Wat schreef ik nu weer in de vorige blogpost?
Fleurigste tijd van het jaar?
Even rechtzetten dacht moeder natuur, en ze schonk ons de hevigste der windpokken.
Wie zich deze vorige episode nog herinnert en de wanhoop door de tekst heen leest, begrijpt dat ik meer dan willing was om geld te geven aan inentingen voor kleine Jasper.
Maar we hebben het niet gehaald.
Na 1 jaar pas wordt er geadviseerd, en Jaspers eerste verjaardag was (bij wijze van spreken) gisteren.
Hoe jonger, hoe minder erg? Fabeltje, althans wat ons betreft.
Nu ja. Alles gaat voorbij.
Aan die boodschap zou ik vannacht niks gehad hebben might I say.
Ik had je een teenslets rond de oren gezwierd, was je ermee komen aanzetten.
Maar nu het zondagavond is en de dokter van wacht ons uit de nood hielp met stevige baby-drugs (hoestsiroop voor 6-jarigen en herpes-siroop)...nu het kind voor het eerst in 36 uur eens langer dan een half uur slaapt...nu is het ergste leed alweer vergeten.
Gek hoe snel je alles in perspectief plaatst en relativeert.
Beetje als na een bevalling. Terwijl die 42cm omtrek door je onderkant passeert, heb je in relativeringen ook geen zin. Maar amper een kwartier later vertel je zelf al door de telefoon hoe het de pijn waard was.
Madness.
Al houden we deze keer aan de pijn geen bundel cuteness over, enkel littekens op een voorheen zijdezacht en egaal huidje.
Auwtch.
Het moederhart haat dat.
Maar er is ook goed nieuws: I am all out of kids!
Iedereen heeft zijn beurt gehad, dus ik ben uitgewindpokt!
Tegen dat de kleinkinderen er zijn kan ik het vast wel weer aan.
