vrijdag 20 maart 2015

Identiteitscrisis.

Intens triest pierke op zijn slaapkamer.
Schouderophalend.
Stillekes prutsend aan een ezelsoor in een boek.
 
"Mama, ik heb het fout gedaan."
"Oesje vriend, wat dan wel?"
"Ik. Ik was verkeerd."
"Maar wat was verkeerd? Wat heb je fout gedaan?"
"Verne."
 
Zucht, ik geraak precies niet vooruit in dit gesprek. Andere boeg.
 
"Waarom dan? Wat ging er mis? Ik begrijp je niet goed."
"Omdat ik er anders uitzie."
 
My hart skipped a beat.
Voelt mijn kind zichzelf nu al dysmorf? Het pubert nog niet eens! Dus ik vraag door.
 
"Wat is er anders aan jou? Ik vind jou erg mooi hoor."
Gefrustreerd dat ik de bal missla: "Maar mama, mijn haar is toch niet zó!"
 
En hij houdt een plukje haar recht in de lucht.
 
"Aaaaahhhhh! Bedoel je je tekening? Het zelfportret?"
"Ja. Het is verkeerd."
"Het is een heeeeeeele mooie tekening Verne, echt waar. Maar het klopt, jouw haar staat niet recht."
Waarop Verne, een beetje opgelucht dat zijn probleem erkend wordt: "Neen, pfft."
"Zal ik jou eens leren haar tekenen, net als echt?"
"Morgen misschien."
 
Crisis averted.
Wat een zelfkritische kleuter.
 
 
 
 
 
 

maandag 16 maart 2015

Teen en tander + inschrijvingen Blogameetup geopend!

Trouwe lezers zouden volslagen onterecht durven denken dat ik stilzit.
Omdat hier al even niks meer is verschenen.
 
Niks van aan.
Ik heb altijd, altijd teen en tander aan de gang.
Ik ga van dat systeem eens afstappen. Ooit.
Maar momenteel broed ik nog hevig verder op mijn recentste ei: Bigblogameetup editie twee.
 
INSCHRIJVINGEN GEOPEND TEM 27 MAART! WWW.BLOGAMEETUP.BE
 
 
Een veel lelijkere naam dan die van de twee jongens, maar evenmin een fascinerend gebeuren.
Een bijeenkomst voor bloggers, dat is wat het is.
Gelijkgestemde zielen samenbrengen, het wereldrecord netwerken verbeteren.
Op 28 maart is het van dattum, tot die tijd ben ik even MIA.
Or so it would seem.
 
Vergeet niet dat ik intussen ook nog dit in huis heb:
Ook 'teen en tander', mocht die gedachte je ontgaan.
En dit schatrijk exemplaar.
 
 
Eerlijk is eerlijk, aan dat laatste beestje heb ik nauwelijks of weinig werk.
Aan Jasper wat meer, maar aan die blogameetup momenteel veruit het meest.
Anekdote na anekdote gaat verloren op deze manier, maar een mens kan niet alles documenteren.
Daarom twee losse weetjes, geheel voor wie het belieft.
Ditjes en datjes.
Teentjes en tandertjes.
 
1: wist je dat...
Het beste kinderboek in tijden eindelijk in het Nederlands verscheen?
Gieren gegarandeerd! Must must must have.
 
 
 
 
2: weet je eigenlijk wel wat ik dagdagelijks doe, als job?
Op de facebookpagina van Omega Pharma (zeer vaak leuke giveaways daarop trouwens) kon je dat naar aanleiding van vrouwenweek lezen.
Ik geef het maar mee mocht je het je afvragen. Ikzelf weet uiteraard al wat ik hele dagen doe, en aan de kinderen krijg ik het niet uitgelegd. De frons die Verne mij terugstuurt als ik nog eens een poging doe zou zowel afgrijnzen als complete verwarring kunnen betekenen. Zelf wordt hij later duikschuit-commandant uiteraard, Piet Piraat en zijn Wonderwaterwereld achterna.
Intussentijd zit ik zelf braaf op deze stoel:
 
 
 
 
 

maandag 2 maart 2015

Babydrama

 
Het drama met baby's is dat ze geen baby blijven.
In a way.
Het is ook hun grootste voordeel.
 
Maar bon, op nostalgische momenten is het een minpunt.
Neem nu vorige week, bijvoorbeeld.
Klein Jaspertje weigerde in zijn spijlenbedje te slapen."'Rote bedje mama!" as in 'Groot bed moeder, please. Ik ben geen baby meer!'
De eerste nacht dacht ik nog dat het een éénmalig gebeuren was. De tweede dacht ik toeval.
De derde bestempelde ik het een fase. Maar de vierde nacht viel mijn frank dat het gepasseerd was met de spijlenbedjes in ons huis.
Nou moe.
Rotvaart much?
 
 
Al dat schattig baby-beddengoed. Niet meer nodig.
Geen trappelend ochtendkindje meer, kirrend om bevrijd te worden.
Maar doodnormale éénpersoonslakens en een stampvoetende peuter aan de rand van ons bed om 6u 's ochtends. 'Ik heb mezelf bevrijd mama! Ga ja dan nu flesjes maken, boekjes lezen en ons achternazitten het hele huis door? Kom, sta op!'.
Jammere zaak.
Zeer jammere zaak.
Was ik nog niet klaar voor.
Maar een mens moet mee met zijn tijd.
Dus stak ik Jasper op nacht 5 andermaal in zijn grote bed.
Met een beetje weemoed kroop ik even later zelf in mijn nog grotere bed.
Geen melkpoeder meer, nauwelijks nog pampers...de luiertas ligt werkloos in de garage.
En hoewel ik dat op elk ander moment als een zegen beschouw, daar en dan in dat grote bed kon ik alleen maar eenzaam verbaasd zijn. Geen ukje meer.
Peuterkind. Straks word ik binnenkort nog 40 ook! Stel je voor.
Waar gaat dat heen aan dit tempo?
 
 
Netflix en Downton Abbey brachten mijn gedachten op andere dingen.
Wat niet vermeden kan worden, moet niet bevraagd worden.
Ik sliep in.
 
 
Zo rond 2 uur weerklonk er geweeklaag.
Vanuit een groot bed.
Moedernood! Er heeft er eentje moedernood!
Voor het eerst in 2,5 jaar klom ik vrolijk uit mijn diepe slaap, armen alvast open om het kleintje op te vangen.
Sinds Jasper, de huilbabyhel en de jaren compleet gebroken nachten was mij dat niet meer overkomen.
Voor Verne klom ik steeds opperblij uit bed, ik kende niet anders. Bij Jasper kreeg ik de tijd niet om hem te missen, ik had er ook de energie niet voor.
Dat heeft mij altijd een beetje een rotmoedergevoel gegeven, maar ik vertrouwde erop dat dat zou slijten.
And it did!
Op nacht vijf van het spijlenbedtijdperk nog wel.
Luttele uren na mijn bigboyblues bleek er ééntje klein genoeg om mij te roepen, midden in de nacht.
En aansluitend kwam ineens het besef dat ik de nachgruwel ontgroeid was.
Dat mogen opstaan voor een huilend wurmpje terug een dankbaar gevoel opleverde, geen frustratie en gezucht.
 
Met vastberaden tred en moederlijke glimlach stapte ik zijn kamer binnen en plukte het zoontje, nauwelijks voldoende kermend om mijn daad te verantwoorden, uit zijn bed.
Hij krulde zich rond mijn lijf en viel met mijn haar spelend bovenop mij in slaap.
Zwetend klein wriemelding, bovenop mij.
Erg onpraktisch.
Ik kon niet krabben waar het jeukte, niet bedekken waar het tochtte.
Content dat ik was.
Content!
Onnozel.
Overdreven pathetisch.
Maar kijk, het was het soort moment waarvoor woorden als 'hartverwarmend' werden uitgevonden.
Letterlijk en figuurlijk.
 
Ik sliep rotslecht uiteraard.
Maar een content mens kan dat aan.
 
Kleinvarkentjemijn. Denkt dat hij groot is.
 
 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...