Voor Jasper was het gisteren de tweede keer dat hij gemasseerd werd, al is masseren eigenlijk een compleet verkeerd woord. Hoe moet je het noemen...manipuleren? Dat komt waarschijnlijk nog dichtst in de buurt.
Met al die pijntjes en al dat geschrei hier in huis ging ik ten rade bij het orakel genaamd Facebook. Het riep luid en duidelijk 'osteopaat' en nog specifieker 'Patrick Roels'. Massaal zelfs.
Dus wij daarheen.
Na de eerste sessie volgden 3 perfecte dagen. Jasper sliep ineens ook wat overdag, en dan bedoel ik langer dan 10 minuten. Hij was rustiger, vrolijker, dronk al ietsje minder frequent en had duidelijk minder last van zijn maag/darmen. De 4 dagen die daarop volgden waren weer slechter maar sinds de tweede sessie gisteren ziet het er hier veelbelovend uit. We zijn alvast prima uitgeslapen...er wordt geglimlacht en gekird. Nu al juichen zou voorbarig zijn maar het verschil is toch wel zeer opmerkelijk.
'Wat doet die man met onze Jasper?' vroeg Matijs mij. Moeilijk te zeggen. Duwen op botjes, zenuwknooppunten en organen zeker? Ganglion mesentericum superior en inferior stimuleren, dat weet ik nog. En trekken aan zijn oortjes...duidelijk gezien. Ook nog: mij vertellen dat ik van de chocolade en de thee moet afblijven. Tja. Daar gaan mijn hobby's van het moment.
Het is zo een klein schatje.
Ronder dan zijn broertje en daarom (nu) misschien wel mooier.
Ik probeer nog te beslissen.
Verne is wel mooi geboren maar was een maand later ineens een kaal puistenkindje alvorens terug een beeldeken te worden. Dat vond ik zooo jammer dat ik mij telkens excuseerde als er bezoek kwam en de hele uitleg deed van hoe hij mooi geboren was en waarom hij puistjes had en wanneer dat weer zou wegtrekken.
Jasper is constanter, die heeft nauwelijks zichtbare puistjes en wordt gestaag met de dag mooier en mooier. Hij krijgt nu zichtbare wenkbrauwtjes bijvoorbeeld...onmetelijk schattig, meteen een stuk expressiever. Bovendien is sinds de osteopaat vorige week zijn mimiek duidelijk ontspannener en sprekender, hij fronst niet meer de hele tijd.
Hij heeft zelfs al gelachen, de vroege vogel.
De voorlopige tussenstand:
Matijs: 2
Verne: 1
Sandra-de-kraamzorgster: 1
Sarah-het-bobonneken: 1
Moeder-het-melkmachien: 0
Ik wacht geduldig af tot mijn portie komt. Ik heb dat verdiend.
Verne en Katrien zijn goede vrienden.
Ze is dan ook zeer didactisch verantwoord en grappig. In feite keert ze de rollen om...ze speelt zelf mee alsof ze een kind is en behandelt het kind daarbij als een volwassene. Zelden een vrouw zo enthousiast en onvermoeibaar zandkastelen weten bouwen als Katrien deze zomer aan zee. Terwijl ik vrolijk boeken lag te lezen als een verslaafde bouwden zij en Verne wat af!
Maandag was Katriendag hier in Asper, en met een ikea-flatpack in huis betekende dat dus DIY-les voor Verne. Vijzen overal! Veel gesleutel, geschroef en gedraai later zat Jaspers bedje ineen.
Het leven van een jonge moeder is geweldig, ook al is het hummeltje in kwestie een beetje onvoorspelbaar. Veel verliefd gestaar, geknuffel en gesnuffel alhier. Dit is tijd die je niet kan terugdraaien, dus we genieten! Jasper is niet langer het hulpeloos hompje schattig vlees dat pasgeborenen zijn...het wordt een echt babytje. Hij heeft verschillende soorten schrei-tjes die ik perfect versta, pruilt, begint te lachen en laat merken wanneer hij waarin al dan niet zin heeft.
Zo klein en toch al zoveel communicatie!
Kleine oempa-loempa.
Slapen met een half oog open, letterlijk.
Maar het zit ook vol tegenslagen.
Zoals gisteren bijvoorbeeld, toen Jasper een volle maag verzuurde melk overgaf, recht in mijn gezicht. Dat was niet zo fijn. Onze stoffen zetel, die eveneens slachtoffer werd, is dezelfde mening toegedaan. Aangezien Jasper sinds dinsdagnacht bezig is aan een fantastische marathon van vrolijk zijn en veel slapen (zelfs overdag!!) ben ik in een vergevingsgezinde bui. Maar, Jasper, dat gaan we toch echt niet herhalen. Overgeven in je moeders gezicht is geen gepast gedrag en getuigt van weinig dankbaarheid. Al die goeie melk...
Nog zo'n tegenslag:
Als je zoveel uren als ik spendeert in comfy kleren (lompen volgens sommigen onder ons) met afwisselend de linker of de rechtertiet bloot, helpt elk beetje. Dus laat ik mijn lompen strijken door de kraamzorg. Compleet nutteloos want niemand ziet me zo, maar ik heb daar deugd van. Althans het eerste half uur na het aankleden, voor de volgende borstvoeding/ zweetpartij heeft plaatsgevonden.
Vanochtend heb ik na een boertje-met-wat-bij helaas de favoriete gele gilet en witte bloesje in de wasmand moeten dumpen na 1u versgestreken draagplezier. "Geeft niks, there is more" bedacht ik en trok de volgende gestreken combinatie aan.
Nauwelijks enkele minuten nadat ik aan telefoon tegen een vriendin mezelf hoor vertellen dat ik vermoed dat Jasper geconstipeerd is komt het 'verlossende' antwoord. Versgebadderde baby én ik allebei vol drek. Vol mag je vrij letterlijk nemen. Langs zijn broekspijp en voetje naar beneden gegleden recht op mij. Tweede outfit in de was. Shit happens?
Vervolgens ben ik ondanks de reminder aan mezelf vergeten zijn plassertje op 6u te plaatsen in het pampertje. Pipi galore. Dwars door zijn en mijn kleren heen. Outfit 3.
Ik zal maar eens een wasje gaan insteken zeker?
Gelukkig word ik nooit moe van wat kak-pret. Ik blijf het grappig vinden. Voorlopig enfin.
Er was eens een nieuwbakken moeder, nog groen achter haar oren, met twee mooie zoontjes. Eén zoontje was nog heel vers en ééntje was al wat groter. Ze waren een avondje samen thuis, dat leek hen gezellig. Er was natuurlijk ook een nieuwbakken vader, maar die was die avond het huis uit.
De hele dag al was het meest verse zoontje uit zijn hum. Hij schreide en kermde, braakte en spartelde de hele dag lang. Toen de nieuwbakken moeder om 14u nog steeds -met hoofdpijn- in pyjama zat te stinken besloot ze dat de maat vol was en belde haar eigen moeder. Die is niet zo heel nieuwbakken meer en zou vast raad weten. En zo geschiedde. Grootmoe kwam, zag en overwon. Drie uur lang heerste er hemelse stilte. Ze keuvelden, dronken thee en aten koekjes.
De nieuwbakken vader kwam even thuis, zag de gezelligheid en vertrok even later met gerust gemoed en gevulde maag zijn vrienden tegemoet.
Toen ook grootmoe het huis uit was begon de nieuwbakken moeder vol verse moed aan de avond alleen met haar twee zoontjes. De oudste zoon ging flink slapen, de nieuwbakken zoon dronk vrij rustig een redelijk normaal avondmaal. Alles ging goed. De nieuwbakken moeder had zelfs tijd om te eten.
Toen sputterde andermaal de maag van de nieuwbakken zoon tegen. 'Geen probleem' dacht de moeder en zij stak haar kleinste zoontje voor de tweede maal die dag in bad. De vuile kleertjes gooide ze bij de groeiende stapel was en ging vervolgens languit en onbezorgd in de zetel liggen. 'Wassen kan morgen ook' bedacht ze lui.
Nauwelijks 1 minuut later klonk er van boven een noodkreet:
'Popje, waa is de popje? A daa is de popje. De popjeeeuhh?!!'.
'Oei' dacht de moeder en zij schoot haar oudste zoon ter hulp met de nieuwbakken zoon op de arm- want doet zij dat niet, dan zet de nieuwbakken zoon het op een gillen.
Denkend dat het popje uit bed was gevallen zoals wel eens gebeurde, opende ze boven de slaapkamerdeur. Een warme walm kotsgeur kwam haar tegemoet en ze trof haar oudste zoon klappertandend en spelend met zijn popje aan in een enorme plas braaksel. De moeder kokhalsde bijna, vermande zich en bedacht meteen een actieplan. De nieuwbakken vader, die een stevigere maag heeft en dat soort kwesties doorgaans vakkundig afhandelt, was immers uit huis zoals u weet.
De moeder legde het jongste kind schreiend maar veilig opzij, liet een bad lopen en plukte de oudste uit de plas. Ze pelde voorzichtig de bevuilde slaapzak, pyjama en body van het spelende kind en nam het zijn bekotste popje af. Dat laatste was niet naar de zin van de zoon, die het dan ook maar op een gillen zette net als zijn broertje. Tierend, schreeuwend, kloppend en aandoenlijk huilend waste ze het kind in bad. Niet opgezet met al dat lawaai handelde de moeder de klus daadkrachtig en snel af. De redelijk (maar niet helemaal) propergewassen zoon, die boven geen kleren had liggen, moest nu snel naar beneden gebracht worden. 'Wat nu' dacht de moeder. De oudste zoon klamde zich immers huilend zo stevig aan haar vast, dat zij haar jongste -nog steeds tierende- zoon niet eerst veilig naar beneden kon brengen. Hem even alleen boven achterlaten was geen optie want het zoontje lag te spartelen op een verhoog. Hmm. Er zat niks anders op dan met beide zoontjes tegelijk de trap af te dalen. Een hachelijke onderneming die niet zal worden herhaald.
Terug aangekleed werden zowel de oudste zoon als de moeder inmiddels een beetje horendol van het onophoudelijk gekerm van de nieuwbakken zoon. Dus tegen alle advies in (maar daar trok zij zich niets van aan) gaf de moeder troostend maar veel te snel opnieuw een borst terwijl de oudste zoon een filmpje keek. Die formule bleek te werken. 'Mooi zo', dacht de moeder en zij was dankbaar dat ze dit rustpunt in haar actieplan reeds had bereikt.
Even later, beide zoontjes tevreden, kon de moeder aan het bevuilde bedje boven beginnen. Ze liet een emmer water lopen, smeerde parfum op haar bovenlip en begon moedig aan de klus. Dat lukte maar niet in één keer. Een half uur, veel Mr Proper en menig trapgeloop tussen de terug schreiende kleinste zoon beneden en de smurrie boven later, kon de oudste zoon alsnog weer naar bed. Dat deed hij zonder morren en de nieuwbakken moeder ontfermde zich -stinkend naar kost en redelijk bezweet- eindelijk deftig over het kleine misnoegde hoopje ellende dat haar jongste zoontje die avond was. Dat ging niet van een leien dakje maar uiteindelijk stopte hij 2,5 uur later met decibels produceren en viel niet lang voor middernacht in een diepe diepe slaap.
De nieuwbakken vader kwam even later thuis in een rommelig maar muisstil huis. 'Hoe was het hier?' vroeg hij lief en de nieuwbakken moeder grijnsde.
Hij blij dat hij niet thuis was geweest en zij trots om haar verwezenlijkingen van de dag (een mens moet ergens zijn voldoening halen) vielen zij allebei moe maar voldaan in slaap.
De twee zoontjes gedroegen zich prima tot het ochtendgloren.
De nieuwbakken vader vond 's ochtends dat de oudste zoon maar een heel klein beetje meer stonk en de moeder nam zijn woord voor waar, zij rook de stank nog steeds overal. Ze kleedden hem samen extra mooi aan, geel en groen met een auto erop. Dat hielp want de moeder hield veel van geel en groen. De vader was tijdig op het werk en de moeder waste zich eindelijk grondig en had tijd om te bloggen.
En de nieuwbakken zoon? Die lag nog steeds vrolijk te dutten.
Jasper lijkt een ander kindje.
Ik durf nog niet helemaal juichen maar voorlopig gaat het supergoed hier!
Er wordt nog evenzeer geboerd, gehikt, geslikt, uitgerekt, tong uitgestoken en teruggegeven maar de Gaviscon doet precies wel zijn werk. Jasper (Sjappe volgens zijn grote broer) is bezig aan een marathon slaap inhalen, op zijn ruggetje nog wel! Daar ben ik blij om...zijn statistische kans op wiegedood is daarmee ineens een stuk lager.
Zie zijn ontspannen koppetje:
Paardjestrui van de twee Peeties!
Verne vindt het jammer dat hij er ook niet in kan.
Met al dat vrolijk gemaf is er mindspace voor nevenprojecten.
Zoals daar zijn brownies bakken met zoon 1. Die is daar niet rouwig om!
Verne werkt ongelooflijk graag in de 'keuk'. Beschuitjes vepulveren met een vork, met lege verpakkingen rammelen, tekenen in een beetje bloem...you name it. Zolang het maar aan het aanrecht gebeurt.
Vandaag waren het een aantal chocoladecallets en een lege doos waar ik cacao in bewaar.
De brownies zijn alvast geslaagd, verne als hulpkok ook.
Het enige nadeel aan zulke projecten is dat hij dan heel de namiddag 'taatje? taatje?' (taartje) en 'koklade kekje?' (chocoladecake) vraagt.
Naar een ritme, een routine en vooral naar wat er schort.
Anders dan bij Verne dus, waar alles helemaal vanzelf ging.
Eerst dachten we darmperikelen, dan buikslapertje, nu blijkt het misschien toch allemaal reflux te zijn.
Verne had om de 3à4 uur honger en tussendoor sliep hij onverstoorbaar of was vrolijk wakker. De nachten...die waren meteen minstens 6uur lang. Heerlijk.
En Jasper?
Jasper is geboren als een zeer regelmatig 'om de 3uur drinken'-kindje. Maar tussendoor was hij veel wakker en steeds vaker niet helemaal happy. Nu, 3 weken later zitten we aan om het anderhalf à 2 uur drinken, regelmatige huilsessies en veel fysieke onrust.
Na het verhaal van "den arbeid" kan ik beknopt zijn over het vervolg:
Pers...pers...kind.
The end.
Meer details graag? Minuut 1:
Vroedvrouw: 'Weet je nog hoe persen moet? Kin op de borst en... oefen maar al eens.'
Soetmin: Kin op de borst en 'Gnnnnn'.
Vroedvrouw: 'Stoooopppp!'.
Minuut 2: (enter gynaecoloog, wat gerommel met gerief)
Gyneacoloog: 'Doe maar mevrouw'.
Soetmin: 'Gnnn' (Maar met mate, ik heb bijlange zo hard niet moeten werken als bij Verne.)
-Floeps, het hoofdje-
Minuut 3:
Gynaecoloog: 'Het is een echt Gentenaarke, hij heeft een stropke om.' (Knipknip, navelstreng door)
Gynaecoloog: 'En nog eens voor de schoudertjes.'
Soetmin: 'Gnnn'.
-Floeps, baby in mijn armen. Welkom Jaspertje!-
In. Nog geen gynaecoloog aanwezig maar we rollen al de verloskamer binnen.
Out.
Jasper is geboren om 18u58.
Jaspertje zelf uit me getrokken!
Het ging allemaal zo rap dat Matijs niet kon scherpstellen, misschien maar best.
De artistieke bloemetjesvorm heeft u te danken aan het overmatig hoog bloot-gehalte dat er aan zo'n bevalling te pas komt.
Ik bespaar u the moneyshots.