Malentendu

Nog één keer slapen en het is zover.

Dan start Verne zijn schoolcarriere bij juf Emmy in de instapklas.

 

Hij is voorbereid, denk ik.

Zowel qua lichaamslengte als qua taalgebruik is er geen twijfel mogelijk...dat kind is rijp.

Ik heb ook een moederlijke poging ondernomen om hem mentaal/psychologisch voor te bereiden op de schoolpoort maar ik weet niet zeker of dat wel goed is gegaan.

Ik heb reden tot twijfel.

Ik leg het even uit.

 

Toen Verne met zindelijkheidstraining startte kocht ik een boek.

Zo eentje waardoor een kind zich niet alleen voelt omdat een ander jongetje, Kas, ook op het potje moet leren gaan. Hij toont alles voor: het potje, het onderbroekje, een ongelukje op de grond en mama die vervolgens niet boos wordt tot uiteindelijk een succesvolle pis-en-hoop in de pot en de brede lach van de boekenmama die daar uiteraard op volgt.

Wij lazen dat boekje samen tot in den treure want het was een favoriet. Toen Verne al lang zindelijk was lazen we het nog...voor het slapengaan. We lezen het nog steeds af en toe.

En toen begon het ineens: Verne deed zonder reden terug in zijn broek of plaste tussen zijn speelgoed op de grond.

"Ah ja, mama. Net als Kas!"

"O! Een ongelukje! Onderbroekje naaaattt, speelgoed naaaatttt, voetjes naaaatttt."

"Mama is niet boos hoor!"

Tjah.

 

Nu zit ik dus met hetzelfde probleem op schoolvlak.

Volledig educatief verantwoord trok ik met Verne naar de bieb, ontleende een boekje over Karel die naar school gaat en ging het vervolgens een hele vakantie lang consciëntieus voorlezen voor de bijna-schoolgaande-zoon.

In het begin ging dat goed.

Het boek gaat zo:

Karel stapt met mama naar school en leert daar de juf kennen. Karel is eerst wat triest maar al gauw is hij blij en maakt hij vriendjes en hoedjes van papier. Mama komt veel te snel terug (want het is zo leuk) en Karel zwaait 'tot morgen' naar zijn vriendjes en de juf. Happy happy joy joy.

Moraal van het verhaal: school is prettig, enkel de eerste keer is het wat wennen en nieuw maar je zal snel ontdekken hoe fijn het er is.

 

Niet als je Verne heet dus.

Dan lees je dit:

 

"Mama en Karel stappen samen met de groene boekentas. Dat is leuk hoor! De groene boekentas!"

"Mama laat Karel alleen, ze gaat boodschappeke doen."

"Karel is niet blij. Kijk, een traantje! Karel is vedrietig hoor!"

"Dat is niet flink hoor mama, boodschappeke doen!"

"Mama mag niét Karel alleen laten!"

En nu weerklinkt er regelmatig een "mama laat mij alleen" in ons huis.

Als ik mij boven ga aankleden, als ik ga joggen.

Vooralsnog zonder tristesse, hij meldt enkel de vaststelling.

Maar de impact is er.

 

Nu weet ik bijna zeker dat Verne het morgen plichtsgetrouw op een huilebalken zal zetten. Omdat dat zo hoort, omdat Karel in het boek dat ook doet. Net zoals Verne braaf conform de verwachtingen begint te tieren als hij in het hoekje staat, ook al ging hij er vrolijk en uit eigen beweging heen.

 

Wait and see.

Ik ben benieuwd!

Nu nog gauw kledinglabels instrijken, ik heb al schrik dat de helft van ons huishouden niet weerkeert.

 

Demonstratie van de schoolrijpheid. Want ja, moderne kinders leren typen voor ze schrijven.