dinsdag 17 november 2015

Paris s' éveille, de toekomst fronst.

Just another mommyblog, op zich geen mooi woord.
Geen politieke opinies of grote meningen, slechts vertier.
Losse gedachten, kleine momenten en grote herinneringen.
Dat is wat ik altijd gezegd heb.
Omdat het risico zo groot is en de reacties enorm.
Maar voor het eerst ooit ben ik een beetje bang voor de toekomst van mijn kinderen.
Voor de wereld waarin zij opgroeien.
En laat dat opgroeien nu net mijn grootste missie zijn, de bestaansreden van al mijn online woorden.
 
 
 
Ik ben bang.
Ik heb niet zozeer angst voor de aanslagen en IS zelf, dat zou neigen naar hysterie.
Hoewel niet onbestaand is die kans toch relatief klein...dat kan je dezer dagen maar beter een paar keer luidop tegen jezelf herhalen.
Ik ben wel bang voor wat ze teweeg brengen. Die mannen. Die kalasjnikovs. Die aanslagen.
Bij jan modaal vooral, de gewone mensen rondom mij. De beter en minder goed geïnformeerde brave burger.
De krantenlezer en televisiekijker. Of niet.
De kortzichtigheid, de angst, de nood om een oplossing te zoeken en eigen nest te beschermen.
De meningen, hoe menselijk ook.
Schuilt daar geen dreiging?
Ik heb schrik dat de terroristen ons daarmee meer terroriseren dan met de moorden an sich. Dat IS daarmee nu net zou bereiken wat ze wil: angst, twee kampen en rassenhaat. Machtiger lijken dan zijn, aanvallen daarbij zorgvuldig getimed en getarget. Strategie.
De westerling inzetten als pion op zijn eigen terrein, als een sneeuwbal die aan het rollen gaat.
Hoe lang is de gele ster geleden?
 
 
Ik zie facebookvrienden statussen posten over vluchtelingen, het paard van Troje en grenzen sluiten. Daders en slachtoffers daarbij argeloos over dezelfde kam geschoren.
Alsof geboortestreek bepaalt wie je bent.
Alsof de radicalisten zich niet al lang onder ons bevinden.
Alsof geloven en extreem denken hetzelfde risico inhouden.
Alsof dat een echte impact zou hebben op de organisatie van IS.
Alsof die gedachten op zich niet al onnoemelijk veel haat en gevaar inhouden.
 
Ik zie oude of twijfelachtige bronnen onnadenkend gedeeld en geliket. Half gelezen maar geloofd.
Voor het geval ze enige waarheid zouden bevatten. Zoals een nieuw plantenextract dat kanker geneest.
Molenbeek epicentrum, alles de lucht in, oude nieuwe dreigingsvideo...
Ik begrijp het wel, maar ik keur het niet goed.
De nieuwe communicatiesnelheid en -veelheid een valkuil.
De grens tussen geïnformeerd worden en een angstpsychose aanwakkeren, waar ligt die?
 
Ik zie politieke leiders krachttermen gebruiken: oorlog en aanval en uitroeien. Wapenbezit en zelfverdediging. Aanslag op de mensheid, veroordelen en vernietigen.
Stuk voor stuk extreem taalgebruik, radicale woorden.
Geen oordeel, ik ben geen kenner.
Ik pretendeer niet te weten hoe je terroristen best bestrijdt. Dat laat ik over aan de bevoegden.
Maar ik lees en observeer en vraag mij meteen af welke zaadjes er geplant worden in de hoofden van de lezers. Hoe beïnvloedbaar zijn we en hoe ontstaat/ontspoort een ideologie?
Hoe voeden wij op na vandaag of welke pap krijgen de volwassenen van morgen binnengelepeld?
Dat beangstigt mij.
Dat en dat alleen.
 
Ik zie bij de hoge bomen nauwelijks een roep om eenheid en verbroedering en samen sterk staan. Om respect voor elkaar en dankbaarheid. Om begrip voor wie écht slachtoffer is.
Weinig louter rouwen en weinig uitgesproken onmacht.
Machtsvertoon. Dat wel.
 
Ik vraag me af hoe gesluierde vrouwen, moeders, zich vandaag gevoeld hebben op straat. En de mannen dan, exotisch bruin of zwart behaard.
Nergens iets mee te maken maar toch scheef bekeken.
Moslim.
Label.
Hokje.
Klaar.
 
 
Ik troost mij met de gedachte dat de echte slachtoffers, de Parijzenaars, wel solidair zijn met elkaar.
Ik zie omhelzingen, ik zie bloemen en tranen, ik zie huidskleuren verenigd.
Steun en en gesteund worden.
Iedereen verbonden onder de noemer Parisien.
Dat doet deugd, dan herwin ik aan vertrouwen.
 
Hasthtag prayforparis.
Pray, een rijk woord dat zoveel meer omvat dan het klassieke bidden. Ook voor een atheïst zoals ik.
Wie daarover al viel vertoont voor mij de eerste tekenen van ziekte.
Ik ben in gedachten bij de slachtoffers, hoop op remedie, denk aan de toekomst en bid voor onze kinderen.
Handen daarbij niet gevouwen.
Maar kies dat vooral vrij zelf.
 
 
 
 

25 opmerkingen:

nobutterfly zei

mooi verwoord! Ik schrik ook vaak van de reacties en durf zelf soms niet goed reageren om niemand te bruskeren, blind mee gaan in argumenten die je met andere woorden niet zou durven denken.... alleen onverschilligheid lijkt me gevaarlijker

Miss Koffieklets zei

Awel... dàt is nu eens héél mooi verwoord!
Nadelen van de sociale media komen nu wel even naar boven maar kijk... er zijn ook wel veel voordelen aan.
Jammer dat veel mensen niet nadenken over wat ze doen en zeggen.
Dankjewel voor de mooie woorden, ondanks het grote verdriet.

Mags zei

ja, dat ist. helemaal. merci
magali x

Zoë Van Den Heuvel zei

Volledig mee eens en goed verwoord! Zoë

With love - by Eva zei

Mooi geschreven, Soetmin. Heel mooi. Al was dit niet hoeven schrijven natuurlijk nog mooier geweest.

Unknown zei

Ik ben ook bang. Zo bang dat ik er stil van word en het niet zo mooi verwoord krijg als jij.

Liezewiezewoes zei

Ik begon al vaak een een blogpost over de gebeurtenissen, maar kreeg het nooit verwoord. Waar ik anders een vlotte pen heb, bleef ik steken. Constant steken. Maar jij slaagde erin mijn gedachten te verwoorden. x

Liselot vallaeys zei

Ik volg je hierin helemaal. Mooi verwoord!

Miss Wobie zei

Mooi gezegd. De reacties rondom je doen je soms huiveren... 'die moslims' ... het moet inderdaad vreselijk zijn om nu al die veroordelingen en verwijten naar je geslingerd krijgen gewoon omdat je moslim maar geen extremist bent. Als je dan ziet dat ze in Parijs, zwart, wit, dik, dun, klein, groot, dat iedereen hetzelfde verdriet deelt denk je: fieuw, wij zijn wij en enkel die terroristen zijn ZIJ.

Rita Van Dessel zei

Héél mooi verwoord!
Iedereen is bang, dat kan niet anders!
Maar angst is een slechte raadgever volgens het cliché.
En kan men geweld met geweld bestrijden?
Hoe kunnen zulke jonge mannen zodanig gebrainwashed worden om tot deze daden in staat te zijn?
Opvoeding? Geloof? Minder begaafd?
Onze gedachten zijn nu bij al de onschuldige slachtoffers en bij hun verscheurde families. Wat kunnen wij meer doen dan dat? Staan wij verder machteloos?
Laten we allen lief zijn voor elkaar! En onze kinderen en kleinkinderen de juiste waarden meegeven.
Hoopvol naar de toekomst blijven kijken!

Rita Van Dessel zei

En het is uiteraard "gebrainwasht", foutje! :-)

Liesellove zei

Ik herken wat je schrijf, dezer dagen krijg ik meer schrik door de media en wat zij schrijven en zeggen dan door de aanslag op zich. De kans dat je erin terecht komt is veel kleiner dan dat je gewoon normaal leeft. Inderdaad niet onbestaande maar klein. De media geeft echter het gevoel alsof het op elke minuut van de dag zal gebeuren, achter uwen hoek zo...
De morgen na de aanslagen blogde ik er ook iets over, in een andere context, niet zo uitgebreid maar vooral met de opmerking hoe verleidelijk het ook is om angst te voelen, met haat te reageren, wij sterker moeten zijn! Dat er iets moet gebeuren dat lijkt me duidelijk maar zij die deze verschrikkelijke gebeurtenis aangrijpen om te zeggen dat niemand meer mag vluchten naar Europa, dat alle 'vreemdelingen' buiten moeten, tjah die zijn niet zoveel beter, met dat verschil misschien dat zij haten zonder aanslagen te plegen...

Unknown zei

Heb ik ook steeds...hardnekkig engels vervoegen van vernederlandste woorden.
Gefocust of gefocused. :)

mien zei

Je schrijft wat velen van ons denken...
ik heb het vooral moeilijk met mensen in mijn nabije omgeving, die enerzijds verbolgen reageren op een beeld van een verdronken jongetje op het strand... maar anderzijds willen ze geen vluchtelingen vlak bij de deur... 't is allemaal zo tegenstrijdig...
waar wij wonen komen binnenkort 300 vluchtelingen, dit is niet in verhouding in een dorp met 3000 inwoners, zover kan ik volgen... maar de manier waarop ze over die mensen spreken, je zou haast vergeten dat ze het slachtoffer zijn van gevaar :-( uiteindelijk zijn het mensen, net zoals wij...

trijnewijn zei

Op dit moment ben ik echt en oprecht blij dat ik in Ierland woon. Het land waar elke 'vluchtelingen buiten'kreet beantwoord wordt met 'stel je voor dat ze dat met ons gedaan hadden toen er zoveel aanslagen gepleegd werden door IRA' en 'daar zitten 99% goeie mensen bij, die mogen het slachtoffer niet worden'. Misschien is het makkelijker als de recentste vluchtelingen in je familie geen +80jarigen zijn, maar nonkels en tantes en vrienden. Misschien is het makkelijker in een land dat er niet aan gelinkt wordt. Misschien is het makkelijker in een land dat geen interessant doelwit is. Misschien is het makkelijker als de media geen angst zaaien of sterke taal citeren. Misschien... Hoe dan ook, ik ben blij dat ik nu hier ben, waar je aan alle kanten zo veel mogelijk gerustgesteld wordt in plaats van bang gemaakt. Sterkte voor jullie, waar dat niet zo is.

Moois van mie zei

knuf voor deze blogpost !

Liesbeth zei

helemaal mee eens!
ik volg al een tijd geen nieuws meer, niet op tv, geen kranten.
ben ik dan wereldvreemd?
wel nee, ik hoor het op de radio. dat is genoeg, dat is kort en dat zijn de feiten.
al de rest is overload aan informatie en vooral niet informatie maar bangmakerij.
Martin Luther King zei het heel mooi:
"Darkness cannot drive out darkness: only light can do that. Hate cannot drive out hate: only love can do that.”

Anoniem zei

Heel mooi verwoord!!Ik ben er wel tegenin gegaan, tegen mensen die elkaar onnozelaars begonnen noemen enzo... Likes van onbekenden dat ik kreeg op mijn reacties, ik werd er goed gezind van. De negatievos probeerden wel maar konden er niet tegenop :) Liefde overwint alles denk ik dan... Het was een oefening in zelf verdraagzaam zijn, spiegelen en vol liefde schrijven. Heeft me deugd gedaan.

Ester zei

Je kan het het zo goed verwoorden. Ik voel me net hetzelfde... .
Ik heb schrik, ik voel angst voor de toekomst van mijn kinderen :(.

Wat een paar dagen geleden nog een 'ver van mijn bed show' was ... en plots zo dichtbij.

Anniek zei

Knappe blogpost. Eerlijk, inspirerend en ongelofelijk mooi verwoord.

100% Elke zei

Mooie blogpost!

Liesbet Rombaut zei

Mooi, Soetmin! Knap hoe jij alles kan verwoorden, de mooie, leuke dingen, en de moeilijke!

Benedicte zei

Mooi verwoord Soetmin! Het zwart wit denken ligt zo snel op de loer. Zelf ben ik niet zo'n fan van de 'pray' retoriek (associeer ik met het uit handen geven van eigen verantwoordelijkheid, maar dat is persoonlijke interpretatie). Lang leve empathie, verdraagzaamheid en nuancering

A. zei

exact de verwoording voor mijn gevoel

Sandra zei

Mooi verwoord! Als adoptiemama van twee Ethiopische pareltjes heb ik met verbijstering en ongelooflijk veel pijn in mijn hart vele reacties gelezen en gehoord. Hoe leg je aan een kind van 4 en 7 uit dat je aan de schoolpoort waanzinnige uitspraken hoort als 'dat ze al die bruine buiten zetten!'? Doodsbang ben ik , niet voor aanslagen, maar voor de toekomst van mijn kinderen en ik voel me ook wel schuldig als ik zie in wat voor wereld we hen gebracht hebben...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...