Lenteloelekes

We leggen een liedje op.
De zon hangt laag, we hebben voor het eerst geen jassen aan en rijden samen naar een feestje.
Lente-euforie stroomt door het bloed.

Ik ben een stagemom in disguise, dus ik zing loeihard mee met het verzoeknummer. "Stop, stop, stop met jagen. Zo gaat alles naar de haaien. Stop, stop, stop met jagen op de haaaaaaaai. Ik hoor het haaialarm, haaialarm...op de zee, de oceaan." Dansend in de autostoel, buurautoblikken negerend.
De jongens pikken in en gaan voorzichtig mee met mijn endorfine. Half overtuigd, half beschaamd.
Moeder happy, kinders happy.
Moeder zot, kinders zot.
Na een week louter werken, ademt elke porie weekend.

Gesprek: zee versus oceaan.
Gesprek: jagen of waarom niet.
Gesprek: natuur en ecosysteem.
We rijden de autostrade op.
Gesprek: straat versus autostrade.
Gesprek: E40 versus E17, klaverblad, afrit, pechstrook.
We passeren windmolens.
Gesprek: energie en milieu.
Gesprek: sorteren en vervuilen.
Het haaienlied wordt nog es aangevraagd.
Gesprek: haai versus walvis, zoogdier versus vis bij uitbreiding.

These guys are growing, and so is their brain. Ik kan dus maar beter maken dat ik mee ben, zeker als ik met vader wil wedijveren.
Want laat ons eerlijk zijn, mijn antwoord stelt te vaak teleur: "We zullen het wel aan papa vragen, mama. Die weet de dingskes beter."
Ugh?!
After all that.
Seksistjes.

Ze bouwen kampen, eten snottebellen, lachen om scheten en vinden 'tet' het allergrappigste woord.
My boys.
Mijn zoontjes.

Het leven is liefde.
Lenteliefde, vandaag.
We zien wel welk weer morgen brengt.

Geluk schuilt in het alledaagse.

Vegen en vrouwvriendelijkheid.

Ik wandel de badkamer binnen, het stinkt een beetje.

Jasper zit op de wc.

Rood koppetje, waterige ogen.

We hebben een gesprek over badschuim.

Waar komen de bubbeltjes vandaan?

Waar gaan de bubbeltjes naartoe als ze weg zijn?

Waarom zit badschuim in bijna dezelfde fles als zeep?

Is badschuim ook zeep?

Wie heeft er badschuim als eerste ontdekt?

Waarom mag er niet te veel in het bad?

 

You know.

Het soort vragen dat je hersenloos beantwoordt terwijl je aan die éne mail denkt.

 

"En mama?"

"Ja beestje?"

"Ik moet kaka doen."

 

Alsof dat nog uitleg behoeft.

Alsof ik dat niet doorheb.

Alsof het een intro waardig is, duidelijk na de feiten.

 

Dat doorbreekt mijn gedachtencirkel.

Terwijl ik schoonveeg, bedenk ik hoe heerlijk de eenvoud van kinderen is.

Hoe rechtuit hun taal. Hoe geweldig hun sans-gène.

Ik hou van kindjes rondom mij, denk ik dan.

Hou. Van.

De mijne toch.

 

Klinkt het plots van beneden: "Mamaaaaaa!!!"

Verne. Mij nodig. Duidelijk.

"Ja? Ik ben boven!"

"Ik ben klaar met kaka doen!"

 

Gedaan lieflijke gedachtencirkel.

Nóg een drol.

Gaan vegen dus.

Naar beneden. Bloot.

 

We praten erbij over mijn verjaardag.

"Dus nog twee nachtjes he mama?"

"Jep Verneke. Twee."

"En hoeveel jaar word je dan? "

"Zevenendertig."

Met oprechte waardering:

"Waaw! Gefeliciteerd hoor mama. Zo oud!"

Gefeliciteerd. Zorgvuldig gearticuleerd nog wel.

Oud.

Ts.

 

Mijn kindjes.

I love them.

But do I really?

Niet op zo'n moment.

Morgen leer ik ze alletwee hun zaakjes zelf af te handelen.

Dat. En vrouwvriendelijkheid.

Niks te vroeg!