De liefde van de man...

...gaat door de maag.

Ook die van de hele kleine mannetjes.

 

Zo vader, zo zoon!

 

Voor

 

Tijdens

 

Na

TMI teaser

Al ontbeten vandaag?
Ik mag het hopen.

Introducing....

Yesyes, it is Jasper zijn navelstomp!

Net als bij zijn grote broer viel die af op zijn 15e levensdag.
Lang leve de regelmatigheid en voorspelbaarheid.
Blij dat we ervan verlost zijn ook.

Op het programma vandaag: naar stad!
We gaan het postnatale lijf én mijn portefeuille opvrolijken met waanzinnige solden.
(Het was effectief waterweight! Ze vliegen er hier af.)

Jasper heeft genoeg, die krijgt niks.
Hoop ik.
Met mij weet je nooit.

Brunch met het lief

Vaderschapsverlof is er volgens ons niet alleen om voor het kindje te zorgen maar ook om de liefde levend te houden tussen alle pampers door.

 

Elk excuus is goed genoeg om een beetje in het openbaar te gaan zitten smoezelen.

 

Zo gezegd, zo gedaan.

 



Voor

Tijdens

Na. We hebben ons best gedaan!





De arbeid(ster)

Op 15 januari om 14u, op een moment dat ik me er eindelijk mentaal bij had neergelegd dat het kindje niet meer spontaan zou komen en alles geregeld was voor de inleiding de 17e, was het er plots...

Het signaal.

Flatsj. Gebroken vliezen.
Ik denk: toch nog een natuurlijke bevalling! Geweldig! Gelukkig zijn mijn nagels versgelakt (danku Katrientje)! Maar ik herinner me ook de marathon van vorige keer. Klein hartje!
 

Nauwelijks 1 uur en menig flatsj later beginnen de weeën. Mooi 5 minuten gespreid en ze duren 1 minuut...zoals in de boekskes. We laden de auto vol, pikken Verne op in de crèche en brengen hem naar mijn ouders.

De volgende wee is telkens krachtiger dan de vorige dus tijd om te treuzelen is er niet. Ik voel snel dat het een 'mental game' wordt. Oh boy.

Als ik bij het begin van de wee met iets anders dan mezelf bezig ben (iemand praat, een bocht in de weg, een beweging moeten maken) loopt het mis. Nog voor de wee op volle kracht is voel ik mezelf denken

 "Oeh, pijnlijk."

"Aj, het is een erge."

" Dzju het duurt lang. "

"Oh neen, het gaat niet over."

"Oh, f*ck dit is erg."

En dan haal ik met moeite het einde zonder panikeren.

Stilte, niet bewegen en focussen...dat is de enige oplossing.
 

Ondertussen is het 16u en rijdt Matijs mij in een rolwagentje, zittend op een badhanddoek, van de parking van het ziekenhuis naar het verloskwartier. Een half uur eerder zat ik nog in met hoe ik, er deftig uitziend, door dat ziekenhuis zou geraken (het is een redelijke wandeling) en in welke broek (5 natte leggings ondertussen_het wordt dus een natte legging). Nu kan mij dat werkelijk gestolen worden. Hoe minder trottoirhobbels hoe liever, is mijn enige zorg.

 

We raken er heelhuids en 4 cm opening klinkt meteen als muziek in de oren. Zo'n voorsprong op vorige keer!

Ik kan mij terug focussen en 'the mental game' continues.

 

De truuk is om jezelf voor te liegen eigenlijk:

"Ah, weer een wee. Ik kan het aan."

"Ze komt op, da's normaal. Het valt nog mee."

"Nu zal wel het hoogtepunt zijn, dus we zijn al halverwege. Puf puf puf."

"Het zal snel minderen Soetmin, je bent er bijna."

"Ja, ze ebt weg. ik kan het. Nog efkes, nog efkes."

"Zucht, dat viel mee. Het was niet zo erg(?!)."

"Efkes rustig nu. En straks weer sterk denken, just do it."

 

Blijkbaar gingen de 'goed' opgevangen weeën gepaard met een gebalde vuist.

Hoe symbolisch voor wat ik in mijn bovenkamer aan het doen ben!



Wee. Clearly.







Wee voorbij. Zucht.

Rond half zes voel ik dat ik de inwendige oorlog vaker verlies dan win naarmate de weeën langer duren, sterker zijn en nauwelijks ruimte tussenlaten. De 'slechte weeën' overheersen het aantal 'goede weeën' en ik plooi.
"Gaat het nog lang duren? Wordt dat hier weer een marathon?
Wat ben ik aan het doen eigenlijk? Een kies laat je toch ook niet trekken zonder verdoving zegt Matijs."

De vroedvrouw biedt geen andere posities of een bad ofzo aan en ikzelf kom op het idee niet. Ze checkt ook geen vordering in opening.
Dus van zodra ik epidurale denk en zeg wordt het een epidurale. Jammer vind ik nu, maar soit.


Change of outfits.

Concentratie!

 Personal Assistent. Onmisbaar!



 Net als vorige keer wordt dat een heel gedoe waar ik-weet-niet-hoeveel prikpogingen en 2 artsen aan te pas komen. Intussen zit ik in kleermakerszit en vallen de weeën ineens enorm mee.
Ik denk op dat moment dat ik al een beetje verdoofd ben door één van de pogingen maar dat blijkt achteraf niet het geval. Louter verandering van positie blijkbaar...was ik daar maar eerder op gekomen!

45 Minuten, een bijna flauwgevallen Matijs en veel geprik en gepor maar een geslaagde epidurale later klinkt het verdict: ruim 8cm en richting verloskamer. Nu!

Jee, dat was de moeite waard!
Maar bon. I have baby on my mind.
De rest kan mij gestolen worden.

Hij zal er snel zijn nu, kleine Jasper...

(Een andere kamer, een andere blogpost. Later meer!)

Chineesje

 

Versgewassen rolletje kind, klaar om te slapen.

Nu nog wachten op klaas vaak.

Die is soms ver te zoeken...

Geslachtsverandering

Eindelijk!
We zijn er!
Hij doet het!
Hij heeft het door!

Ligt het aan het feit dat Verne nog nooit zoveel boob gezien heeft nu ik hier hele dagen de mammae bovenhaal? Geen idee. Maar mijn truuk met 'meuuhhh' van koe heeft eindelijk zijn vruchten afgeworpen na intensief oefenen...

Voortaan heet ik gewoon regulier MAMA zoals alle andere vrouwelijke ouders.
No more papa, bapa of mapa.

Glunder!

'Pikkie De Puis' kijken (Mickey Mouse) in het ziekenhuis.

Oelewapperen bij vermoeidheid.Gezellig.

Copy/ paste

Goeie namen zijn goeie namen.
Dus als wij double daten met Jan en Heleen ziet dat er zo uit:


Jasper en Jasper en Matijs en Mattijs.

Makkelijk!
Alleen als er iemand 'Mat(t)ijs heeft in zijn broek gedaan' of 'Jasper heeft mij geslaan' roept wordt het wat verwarrend.
Ach.
Dan zetten we gewoon iedereen in de hoek en verversen alle broeken. Dan zit de juiste er zeker ook bij.

Een tweede Verne is er ook al...enfin, een eerste. De onze is de tweede aangezien wij de afkijkers zijn.
Bij deze meteen een oproep: wie maakt er een tweede Soetmin? Ik wacht vol ongeduld.

Mattijsje. Echt eentje om op te eten.
Ik hou van Mat(t)ijsjes.

Jan en Jasper 2 op dag 10.
Bij Verne trokken we de foto op dag 8, de trouwdag van Jan en Heleen.
Zie hem glunderen!

Heleen en Verne.
Heleen is een gerief in huis. Zij entertaint moeiteloos 4 kinderen tegelijk!
Links bovenaan in beeld: Jasper 1 droeg vandaag een witte onderbroek. Propere jongen.

To bean or not to bean

Matijs en ik lijden aan de klassieke doopsuikerdementie...van alle mensen die ons hebben bezocht in het ziekenhuis hebben er nauwelijks een doopsuikertje meegekregen.

We doen ons best om eraan te denken, maar wees dus alsjeblieft niet bescheiden. Vraag ernaar als we het vergeten!

Teke de warke

Grote kleine Verne houdt van tekenen.
Kleuren infeite, maar hij noemt het teke(nen).
Hij weet ook al dat er kleuren bestaan dankzij de treinsporen in een gigantisch populair Mickey-filmpje, maar veel meer dan 'de blauwe' komt er nog niet uit. Elk kleurtje wordt 'de blauwe' genoemd, heel af en toe is geel ook eens aan de beurt.
Wat hij wel al mooi doet is bepaalde items van een prent inkleuren, altijd in dezelfde kleur. Al de bloempjes moeten rood bijvoorbeeld. Hij zal niet het ene rood maken en het andere geel, neen.
Regelmaat graag! (Vaderskind)
Het ene kleurtje wordt ook mooi teruggelegd alvorens een volgend kleurtje uit te kiezen. Waar haalt hij het? Nog zo'n hersenkronkel: gebroken wasco's tellen geheel niet meer mee. Die moet ik eerst plakken voor hij ermee verder kan, ook al is het afgebroken stuk ruim lang genoeg om nog mee te werken. No can do.

Op bovenstaande tekening ben ik dus best moederlijk trots! Mooi de varkentjes ingekleurd, allemaal in dezelfde kleur uiteraard en de appasie (appelsien) in een andere kleur. Dat Verne hier dan ook nog eens de correcte kleuren heeft uitgekozen zal wel toeval zijn. Maar toch. Aangenaam toeval.

De geconcentreerde artiest in actie in onderstaand filmpje! De 'warke'tekening (varken) begint op 3" voor de ongeduldigaards. Op de pincetgreep moeten we nog een beetje oefenen, die wordt nog vaak vergeten. Ach. Dat mag.

 

 

Wijverijen

Ik ben een vrouw.
Dus er werd aan alles gedacht, ook aan de juwelen die ik zou dragen tijdens de bevalling.
Ik geef dat toe zonder schaamrood.
Erover? Bwah.
Het was niet zozeer voor de look, zie je. Maar voor 'good luck', als talisman (een woord dat ik als kind geleerd heb uit Suske en Wiske en nog af en toe van pas komt. Ik weet nog hoe ik het opzocht in onze enorme encyclopedie).
Bevallen is toch een beetje balanceren op een fijne lijn. Het gaat meestal goed maar je weet nooit. Je bent tenslotte overgeleverd aan 'vreemden' op een moment dat mogelijks beslist over leven of dood. Niet?


1: De ring die Matijs me gaf.
You are what makes me happy too, Matizzeltje.
Dank je voor het mooie kindje!

 



 

2: De boontjes, gekregen van een stel heel belangrijke vriendinnen en vrienden voor mijn 30e verjaardag, omdat zij een boontje voor mij hebben. Ik ook voor jullie! Past trouwens mooi samen met de prinsessenboontjesverslaving die ik mijn hele zwangerschap heb gehad. How very appropriate!



 

 

 

 

Sneeuwpret

Altijd maar al dat Jaspernieuws...
Verne heeft wel wat anders te doen dan alleen maar 'oeh' en 'ah' kirren om de nieuwe aanwinst.
Sneeuwmannen maken met de vrienden van de crèche bijvoorbeeld.

Geweldige crèche, dat mag gezegd worden!

Oops

Eén week, twee uur en 5 minuten geleden.

Beetje duimzuigen om de gebeurtenissen te verwerken.

Het duimen heeft zijn werk gedaan.

Zware dag in Jasper zijn weeklang leven vandaag.
Krampjes, en veel!
Dinsdagen zijn geen meevallers voor Jasper.

Colikind, een badje en inbakeren brengen eindelijk een beetje rust nu.

Misschien toch maar geen spruitjes meer eten? Woops. Vergeten.

What's up bro

We zijn vertrokken...vanaf nu zal ik je onverstoorbaar bombarderen met overdreven veel foto's van de kraamweek (of eerder 3daagse).

Omdat ik niet kan kiezen.
Omdat ik ze zo mooi vind.
Omdat ik er zo trots op ben.
Omdat ik elke herinnering wil vastgelegd hebben voor die uit mijn geheugen verdwijnt.

The whole story, bevalling incluis.
Maar mondjesmaat natuurlijk.

 

 

 

Family of four

Home sweet home

De eerste dag thuis! Da's wennen én genieten tegelijk.

 

Boys cocooning.

Zijn voor verbetering vatbaar:
-ons algemene zen-gevoel. Alles loopt goed maar in ons hoofd en huis is er toch wel wat chaos te bemerken. Maniakaal tussentijds opruimen doen we nu, in een poging om orde te scheppen in ruimte en geest. Dat helpt! En elkaar geruststellen, dat helpt ook. "Ca va loeleke? Jaja zenne. We kunnen het he?! Mabajaat we kunnen het, we zijn kweetniehoegoed bezig!"
-Jasper zijn wakker uurtje, dat ligt nu rond 3 à 5u 's nachts....
-Onze nachtinfrastructuur: boven hou ik Matijs nodeloos wakker, beneden is er te veel licht van de straatlantaarns en het is er te fris. Dat wordt een 'nachtkamer' inrichten waar ofwel Jasper en ik, ofwel Matijs en zijn luchtmatras zullen terechtkomen. We denken er nog over na.
-Kokerellen+borstvoeding geven+Verne instoppen. Als je dat op de eerste avond per sé tegelijk wilt doen krijg je lichtjes verbrand avondeten. Ach, dat smaakt ook.
-Jaspers arme billetjes: amper 24u thuis en ze zien al een beetje rood! Slechte punten voor de kersverse moeder.
-De weegschaal: Bevallen van een kind is geen rekensom.
Soetmin - baby - vruchtwater - moederkoek =  Soetmin 40 weken zwanger of het scheelt niet veel. Hoe kan dat nu? Bon, het was vorige keer ook zo. Waterweight, daarsteek ik het op. Volgende week volgende weegpoging! Zucht, het postnatale-lijf-panieksyndroom, het is er weer. Het is nochthans goed gekomen vorige keer. Dat moet ik onthouden.



Alleen-speel-tijd met mama

Lopen wonderwel:

-Verne! Hij jengelt wel wat extra om aandacht maar die kunnen we hem geven. We leggen ook veel uit...waarom dit nu even niet en wanneer wel. Dat lukt. Verder vindt hij Jasper een prima aanwinst. Elke keer hij zijn broertje ziet zegt hij 'baby slaapt' en 'dada wappe (jasper)' om vervolgens onverstoorbaar verder te spelen. Gehuil deert hem niet, ook borstvoeding geven en dus Jasper op schoot hebben vindt hij prima.

- "Het schema". Er is zowaar reeds een schema!! Dat is al heel wat vind ik. Jasper drinkt mooi om de 3uur met een spurtje 's avonds. Braaf varkentjemijn.

-De algemene familiale hygiene: we waren alle vier frisgewassen gebadderd tegen 13u. Een verwezenlijking. Niet?

-De outfits: beide broertjes hadden iets nieuws aan vandaag. Zomaar, omdat ik daar deugd van heb. En omdat er wat te compenseren viel: Jaspers blauw-groene outfit was gepland voor één van de bezoeknamiddagen in het ziekenhuis maar aangezien ik hem in het badje heb laten vallen is dat feest niet kunnen doorgaan. Opdoffer! Argh, onregelmatigheden. Dat is bij deze goedgemaakt.



Droogpoging bij de warmtestraler in het ziekenhuis.

 

 

Broertjes





Verne op dag 4 (ofzo)

Jasper op dag 4

Kaartje

Na groen voor Verne nu geel voor Jasper.
Een vleugje lente in de winter, een streepje zon in de sneeuw. Dat moet mogen.

www.vernedejonghe.blogspot.com heet nu ook gewoon www.vernejasper.com trouwens, eerlijk is eerlijk.
Aan de look zal ook nog wel eens gesleuteld worden, maar dat is eventjes geen prioriteit.

Overdaad schaadt

niet.

Wij kozen deze keer in onze vriendenkring een peter en een meter uit voor Jasper.
Koppels uiteenhalen doen wij niet, dus kiezen tussen Lode en Steven ook niet. We'll take 'm both!
Twee peters dus. Zie ze blinken:

Peetie

En Peetie



Een meter dan nog. Wie kiezen we daar?
Bwaah, we kiezen niet. Live life large.
Twee meters dus. Twee keer ontroering voor Jasper!

Meter Sarah, mogelijks bobonneken, marraine of gewoon (tante) Sarah?

Meter Lien, Meetje, meme, (tante) Lien.

De dames kunnen moeilijk kiezen, maar geen erg...ze hebben nog een jaar de tijd eer Jasper leert praten.