woensdag 22 januari 2014

Toekomstvoorspelling

<flashback>
 
Toen Matijs en ik in blijde verwachting waren van kind 1 en ik nog hevig droomde van een dochter hadden we een gesprek.
Eentje met een blik op de toekomst.
Wij gingen immers na elke echo samen eten bij 'den turk' en dan wou ik niets liever dan een potje mijmeren:
 
"Wat zou daar nu tussen de beentjes hangen binnen in die dikke ton van ons? En wat voor meisje zou dat dan zijn? Eentje met twee donkerbruine staartjes en bottientjes aan?!"

Alsof ze er zo uitkomen, de dochters...
 
 
 
Matijs volgde mij helemaal niet in dat hele dochter-affaire, hij had het meer voor een zoon.
Een oudere broer die je wiskundeles kan geven...dat beeld deed het voor hem.
Daar sprak een warme zorgzame boodschap door, bemerk ik nu.
En een wens om een tweede kind...een gezin.
Maar op dat moment zag ik dat niet in. Mijn gehele hersencapaciteit werd ingenomen door uiterlijk vertoon: 'hoe zal dat kindje eruit zien en wat ga ik het allemaal aantrekken?!'. Anticiperen op zoveel vestimentair geluk...daar ontplofte ik inwendig een beetje van.
Pleasure overload. Ik droomde in kleuren en kleren.
Bovendien: een beeld van mijn kind dat wiskundeles geeft...wiskunde dan nog.
Mijn kind? Dromen van sinusoides en integralen? Uhmmm...hm. No.
 
Dus ik gaf Matijs een nieuw beeld: zo een meisje dat haar pop achteloos bij één arm neemt en het lijfje laat slepen over de grond. Geen klein kneusje, geen piepend verlegen mini-moedertje. Maar eentje met peper in haar gat. Eentje dat nooit opruimt, neuspeutert en altijd alles verliest!
Dat ik de wedstrijd met zulke beelden bij Matijs niet zou winnen had ik moeten weten...maar dat slepende popje, daar volgde hij mij wel in.
 
Wordt het een dochter, dan mag ze popslepen. Wordt het een zoon, dan moet hij echt 'grote broer' zijn voor zijn gevolg. En vaders technische talenten hebben, als het even kan.
 
Zo besloten we, en we aten onze enorme mezze-schotel moeizaam verder leeg.
 
 
 
<flash naar vorig weekend. Dus forward en ook alweer een beetje back>
 
Dit weekend gingen we wandelen in Antwerpen.
Dinosaunussens kijken in feite, maar dat bleek al dicht. Dus trapten we plassen op de meir.
En kijk!
 
 
 
Wat volgde was de breedste grijns ooit aanschouwd op mijn gelaat.
En vervolgens op dat van Matijs toen ik hem mee terug in het verleden nam.
 
 
We hebben beide gekregen!
Dus dromen komen écht uit!
 
We moeten dringend nog eens mezze gaan eten en mijmeren over een volgende droom.
 
 
 

7 opmerkingen:

Anoniem zei

Oh een heel mooi verhaal! Freya

Unknown zei

Dank je wel! Het was een schoon moment ook.

Anoniem zei

ongelofelijk mooi!

Anoniem zei

Mooi!
Hier lopen ze ook graag rond met hun knuffels. In hun mond. Alsof ze een hondje zijn die van "apport" doen. Minder schattig, wel hilarisch :-)
Groetjes,
Heleen

Unknown zei

Verne flost zijn tanden met de draadjes die hij uit de naden van de oren trekt.
En durft grootmoe ze herstellen (ik ben te lui) dan lost hij dat probleem terstond weer op!

cozette* zei

Vooral ook die ondeugende 'vlechtjes' van je zoon zijn grappig in het hele verhaaltje.

Unknown zei

Moh! Dat had ik nog niet eens opgemerkt!!
Hahaa. Zo goed gezien van je!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...