Meme duty

 

Ik zit in Londen voor een week.

Niet dat ik Londen al gezien heb, maar close enough.

Ik zit in een seminariecentrum op 20 minuten van Londen, alwaar ik een poging doe om mijn hersencapaciteit uit te breiden.

I love it.

Het werkt.

 

 

Pic by Daan Ver-mule-en, probably the worlds best colleague.

Pic by Daan Ver-mule-en, probably the worlds best colleague.

 

Ik denk hier nauwelijks of niet aan de kindjes en thuis. Na 18u en net voor het slapengaan kijk ik kort eens verliefd naar de foto's die Matijs me doorstuurde, maar that's it.

 

De reden daarvoor is dubbel.

Enerzijds ben ik compleet gepassioneerd door wat ik hier hele dagen sta te doen, nervewrecking as it may be. Maar het slorpt mijn tijd en aandacht dus helemaal op.

Anderzijds ben ik ook gewoon doodgerust in thuis. Alles gaat daar prima en ik word op mijn beurt nauwelijks gemist.

Matijs is dan ook het soort vader waarvan ik eerlijk kan zeggen dat de dag dat ik doodval, alles gewoon verder gaat. Niet dat we dat willen natuurlijk. Maar er op huishoudelijk vlak echt niks dat Matijs niet alleen beheerst, enfin...op de wolwas na.

Ik zou het niet anders willen, ikzelf.

Maar ik besef dat het in vele gezinnen wél anders is, dus ik tel mijn zegeningen.

 

Er is niet alleen Matijs.

Er zijn Grootmoe en Grootva, Omie en Opa, buren en vrienden wanneer nodig én er is het meetjen.

Het meetjen is een ferm.

Ze wurgt nog als ze drollen doorspoelt, maar verder heeft ze het volledig onder de knie.

Met omkoopwaar als chips en zwanworsten in de aanslag, is ze dan ook een graaggeziene gast voor de twee mormels. Dus je kan je inbeelden dat die twee eufoor waren toen gisteren Sarah aan de schoolpoort stond.

 

See for yourself!

Meme-duty is the best!

 

 

Sarahpietjen for president from Soetmin demedts on Vimeo.

 

 

 

 

 

Vrije tijd-strijd.

 

Het is mij al altijd een klaar raadsel geweest hoe mensen met kinderen dat doen, al die schoolvakantiedagen opvangen.

Het is waarschijnlijk het enige echte grote vraagteken dat ik tegenkwam in mijn 'wil ik wel kinderen?' -zoektocht. Niet dat ik naar het antwoord langer dan een nanoseconde heb moeten zoeken hoor, ik heb al altijd geweten dat ik kinderen wou.

Maar al dat verlof...daar zag ik niet meteen een oplossing voor.

Uiteindelijk heb ik gewoon gedacht: 'als de rest dat kan, kan ik dat ook'.

En daarmee was de kous af.

 

 

Nu ik effectief kinderen heb, blijkt dat ook wel waar.

Je regelt het gewoon. Er valt altijd wel iets uit de bus, er is nog nooit een kind een dag alleen thuis gebleven of in mijn laptoptas meegekomen naar het werk.

Maar een sinecure is het niet.

Het is regelen en puzzelen, aankloppen bij de grootouders, vriendjes en buren of onbetaald verlof vragen op het werk eens de dagen opgebruikt zijn.

Te doen, maar toch een gedoe.

Veel heen en weer rijden vooral.

En ik realiseer me nu pas dat ik al zit te klagen over één kind.

Vanaf september zijn het er hier twee met een vakantieplanning.

Krijgt dat nog verkocht aan de buren: ik kom ze allebei dumpen!

We shall see.

 

 

Hoe het komt dat er zo ontelbaar veel ouders hun kinderen kunnen gaan ophalen om 15u30 vraag ik mij uit zelfbescherming maar gewoon niet af.

Andere levens, andere uren zeker?

En aangezien ik dolblij ben met mijn job, heeft het geen enkele zin om daarbij stil te staan.

Ik plan niks te veranderen en mijn kinderen overleven de opvang blijkbaar ruimschoots.

Maar ik ben toch zeer blij dat mijn ouders erop staan om twee namiddagen per week de jongens op te vangen. Ze doen daar telkens middagdutjes alsof ze in geen dagen een bed van dichtbij zagen.

 

 

Indmiddels zit de eerste vakantie van het jaar erop.

Ik moet nog steeds googelen om te weten wanneer de volgende vakantie precies is, iets wat andere moeders glad vanbuiten schijnen te weten.

Maar hoe we die vakantie overbruggen zien we dan wel weer.

De voorbije week was alvast een groot succes.

Veel vriendjes, veel uitstapjes en veel verwennerij!

 

 

 

 

Uit het oog...

...uit de gedachten.

Mijn hart verschiet zo snel niet van kleur.

 

 

Vorige week was ik 3 dagen, 2 nachten weg van huis w...meestaltevree.

Voor het werk.

En hoewel ik dat een zaligheid vind, het is ook een drukke bedoening.

Anders druk dan twee-kinders-druk. Maar ook druk.

De dagen op zich al, maar ook het onvermijdelijke feestje dat daarbij hoort en waar ik op beschaafde wijze meevier tot in de late uurtjes.

 

 

Die combinatie zorgt ervoor dat ik op dergelijke dagen werkelijk nauwelijks of niet aan thuis denk.

Ik zal nog rapper eens aan de arme achtergelaten vader denken die de boel draaiende houdt alsof hij het altijd al alleen deed, dan aan de kindjes.

Ik verbaas mezelf, maar ik mis mijn kinderen niet.

Tenzij op weg naar huis in de auto, alleen met mijn gedachten.

 

 

Maar als ik terug thuiskom, o dan doet dat deugd!

Dan vliegen de baasjes mij in de armen nog voor ik om kussen gebedeld heb en krijg ik verhalen van al wat ik miste.

En dan haal ik mijn fysieke schade in.

 

 

Schmoozing from Soetmin demedts on Vimeo.

 

Genieten.

Big time.

 

In de pers lees je al eens dat je een kind maar beter niet verplicht om vreemden of familie te zoenen, dat maakt hen kwetsbaarder voor seksuele intimidatie.

Of dat larie is weet ik niet, maar zoiets verplichten is nooit fijn. Awkward kiss zowieso, eens zwaaien volstaat.

Maar hoe zit dat dan met overijverige moeders? Moeders die tot in den treure naar zoentjes hengelen?

Voorlopig vinden mijn exemplaren dat meestal nog fijn, dus ik ga lekker door.

Ik vrees de dag dat ze afkeurend "mammaaaahhh!!" sissen.

Maar dat zien we dan wel weer.

Ik groei wel met de jongens mee.

Groter wordende kinderen heeft zijn nadelen als moeder.

 

Maar ook voordelen!

Zoals daar zijn...de nieuwjaarsbrieven!

Verne had dit jaar voor het allereerst een brief.

Smelten van trots was het, ik hield het niet droog.

Peter Ewout ook niet, maar dat zou ik nooit op het net durven bekennen.

Dat is niet aan mij.