heupen en alle andere vetgrage plekjes. Maar bon.)

Ondanks stimulatie wou het duimen maar niet vlotten en de tut werd steevast indrukwekkend ver weg gekatapulteerd. Ik had toen beter aan zijn tenen gedacht want nu verdienen die hevig de voorkeur, maar op dat moment kreeg ik het advies hem te leren tutteren. Met een vitamineC- oplossing bleek dat uiteindelijk wel te werken. Niet van harte maar het ging. Jasper vloog in een eigen kamer en dat was dat. De nachtrust en mentale gezondheid herstelden zich, grotendeels.
Of niet.
In tijden van ferme snottebel is zo een speen een ware nachtmerrie.
Een duimer met een té verstopt neusje haalt de duim gewoon uit de mond als hij niet kan ademen...en aangezien zo een ding zeer handig aan het lijf blijft vasthangen kan het kindje hem snel zelf terugvinden.
No mom/dad needed.
Zo werkt dat bij een speen dus niet.
Sjapper kan prima zijn tutje uitspuwen if needed, maar dan he...zucht. De kleine aap is wel érg onderlegd in het laten horen dat ie zijn stuk plastic is verloren. Zelf terugsteken werkt compleet niet. Niet met een bed vol voorraad, niet met een tut bevestigd aan zijn popje, met niks.
So mom/dad very much needed.
Tot 12 keer per nacht.
Twaalf ja, zo tussen middernacht en 6u. Reken zelf maar uit.
Wallen jong...wallen!
Leve de snooze-knop.
Leve koffie.
Ik heb mij gisteren redelijk overdreven opgekleed om naar het werk te gaan, gewoon om de aandacht van mijn pufferig gezicht en vettig haar af te leiden.
Dat heeft gewerkt.
 
 
Denk ik.
Was er gisteren compleet onverwacht iemand getrouwd op het werk, ik was alvast geschikt gekleed. Wat mij betreft had het gemogen.
 
 
 
 

10 opmerkingen:

evalou zei

ik moet altijd zo lachen met jouw vertelseltjes. dat betert nochtans hoor, dat van die tut weervinden. Bij ons hangt het aan de staart van aapie, en ze zoekt zelf alle lange poten af tot ze aan de tut uitkomt. dus ik raad aan: patience ofwel eens investeren in goeie oordoppen of isolatiewanden.

Unknown zei

Hilarisch ja!
Dat ga ik later ook vinden. Nu? Hmm...

Tegen wanneer betert dat tut-terugvinden, bij jou althans?

Unknown zei

Wat heb ik jouw blog al graag gelezen! Zo'n herkenbare verhalen die je schrijft!

Unknown zei

O thanks! In dat geval doe ik vlijtig verder!

Anoniem zei

Net je blog via een postje op facebook, ontdekt. En dan lees ik dat je in Asper woont! Fijn mensen met kindjes in Asper. We wonen hier sinds anderhalf jaar, maar werken allebei in Gent en de kindjes gaan naar school in Merelbeke. Om maar te zeggen dat ik nog niet echt thuis ben in Asper en me maar de vraag stel of dat ooit komt. Maar goed, dan is het fijn te ontdekken dat er ook echt wel jonge mensen met kindjes in Asper wonen. ;-)
groetjes
(Vero)Niek

Liesellove zei

Leuk geschreven! Hopelijk snel goede nachten en minder wallen ;)

Kalamity K zei

Dag Soetmin
Heerlijke verhalen, die jij schrijft. En met net genoeg kak en gekrijs om géén heimwee te krijgen naar de babydagen van mijn ukken.
Eén klein puntje van kritiek, toch. Of noem het een goede raad van een andere mama-van-een-Jasper: stop met die sjapper! Want je hebt al maar zo'n kleine periode voor correct gebruik van de naam die we allebei zo mooi vinden. USE IT!

Jaspers tweelingzus noemde hem eerst 'aap'. Alle kindjes in de crèche zeiden Japser. Daarna noemde hij zichzelf 'jachte'. (En wij oefenen: zeg eens 'jas' - 'jas'. Zeg eens 'peer' - 'peer'. En zeg nu 'jas-peer' - 'JAS-BANAAN!') Enfin, eindelijk eindelijk kwam er een correcte Jasper.

En nu, 11 jaar, hoorde ik zijn vrienden hem roepen: 'He, Jos!'

Unknown zei

Hi Veroniek!
Wijs...ook van Asper!
Wij wonen hier sinds 4 jaar en wonen hier dolgraag maar we voelen ons nog steeds Gentenaars. Dat zal wel altijd zo blijven.
Wij wonen in de sint-janswijk dus veel senioren maar ook veel jonge gezinnen. We burgeren ook maar traag in, maar eens de kindjes hier naar school zullen gaan zal dat beteren zeker?
Ik mis dat ook niet echt...
Wie weet tot in de gb ofzo?

Grts

Unknown zei

Thank you!!! voor die wallen heb ik een goed cremeke en met een week vakantie voor de boeg zit dat wel snor. Jasper heeft vannacht als bij wonder maar één keer kot gehouden! Je gehoop heeft geholpen!

Unknown zei

Goh, merci! Ik verschiet daar nog altijd van...dat mensen mijn gebroddel grappig en leeswaardig vinden. Geweldig toffe hobby, dat bloggen!

Sjappergewijs kan je in de rij gaan staan bij de twee oma's, die vinden dat ook afgrijselijk. Ik denk ik eigenlijk ook wel maar het is sterker dan mezelf. Ik beloof plechtig mijn leven te beteren!
Ik heb Jasper gekozen omdat ik als kind op één verliefd ben geweest, heel lang...
Tot op heden ben ik nog altijd geen mottige Jasper tegengekomen dus dat belooft voor die van ons!

Tweeling? Jee...was dat niet ongelooflijk zwaar in de babyfase? Hoe heten jouw andere kinderen?

?

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...