Lijfelijk genot.

I' m in trouble.

Nu nog niet echt, maar ik zal het onontkoombaar zijn over een jaar of tien.

Ik voel het.

Ik word gegarandeerd die moeder die haar 16-jarige eigenlijk nog op schoot wil nemen en ervan afziet dat hij dat niet meer wil.

Logischerwijs.

De moeder die bedelt om een zoentje of een knuffel, die enkel een vreemde blik terug krijgt en zich vervolgens afvraagt waar het heengaat met die zonen van haar.

Steevast een geïrriteerde "mammmaaaaahhhhh, tss!" bij elke poging.

En dan stiekem een beetje triest zijn.

Pubers, ugh.

 

Aan de schoolpoort zal ik mij braaf beheersen, dat neem ik me alvast voor. Maar thuis...

Thuis ben ik een lijvenmens.

Altijd geweest.

Eens vastpakken en eens vastgepakt worden, daar teer ik op.

Dagelijks aai of blaas ik over buikjes, krab ik op ruggetjes, kus ik halsjes en doe ik 'tingelingeling' daar waar je denkt.

Of andere moeders dat laatste ook doen en of het wel mag...het zal me worst (!) wezen. Feit is dat mijn diertjes er nog steeds bij gieren van plezier.

Je moet iets doen om die eeuwige pamperwissels op te beuren, no?

 

 

Dus mijn lijvenverslaving en ik zijn op termijn in trouble.

Ik bereid me nu al voor op afkicken, want weldra is Jasper Verne's leeftijd en raak ik ook bij hem enkel nog aan mijn physical-pampering-portie door omkoping.

Het zijn kleine voortekens die me mijn ingebakken aard blootleggen.

Ik ben nu al een beetje beledigd als er eens eentje liever papa heeft dan mama. Afgewezen, koudweg.

En ik ben onvermijdelijk nostalgisch bij 'the little things in life' nog voor ze eigenlijk uit ons leven verdwenen zijn.

 

Neem nu kindervingertjes.

Onwaarschijnlijk onderschat lijfjesonderdeel.

Malse handrugjes met dikke kromme vingertjes.

En zwarte nagelrandjes, steevast. Altijd op verkenning.

Is er trouwens een lichaamsdeel dat een communicatievere taak heeft dan het kleine wijsvingertje?

Deze foto's van de voorbije week got me going:

 

 

#rock and what? Geduld! Binnenkort meer info, dan kan je van je eigen snotneus ook een rockster maken!

 

Smelt.

O wee de dag dat die pollekes doorsnee handen worden.

Hoe saai wordt dat!?

Zucht.

 

Verne is nog op.

Ik ga snel een avond-aaike vragen.

 

 

 

 

Over slapen/ overslapen.

Jasper verkleed als Al Bundy. Het is halloween voor iets.

 

Voor een jonge moeder is het winteruur niet noodzakelijk een traktatie.

Dat leerde ik de voorbije drie jaren.

Zagepietjes die met geen stokken in bed te krijgen zijn of moeten opstaan rond 5u voor de enthousiaste earlybirds, dagen op rij.

Langer slapen? Why would we?! Spelen willen we doen!

Kinders newaar.

Zo gaat dat dan. Niks is nog evident, alles kan anders lopen.

Niet noodzakelijk, maar het kan dus je houdt er rekening mee.

Dus kropen Matijs en ik preventief abnormaal vroeg in bed zaterdagavond.

Die euforie van vroeger nog wel ergens in het achterhoofd, het realisme van de voorbereide moeder in mij dacht haar efficiënt dood.

De terreur van het slaaptekort in 2013/2014 heeft ons morres geleerd, jong. Echt waar.

Better safe than sorry.

Doorgaans zijn wij hipper op zaterdagavond hoor, maar niet deze week. Neen.

 

Naar bed dus.

Dat ging zo:

Snurk.

Nummer 1 diende zich aan op een uur waarop ik nog niet op de wekker wens te kijken, maar een flesje verhielp dat euvel algauw. Vals alarm, oef.

Nummer twee, in feite nummer 1, verscheen op het toneel op een relatief schappelijk (maar toch nog onprettig) uur. Dus vloog hij beneden in de zetel met wat chocolademelk en een sessie 'Belle en het beest' en kropen wij terug de warme bedstee in.

(Bedstee, topwoord.)

Long story short...toen ik uiteindelijk opstond om half acht, in feite al half negen, had ik hoofdpijn van het lange slapen.

A dream come true!

Dat overkomt ons niet vaak. Nooit. Never. Toch niet de afgelopen 21 maanden.

Heerlijk was het.

Opgezwollen oogleden, dof gevoel in mijn hersenpan, beetje stijf in de shouders...net als vroeger, toen ik al eens tot de middag dierf doorslapen.

Kreunend naar beneden strompelen en traag, traag wakker worden.

En dan Verne die mij verwelkomde met de woorden: "Ah, mama! Heb je flink bedje geslapen? Ik was het beest en jij mag dan Belle zijn!".

Auh.

Niet dat Disney aan wallen doet, maar het kind keek er voorbij.

Dus ik deed geflatteerd mee.

 

 

Energie voor 10 zondag.

Niet normaal.

Kampen bouwen, Sint-tekeningen maken, nieuwe outfits bedenken, op boswandeling gaan, 6 machientjes was draaien en vouwen...

Allemaal op mijn palmares.

Vandaag was ik precies een beetje moe op het werk.

Hoe zou dat nu komen?

 

 

 

 

 

Second thoughts

 

Seriously mensen.

Two days in, en ik denk er het mijne van.

 

Vijgen na pasen wat mij betreft, maar ga vooral niet wettelijk samenwonen met een coureur.

Of jawel.

Doe dat wel (die zijn relatief frequent eens een paar uur 's ochtends de deur uit, perfect voor een ochtendje wijf-tv zonder pottenkijkers), maar maak er dan vooral geen kinderen mee.

Ik waarschuw je.

Er blijken wielrengerelateerde genetische afwijkingen te bestaan.

Dat ontdekte ik pas vandaag.

Twee kinderen te laat...

 

 

Beeld je in.

Mental picture.

Twintig na zes 's avonds, jong gezin in de wagen.

Moeder en zoontjes, vers opgepikt van bij de grootouders.

Iedereen uitgelaten vrolijk.

Vol verhalen.

De éne 'atata ta ta tata'.

De andere voluit vertellend over dikkie-dik-schilderijen, de turnles en grote pipi's.

Een moeder die hen de pieren uit de neus haalt: "En wat heb je dán gedaan? En daarna? Wat wat zei die dan?"...

Tot het plots een beetje letterlijk werd...dat met die pieren en de neus.

Midden in een ratel van Verne over Mathieuke en waarom hij daar niet thuis mag komen spelen, weerklonk er een vreselijk vies geluid.

 

 

Zoiets, maar dan veel natter.

En echter.

En meer.

Bovendien in de wetenschap dat geen der kinderen een tissue vast had.

Ieuw!

 

Dus ik keek in mijn achteruitkijkspiegel.

In ware coureurstijl duwde Jasper om de beurt één neusgat dicht.

Zakdoekloos, schaamteloos.

En hij snoot.

Hard.

 

Of zijn vader dat doet weet ik eigenlijk niet, ik ben er nooit bij.

Ik wil het niet weten.

Maar alle coureurs doen dat, schijnt het. Dus ja.

 

Snot liep over zijn tutje. Geel en vloeibaar.

Ik bleek geen zakdoek in mijn handtas te hebben. Maar zelfs al had ik er één, op tijd ben je toch nooit.

Dus het volgende beeld op mijn netvlies gebrand, is er één van de rug van een klein kinderhandje dat wild heen en weer wrijft over neus en wangetjes.

Snot van oor tot oor.

Gele klodden.

Was Omie erbij geweest, ze had weer overgegeven.

Dat deed ze al eens eerder toen Verne een 'snottetje' verorberde.

 

Mijn maag en de stemming in de wagen keerden slechts een klein beetje.

Verne had niks door, gelukkig. Of hij had gegild en gegruwd.

Toen ik een kwartier later de oprit opreed en het gezichtje wou opkuisen, bleek er nergens nog wat te bekennen. Op wat ingedroogde korstjes na enfin.

 

Mouwtjes.

De enige echte reden waarom je winterjasjes continu wast.

Niet?

 

 

Zo.

Blogpost klaar.

Ik mag hopen dat je pas na je avondeten las.

En als je vanavond in de zetel voor tv eens een keer niets snoept...you have me to thank for!

*wink*

 

 

 

 

 

En avant marche!

It was seven years in the making.

*grijns*

Maar sinds gisterenavond zijn wij officieel een koppel.

Op papier althans.

Fysiek werd de liefde al ruimschoots geconsumeerd. Dat vermoedde je al, no doubt.

 

Wettelijk samenwonend!

 

Dat zijn we nu.

Even snel geregeld op een maandagavond se, tussen snot en scheet.

Our kind or romantic.

En ik overdrijf niet eens, want één der kinderen liet er eentje vliegen tijdens de secondenlange plechtigheid.

Met opgetrokken neusvleugels tekenden we driemaal, en dat was dan dat.

No toeters, no bellen.

 

Wel een foto.

Uiteraard!

 

 

Verne was trouwens op slag verkocht voor de gemeentestempels.

Hij vroeg de grijze met het schildje mee naar huis.

Dat mocht niet.

'Grote mensen kunnen toch soms zulke seuten zijn!'. Je zag het hem zo denken.

 

 

Gelukkig konden de stempels thuis ook soelaas bieden.

Verne koos de 'blauwe met veel lettertjes', onze adresstempel, en ging verwoed aan de slag.

Jasper koos 'de natte rode', een oude bullshit-stempel, en proefde van het stempelkussen.

Dat beviel, dus hij sabbelde en bepampelde tot ik een gil gaf.

 

Geen second kan je de kleine schobbejak uit het oog verliezen, geen second.

Steevast maakt hij brokken.

I love him for it.

Het kind denkt van nature 'out of the box'.

We gaan er nog ons peren mee zien later.

Mark my words.

Peren.

 

Schuursponszuigen toegestaan deze keer.

 

 

En zo geschiedde.

Een blauwe maandag kleurde zo voor ons toch een beetje rood.

 

Neuriën wij dan nu een streepje Marco Borsato onder het afwassen.

Mmm mmm m roooooddd. M m m m mmm lippennnn.

 

 

Tien voor taal.

Oplaba. (Na-aperij. Hij kent er de betekenis niet van.)
Pootje ope. (Poortje bovenaan de trap)
Pijn daan! Aw! (Droge mededeling + verzoek om een kus.)
Boem. (Whatever er valt, hijzelf incluis. Huilen doet ie er alvast niet om, nooit.)
Daa! (Daar en daag!)
Baantje ete. (Banaantje)
Appetje ete.
Uitje. (Haal me uit de stoel alsjeblieft.)
Fenne da! (Verne is daar)
Kijk. Oh!
Paatje. (Alle dieren)
Pappah! (Papa)
Pappah! (Mama, ik berust in mijn lot.)
Coco (Choco)
Kaatje (Kaasje)
Koek
Bedje tlape (slapen)
Tut
Aute (auto)
Daan! (Het is gedaan.)
Klaa! (Klaar)
 
 
 
Someone please stop evolution!
De dag dat het kind conform de norm spreekt, ga ik huilebalken.
Het is te schattig, dat kindertaaltje.
Ik ga het missen.
 

 

 

When shit hits the can.

The can. Not fan.

 

 
Let's talk code.
 
Je weet of je weet niet, hier wonen twee zoontjes.
Je weet of je weet niet, één van die twee heeft een probleem met 'het plaatsken'.
Hij gaat niet graag, stelt het uit, waardoor het moeilijk wordt en zo voedt het probleem zichzelf.
If you see what I mean.
Je weet of je weet niet, ik tracht een educatief verantwoorde moeder te zijn dus ik behandel dat probleem doordacht. We hebben een periode wild applaudisseren bij elke geslaagde poging geprobeerd, we hebben een poos van niks gebaard...het is per slot van rekening de normaalste zaak ter wereld.
Heen en weer ging dat zo, positive reinforcement versus de boel ontkrachten.
Zonder veel succes, might I add.
Extra vezeltjes hebben uiteindelijk de eerste aanzet tot verbetering gegeven.
Eerst fysiek minder moeilijk, dan psychologisch minder moeilijk en nu beginnen we stilletjesaan successen te boeken.
 
Het gaat eens mis, het gaat eens goed.
Al wordt er nog veel opgespaard voor later...not good.
 
Twee dagen geleden boekten we onverwachts een groot succes!
Het kind waarvan sprake is een hoop zelfstandiger dan ik hem zou aangegeven hebben.
Let me explain...
 
Soms, als de avond gevallen is en de varkjes pitten, ga ik eventjes koppetje ruiken.
Moedergemis.
Het was mij opgevallen dat onder- en bovenstuk van één der oogappels niet matchten.
Dat stak ik op Matijs, onbewust. Vaders...
Maar toen we een paar uur later zelf gingen slapen trof ik in de badkamer boven een wel erg vreemd tafereel aan:
Besmeurde kinderbril, besmeurde pot, drijvende duikboot van formaat, een broek vol vegen op de grond en wc-papier everywhere. Everywhere!
Nader onderzoek toonde ook een kleerkast waarvan alle lades en deurtjes open stonden.
Nu moet je weten...ik had de kleerkast net herschikt en de kinderen haalden nooit eerder zelf een kledingstuk uit hun kast!
Dus 's ochtends onderwierp ik de kleine aap aan een klein interview.
Oogdraaiend om mijn absurde vragen bevestigde hij:
 
Zeg, waarom heb jij een ander broekje aan?
Omdat ik een nieuwe pyjamabroek uit de kast genomen heeft natuurlijk. (Tiens!)
Wanneer dan?
Toen ik moest bedje slapen he mama. (Duh...)
Waarom heb je dat gedaan?
Ik moest een grote kaka doen. (Pfftt.)
Oei! En heb jij dat alleen gedaan? Heb je niet geroepen?
Neen mama. Ik ben een keer naar het toiletje geweest. (Wat heeft dat mens?)
En heb jij dan zelf het opstapje en de groene bril gevonden?
Euh, ja. Natuurlijk mama. (Kan ik dan nu verder met mijn leven?)
 
Ik was daar werkelijk door met verstomming geslagen.
Alleen een broek aandoen? Nooit eerder gedaan.
Zelf een broek uit de kast halen? Never.
Het verschil zien tussen pyjama- en gewone broek bij nachtlamplicht? Sterk.
Zelf op de wc-pot klimmen? Maar allez, waar is de angst voor het gat naartoe?
Zelf de billen afvegen, vrij goed zelfs? Enfin, wel heb je ooit!
 
Het kind heeft zichzelf verklapt nu.
Turning up my expectations a notch!
Voortaan ruimt het kind zelf zijn bord af.
Wijsneus.


 
 

 
 

 
 

Male bonding

I have a dream.
 
Ik heb wel meer dromen uiteraard.
Het is niet voor niets dat ik steeds de flessen leeg om het flessengeluk, maar ik heb één droom in het bijzonder.
En dat is dat de jongens later beste vrienden zouden worden.
Maten.
Copains.
 
Geheimtaal op hun slaapkamer, met zijn tweeën naar de scouts, samen uit/ samen thuis of elk de helft van een tweeling daten en daar fratsen mee uithalen.
Dat soort zaken.
Of als ze ouder zijn samen reflecteren aan de toog, op elkaars kinderen babysitten en samen potjes klagen over mij.
Heerlijk.
Dat is mijn droom.
 
 
Ze liggen erg dicht tegen elkaar qua leeftijd, dus dat lijkt me al een meevaller.
Ik probeer het ook bewust te bewerkstelligen, dat samenhorigheidsgevoel.
 

Ga maar samen spelen met de puntjepuntje.

Geef maar een zoentje slaapwel aan elkaar.

Jullie broertjes zijn twee allerdikste vrienden!

Dat is gezellig he, zo twee broertjes samen in de zetel naast elkaar.

Kom, we gaan een boekje lezen. Allemaal samen, want dat is zo gezellig.

...

Stuk voor stuk zinnen die ik op dagelijks basis vaak in de mond neem.

In de hoop dat ze het overnemen als Pavlov's hondjes en opgroeien in de wetenschap dat ze een hecht duo zijn.

Experiment. Probeersel.

Dit is per slot van rekening mijn eerste moederschap, in feite zijn de jongens helemaal een proefproject.

Maar dan meteen 'voor echt'.

Ik weet compleet niet of het zo wel werkt, dat voortonen en voorzeggen.

Maar ik ga er gemakkelijkshalve van uit, het zou naïef kunnen zijn.

Dat risico wil ik nemen.

Op zijn minst tot aan de puberteit.

 

 

Touch wood, maar voorlopig slaat mijn broeder-therapie aan.

Zo lijkt het.
Hier wordt werkelijk nooit gevochten of ruzie gemaakt.
Ze zijn nog jong uiteraard, de apen.
Maar toch.

Daarnet nog:
"Kom, Jasper...kom bij mij zitten!" en Verne sloeg een dekentje om hun vier beentjes heen.
Dat is genietend gadeslaan, vind ik.
Of in het weekend 's ochtends: "Jappeke!! Heb je lekker bedje slaapt?".
Een koosnaampje. Jasper zoals Verne het vroeger zei...als dat geen affectie is!
En natte zoenen, snotbesmeurd, als ze elkaar weerzien na een dag school of crèche.


Ik smul ervan.
Mijmeravond it is.


Vertel ons het verhaal, Instagram!