S&M

Soetmin, dat ben ik.
Ik ben 33 jaar, ben eigenlijk logopediste maar werk in sales en ik hou er sinds de kindjes deze blogverslaving op na. Ik ben socialmediafreak, hou van bakken en naaien, online shoppen, ben ongeveer altijd op dieet (als ik het niet ben vind ik dat ik het zou moeten zijn) en ik ben ook steeds te vinden voor een glas cava onder vriendinnen.
Niet meer, niet minder. Hoog huisje-boompje-beestje-gehalte dus, een ongekende bron van inspiratie. Ik schrijf wat ik meemaak en denk, zoals ik het meemaak en denk. Onverbloemd moederschap, laat het ons zo omschrijven.

Matijs, het lief en occasioneel blogposter, is 34. Hij is ingenieur werkzaam in IT, iets met consultancy en webdesign. Een betere uitleg kan ik u niet geven want ik heb nooit goed genoeg geluisterd om het echt te verstaan. Dat of er schort iets aan mijn IQ.
Matijs is wielrenfanatic, tuinierfan, hobbyfotograaf en last but most certainly not least chef kok. Gewoon, voor zijn en mijn leut. Dat is geweldig leutig, let me tell you. Mogelijke verklaring voor dat continu dieet.

We zijn samen sinds 5 juni 2008.
Hoe dat verliep lees je hieronder in een blogpost die om één of andere reden alle lezersstatistieken overschreed, zelfs die van de geboorte van de jongens.

Lees vrolijk verder!

Koekenbak

Vijf jaar geleden hadden Matijs en ik, na elkaar herontdekt te hebben via facebook, afgesproken om een hapje te gaan eten samen. Vroeg, want het was een donderdag en dus terug werkendag de dag erop.

Zeven jaar ervoor waren we een tijdje collega's in de vroegere Backstage waar ik 6 op 7 werkte in de keuken en Matijs op vrijdag in de zaal stond. Vriendelijke jongen vond ik het. Altijd even goed gezind maar wel een jongen. Ik had een lief trouwens, dus verder dacht ik niet. We leefden andere levens.

Zeven jaar later, nu vijf jaar geleden, stond ik dus met een fles in de hand voor zijn deur wachtend tot de jongen van toen zou openen. Niet eens echt zo benieuwd. Gewoon, hapje eten.

Niks was minder waar.

Schoon hemd, koket brilletje, even brede glimlach als toen maar ineens zeven jaar mannelijker. Woahh.

Leve testosteron! Mokerslag.

Ik wist het.

Dan en daar.

Dit is 'em.

Echt, ik wist het.

'Of ik wou binnenkomen of meteen doorgaan?', vroeg hij. Binnenkomen natuurlijk. Op zijn terrein wou ik wel even vertoeven bedacht ik, en ik zette me in zijn zetel.(Nauwelijks 24 u later zou ik in die zetel andere dingen doen maar dat wist ik toen nog niet en dat zijn ook uw zaken niet. Maar toch. Fijn gedacht.)

We babbelden languit, kwamen te laat aan in het restaurant waar we nog meer languit babbelden en toen dat sloot gingen we naar bij mij thuis waar we tot een kot in de nacht languit babbelden. Vlotjes.

Hij ging uiteindelijk, ik sliep een uur of twee en ging werken.

Tegen 10u begon het smsen, dat duurde de hele dag lang. Op het middaguur parkeerde ik onder een boom aan de kerk van het dorp waar ik op dat moment de apotheken bezocht en mijmerde/ smste volop.

Hij ook, daar bestond geen twijfel over.

Ik moest die avond naar de film met vriendinnen, Sex and the city. Tijdens de film smste hij "Come and eat een aardbeike with if you want". Letterlijk. Ja, ik weet dat nog perfect.

Met mijn rode neus (sex and the city...bleiten) trok ik er heen en een koppel rode oortjes later wisten we het eigenlijk allebei. "Jij en ik....willen we het proberen?" Ja tuurlijk! En ik annuleerde mijn andere date voor de avond erop.

Vijf jaar koekenbak is het hier dus vandaag. En ik zie hem nog altijd even doodgraag.

Vijf.

Verraderlijk kort is dat maar toch ook al een beetje lang. Niet? Er is veel gebeurd op vijf jaar.

De wilde verliefdheid van toen, die bij ons belachelijk lang heeft geduurd, maakte plaats voor een symbiose.

We zijn het soms nog hoor, zo verliefd. Op avondjes uit, na een korte afwezigheid of na datgene dat uw zaken niet zijn. Maar we leven in het dagelijkse leven en hebben twee kindjes inmiddels, er is hier ook wel eens een lontje kort. Al maken we slechts zeer uitzonderlijk eens echt ruzie. Minder dan één keer per jaar, als ik het zo nareken.

Hij heeft mij rustiger gemaakt.

Hij heeft mij dingen geleerd, grote en kleine.

Dat platte schoenen dik ok zijn bijvoorbeeld en extra ver weg van je bestemming parkeren fijn is omdat je er dat een ommetje tussen kan squeezen. Dan heb je aan die torenhoge hakken niks. Sindsdien hebben we al heel wat afgewandeld samen.

The little things, die tellen heel hard voor hem terwijl ik daar net aan voorbij ging in mijn hartstochtelijk streven naar 'Het Grote Geluk'. Ik heb het gevonden, dat geluk. In die little things, in hem, in wie we samen zijn.

Ik vind dat ik dat mag zeggen.

Ik ben gelukkig.

Ook al ben ik dat niet 24/7 en ook al weet ik niet of het wel allemaal zal blijven duren uiteraard.

Maar vandaag is nu en wij zijn goed bezig, vind ik.

Dus ik leef lekker met mijn hoofd in de wolken.

Anderzijds heb ik hem ook verrijkt, dat weet ik zeker. Moet ik er toch ook even bij vermelden.

En ik weet ook op welke vlakken, ha!

Maar ik kan niet spreken in zijn plaats natuurlijk. Hij is minder een schrijver of prater dan ik (hoe kan het ook anders), dus die woorden raken minder makkelijk naar buiten. Maar ik zie het en ik voel het en dat is goed.

Ik schrijf dit op voor mezelf. En voor hem.

Om het nooit te vergeten, voor als ik seniel of dement ben. Voor als we ruzie hebben of hij op mijn systeem werkt.

Waar anders dan hier schrijf je zoiets op? Elke andere plek verlies ik geheid.

Het staat hier goed.

Ik hoop dat uw herinneringen even schoon zijn. Of even intens. Of dat uw toekomst dat wordt.

Ik? Ik leef voor de liefde. Die voor de kindjes, voor familie en vrienden, de liefde voor het schrijven en de lekkere dingen des levens, de liefde voor hem.

En als ik het zo even nalees...ik leef ook van de liefde. Gulzig.

'Eentje pietzak!', zeggen ze hier in Gent. Chancard, I know.

Onze timeline in plaatjes!

2008

2009

2010

2011

2011

2012

2012

2013