All systems go!

Ik bedenk systemen tegenwoordig, dat heb ik al eens toegegeven met schaamrood op de wangen.

Tegenwoordig, dat is sinds er hier twee kinderen wonen. Voor Verne was ik helemaal go-with-the-flow, whatever. Dat vond ik een pak relaxter en cooler maar tijden veranderen.

Toen Verne kwam was ik onvoorbereid voorbereid. Alles ging zodanig vanzelf dat ik niet echt bewust modi operandi zat te bedenken, maar ze waren er onbewust wel.

Sinds we het Verneke combineren met een Jaspertje ben ik dus systeembedenkster. Ik verzet geen voet buitenshuis zonder vooraf bedacht te hebben wat/ hoe/ wanneer of in welke volgorde. Dat klinkt rigide maar dat is het niet. Het maakt buitenkomen gewoon veel makkelijker.

 

Binnenshuis zijn er ook systemen, of heet dat dan gewoon 'opvoeding'?

 

Ik bedenk die doorgaans geheel alleen, met Matijs als mijn mede-hiaat-vaststeller.

Dat gaat zo: af en toe evalueren we de gang van zaken bij een aperitiefje of gewoon in de zetel terwijl we met een half oor naar elkaar luisteren en intussen Ipadderen of brol kijken op tv ('don't tell the bride' is my latest thing). Als dan blijkt dat we alletwee vinden dat er ergens iets niet soepel loopt, zoals bedtijd bijvoorbeeld of Vernes overmatige computerdrang, dan gaan mijn tandwielen aan het knarsen.

"Moesten we nu eens..." klinkt het dan uit mijn mond, waarop Matijs al snel akkoord gaat of een aanvulling maakt. Zodoende trekken wij volledig aan dezelfde kar. Dat is niet alleen onwijs handig maar waarschijnlijk ook steeds belangrijker naarmate de mondigheid van de jongens toeneemt met de jaren.

 

 

 

Mijn laatste Jasper-systeemwijziging:

Het klein monster in bed krijgen was echt een heel gedoe waarbij Matijs en ik elkaar regelmatig eens scheef aankeken en wanhopig aan elkaar vroegen of de ander dit keer naar boven wou peren. Etteloze keren trappen op, vaak terwijl het avondeten op tafel stond af te koelen. Dan weet je dat het niet gezellig is. Hiaat vastgesteld.

Jasper is echter wél vlot in bed te krijgen als je hem laat comazuipen, maar meestal is de honger een uur voor het slapengaan al zo groot dat hij niet meer kan wachten.

Enter Sappesien into system!

 

 

 

Door hem wild enthousiast op partjes te laten zuigen rekken we makkelijk zijn honger en humeur tot bedtijd. Eureka.

Na lang prutsen, echt lang prutsen, hebben we nu een vrolijk inslapertje. En bovenop kunnen we nu gezellig met zijn vieren avondeten, iedereen goedgemutst. Goud waard.

Dat bespaart minstens een vol uur per dag, dat nieuwe systeem van mij. Minstens!

Zeg nu nog eens dat het onhip is...

 

 

En blijkbaar heb ik een trend geset want geheel zelfstandig heeft Matijs hier ook een nieuw systeem geïmplementeerd. Een Verne-systeem.

Plots was het er.

En het werkt!

Hoe langer/ warmer/ klaarder de avonden, hoe moeilijker het is om Verne in bedmodus te krijgen. Eindeloos spelen, gierend rondhollen en ontsnappen. Erg leutig, maar tijdrovend. En wij zijn wel al over de dertig dus aan ons Latijn komt wél een eind.

Onze vertrouwde "kom Verne, we gaan slapen" die we sinds zijn geboorte al toepasten waarna het joch slaafs luisterde en zich liet instoppen werkte ineens niet meer.

Weer uren bezig.

Dikwijls simultaan met Jasper. Elk zijn lastigaard was het dan...ik meestal Jasper en Matijs Verne. En af en toe wisselen om eens een ander geluid te horen. Ha!

Nu is Matijs dus gestart met een vaste routine. (Routine, het woord dat ik zo verachtte).

Beneden potjeplas, slaapzak aan en moederzoen. Pas boven tanden poetsen (niet meer beneden, half spelend/ half jengelend) tegelijk met papa, dan boekje lezen op schoot in een verduisterde kamer (klassieker maar wij deden dat dus niet, efkes over het hoofd gezien) en vervolgens bed binnen. Het systeem werkt zo goed dat er soms niet eens meer wordt gezaagd om een zoveelste fles. Goed voor de tandjes en K&G zal het ook graag horen.

Scoren!

 

 

Een paar vaderplaatjes...omdat ik zo 'ne goeien' te pakken heb.

Al zeg ik hem dat koppig niet omdat het eerst zijn beurt is om mij een compliment of tien te doen.

Hij heeft achterstand, you know.

Dat bloggen doet daar geen goed aan.

En misschien is hij alleen maar 'zo ne goeien' omdat mijn systemen zo verdomd vernuft zijn? Kan ook.

In dat geval komt de eer zéker aan mij toe.

Toch?

Zandkastelen-bouwen-after-work.

Kijk eens blij

Kijk eens boos