Lenteloelekes

We leggen een liedje op.
De zon hangt laag, we hebben voor het eerst geen jassen aan en rijden samen naar een feestje.
Lente-euforie stroomt door het bloed.

Ik ben een stagemom in disguise, dus ik zing loeihard mee met het verzoeknummer. "Stop, stop, stop met jagen. Zo gaat alles naar de haaien. Stop, stop, stop met jagen op de haaaaaaaai. Ik hoor het haaialarm, haaialarm...op de zee, de oceaan." Dansend in de autostoel, buurautoblikken negerend.
De jongens pikken in en gaan voorzichtig mee met mijn endorfine. Half overtuigd, half beschaamd.
Moeder happy, kinders happy.
Moeder zot, kinders zot.
Na een week louter werken, ademt elke porie weekend.

Gesprek: zee versus oceaan.
Gesprek: jagen of waarom niet.
Gesprek: natuur en ecosysteem.
We rijden de autostrade op.
Gesprek: straat versus autostrade.
Gesprek: E40 versus E17, klaverblad, afrit, pechstrook.
We passeren windmolens.
Gesprek: energie en milieu.
Gesprek: sorteren en vervuilen.
Het haaienlied wordt nog es aangevraagd.
Gesprek: haai versus walvis, zoogdier versus vis bij uitbreiding.

These guys are growing, and so is their brain. Ik kan dus maar beter maken dat ik mee ben, zeker als ik met vader wil wedijveren.
Want laat ons eerlijk zijn, mijn antwoord stelt te vaak teleur: "We zullen het wel aan papa vragen, mama. Die weet de dingskes beter."
Ugh?!
After all that.
Seksistjes.

Ze bouwen kampen, eten snottebellen, lachen om scheten en vinden 'tet' het allergrappigste woord.
My boys.
Mijn zoontjes.

Het leven is liefde.
Lenteliefde, vandaag.
We zien wel welk weer morgen brengt.

Geluk schuilt in het alledaagse.