Peuterpuberteit meets poop.

Angel in disguise

 

Werkweek, ochtend. We staan op.

"Neen, mama! Papa oppetaan bedje doen epje lekker slaapt!"

Licht teleurgesteld loop ik weg van Jaspers warme bedje en doe alvast het rolluik naar boven en de nachtlampjes uit.

"Waaaaaaahhh"

Crisis 1. Aandoenlijk gehuil en boos gebrul.

Rolluiken weer dicht en lichtjes aan dan maar.

Papa doen, zelf doen, ik beslis...Whatever, ik ben juist op.

 

Net beneden, tijd voor flesjes paashaas.

Bij andere gezinnen heet dat gewoon Nesquick, maar wij mogen dat hier niet vrij kiezen.

Ik wacht uiteraard met melk uitschenken, want gisteren ben ik helemaal mogen/moeten herbeginnen.

'Jasper kom je helpen?'

"Neen! Mama maken! Mama flesje maken!"

Allez vooruit, groen licht. Sancta simplicitas, ik giet en strooi en schud en serveer.

"Waaaahhhhh! Ikke paashaas indoen! Neeeh, neeh, neeeeeeehh!"

Crisis 4, ik sla er saaiheidshalve enkele over. You know.

'Ja maar makker, zo gaan we niet door de dag geraken he zeg. De fles is nu klaar en je gaat ze opdrinken ook! Morgen mag jij.'

Na nog wat decibels en gemekker geeft hij forfait en drinkt toch de verwerpelijke fles.

 

De kleertjes zijn inmiddels aan, de maag vraag een boterham.

Oh no, boterham.

Ingewikkeld, mijn beste! Je hebt er geen gedacht van.

De ene dag mag ik de boterham uit de zak halen, de andere niet. Soms mag ik de choco uit de kast pakken, soms absoluut niet! Soms moet ik een afgewerkte boterham zelf opeten omdat er alleen zelfgesmeerde boterhammen worden verorberd die dag. En soms, soms mag ik alles. Uithalen, opendraaien, smeren, bordje pakken,... le tout. Maar o wee als ik dan zelf reeds de boterham in twee sneed.

Drama, crise der crisen.

"Uh, mammaaaah. Neeen. Ikke brootramme tukje snijde! Ikke doen, ikke doen!"

Op de grond vallen, hoofd bonken tegen de keukenkast, lamenteren. Ernstige acute depressie, i kid you not.

Het soort waardvan het kind echt even niet meer weet hoe het verder moet met zijn leven.

 

 

Mochten de regels van het ikke-doen spel nu eens consequent zijn, hoe praktisch ware dat?

Utopie.

Ik plooi en buig en zucht, of ik hou het been stijf en hou vol.

Hangt ervan af hoeveel geduld ik nog in me heb.

Ego ontwikkelen, I know.

Normale en gezonde fase.

Iets minder gezond voor moeders en vaders zenuwen, maar bon.

Ik zaag niet he, ik vertel. De echte puberteit zal dit ongetwijfeld doen verbleken.

En op een goede dag ben ik ook best trots op al dat zelf willen.

Maar soms steekt het gewoon ferm tegen. Ferm.

 

Bijna middernacht, werkweek. Even hoedjes testen.

 

Of soms is het lachwekkend. Hier-kan-ik-niet-boos-om-zijn-lachwekkend.

Enter poop in dit verhaal!

'Finally, nog eens wat kak!' denken de meest trouwe lezers nu ongetwijfeld.

Here goes:

Jasper gaf zijn tutje op twee weken geleden en weet sindsdien niet meer hoe zichzelf te troosten in bed.

Hij mist daar iets, al weet hij zelf niet meer wat.

Bedtijd-onrust die veel uren verspilt.

 

De nachtbraker. Tussen 19u30 en 22u30 viert hij feest.

 

Op één van die avonden, de babyfoon gaf stil, bleek Jasper een drolletje te moeten leggen.

"Ikke zelf doen!" Moet het hoofd gedacht hebben en hij trok naar de pot.

Hoewel zo een wc nog veel te hoog is voor hem, slaagde hij erin. Drol half in de pot en bij het van de bril klauteren ook half tegen de rand.

"Isse vuil. Ikke proper maken!" Moet het hoofd andermaal vindingrijk gedacht hebben.

En hij kneep een volledige fles exotische douchegel uit op een handdoek.

(Bodysol, je weet wel, met die ophanghaak. Zo handig dat de kindjes het zelf kunnen! Kuch. )

Een handdoek dus, 200 ml zeep, vuile poep en vuile bril.

De rest moet je zelf maar verzinnen.

De zoete geur van bloemenzeep, van proper en schoon en vers, daar onderaan de trap was misleidender dan ooit.

Met het risico te verdrinken in bruingekleurde zeepbellen, gooide ik de boel integraal in de wasmachine.

Het is 2015, leve technologie. Dit was ik niet met de hand uit.

Alles liep goed.

 

Het kind.

Hij richt ravages aan, overal waar hij gaat.

Maar eigenlijk is hij behulpzaam, zelfstandig, leergierig en enthousiast.

Wie kan hem dat verwijten?

 

 

Not me.

 

Must go. Er tiert een kind, al efkes.

Rara wie!

 

 

 

Schluss damit!

 

Het is voorbij.

Onze vakantie zit er nu officieel op.

Er waren twee gezinsweken in juli en een week moeder-zoontjes in augustus.

Heerlijk.

Staycation kozen we, dat bespaart geld en geeft eindelijk eens de tijd om stil te staan.

Op reis gaan is toch ook altijd een beetje sleuren en rennen, daar hadden wij nu eens geen zin in.

Ik ging eerder al met een vriendin naar de zon, Matijs gaat binnenkort met vrienden op fietsvakantie(tje).

Mooi geregeld!

 

Bovendien wonen wij rond Gent, een mekka in de zomer vind ik zelf.

De kust is vlakbij, er zijn ruim kleutervriendelijke pret- en natuurparken in de omgeving en Gent zelf biedt heerlijkheden zoals Parkkaffee, DOKstrand, de Blaarmeersen en de wonderlijke Gentse Feesten.

Wie denkt dat dat laatste enkel een braspartij op straat is, heeft het helemaal mis.

Het is een waaier aan opties, en elk jaar ontdekken we nog nieuws.

Het valt niet op te noemen, de tips die ik kan geven hier om hier in de buurt een fijn en goedkoop dagje uit te beleven met je kroost.

Voer voor een andere blogpost vermoedelijk.

 

 

Groot voordeel van een staycation is ook dat je een enorm thuis-gevoel creëert.

Naast de gebruikelijke orde van de dag en het eeuwige functionele, is er ruimte voor veel tijd samen.

Spelen, knuffelen, niksen, samen bespreken wat we eens zullen doen.

Zelden zoveel lijfelijk contact gehad met elkaar, zelden zoveel gecocoond.

Je emotionele band wordt weer sterker, je leeft heel close opeen met zijn viertjes.

En hoewel dat ook wel eens kan irriteren, is dat hier echt van een wonderbaarlijk leien dakje gelopen.

Behalve dan die keer dat Matijs zijn rugzak niet vond.

Mannen die iets kwijt zijn...ugh.

 

Verne leerde alleen fietsen en liet de vissenwereld even achter zich om op te gaan in de wereld van draken en dino's. Hij stond een paar keer alleen op, zette de televisie aan en maakte zich een flesje.

Een prestatie voor een kind dat zich altijd liever laat bedienen.

Zijn favoriete woorden van het moment zijn eerlijk, helaas, natuurlijk en ik meen het.

Er is hier zeer veel niet eerlijk, helaas en natuurlijk. En dat meent hij.

Vuur schieten met een blik? This kid can do it!

Maar het is een braaf kind, lief voor zijn broertje, didactisch van aard en graag op zichzelf.

 

 

Jasper kan alle kleuren en telt tot 12, zijn klep staat bovendien geen seconde stil.

Zeker niet meer nu hij zijn tutje zo flink opgaf.

Met een explosie van woorden ontdekken we dat zijn taalkennis al een tijd veel verder reikt dan we dachten.

School is een grote favoriet in zijn jargon. 'Ikke chool gaan! Nenne oeke An gaan, ikke chool! '

Aka: 'Dat Verne een keer naar de creche bij moeke An trekt he zeg, vandaag wil ik een keer degene zijn die naar school mag!'.

Normaal doen is er bij hem niet bij. Fietsen doe je met je buik op je zadel, tafels dienen om op te staan en boterhammen smeer je met je vingers. Het is een creatieve denker: hoe kan ik dit voorwerp anders gebruiken dan regulier verwacht? Let's try that then.

Maar engelachtig is hij. Knuffelaar, deugenietachtig schattig en enorm zelfzeker.

Als je hem straft, lacht hij smalend. Hij doet vierkant zijn zin.

 

 

Vakantie.

Zomervakantie.

Een zaligheid.

 

Maar genoeg is genoeg.

Op het einde was ik de kindjes een beetje beu, geef ik toe.

Terug naar het werk, naar de wereld der volwassenen.

Waar mensen hun eigen billen afvegen, zelf drankjes schenken en conversaties over de realiteit gaan.

Age quod agis, ik ga lekker terug aan de slag.

 

 

 

Lichtsnelheid

 

18u15.

Net thuis van de werkdag, zomers heet en absoluut geen zin om al te koken.

Hoe andere vrouwen thuis zijn interesseert me nauwelijks, maar ik trek meteen al mijn werkkleren uit.

Alles. Tot op de onderbroek.

Alles vers en alles wat losser.

 

Zo kwam het dat ik bh-loos en in iets wat nog best omschreven kan worden als bain-de-soleil-ke (lees: niet geschikt voor buitenshuis) op straat stond.

Gavere is Gent niet.

Sans gène.

 

'Mama, wij gaan fietsen en jij mag daar zitten.'

'Neen! Op de streep!'

'In kleermakerszit, want zo moet dat op de show.'

 

Bain-de-soleilke, remember? Kleermakerszit, my ass.

 

"Awel, het is goed. We gaan fietsen!" Zei ik terug.

"Maar dan wel op je grotejongensfiets. We gaan dat hier eens leren, fietsen met pedaaltjes."

"Ok? Ik ga even schoenen aantrekken!"

 

Dertig seconden en twee teenslippers later kwam ik de trap af.

Nog voor ik het deurgat bereikte hoorde ik hem al "tu turu tuduu" zingen.

Overduidelijk ontspannen, mijn angsthaas.

En toen zag ik hem. Gewoon...rustig slalommend, zingend.

Bezig.

Alsof hij al 10 keer eerder op een fiets zat.

 

Mijn verbazing hield ergens midden tussen trots en ontzetting.

Lap! Schoon zeg!

Weg gedroomd moedermoment.

Je weet wel. As in: later als ik groot ben ga ik trouwen in een wit kleed, overmatig trots op straat paraderen met mijn wandelwagen, de beestjes troosten als ze bij het leren fietsen knietjes schaven Of schedelbreuken vallen en gegarandeerd bleiten bij hun afstuderen aan de unief. En dan vraag ik een zoen tot ze gegeneerd checken of hun vrienden niet lachen.

You know.

Zo hoort het.

Het heet niet voor niets verwachtingen: een mens wácht daarop!

 

Maar neen, hij kan het dus al. De aap.

Het zijn geen manieren kind, uw moeder zo ontgrieven.

 

 

Verne fietst voor het Allereerst! from Soetmin demedts on Vimeo.

Also... Filmpjes uploaden vind mijn telefoon sinds kort een nachtmerrie. Het zal moeten volstaan zo.

 

 

 

Oproep: are you down?

 

Dit is een discriminerende blogpost.

 

Pro anders zijn en tegen al wie mainstream is.

Dus heb jij saaiweg slechts twee chromosomen 21 in je DNA en ken je enkel dergelijke 'normale' mensen?

Dan mag je nu wegklikken.

This ain't for you.

 

 

 

Nor for me dus ook meteen.

Want wij zijn zelf bij de gezegende groep der mainstreamers.

Maar wie nu nog verder leest...ga even zitten en denk erover na. Of geef de boodschap door.

 

Dit is een oproep van een fotografe met een persoonlijk verhaal, een tante, een zus van een moeder.

En sinds dat verhaal ook een vrouw met een project.

Een mooi en tof project.

Dus voor dat project heeft ze jullie nodig!

Read on:

 

Bij het project 'Special People' portretteer ik kinderen jonger dan 7 jaar die syndroom van Down hebben op een heel pure manier, met een focus op de blik.

Mijn zus is anderhalf jaar geleden compleet onverwacht bevallen van een zoontje met Down en dit heeft mij enorm ontroerd en geïnspireerd.

Het project is ontstaan om mijn zus te steunen.

Geconfronteerd met de stereotype kenmerken en alle gevoelens die het krijgen van een kindje met Down met zich meebrengt, wou ik tonen wat er voorbij die barrières zit. Zodat er naar de kinderen als individu kon gekeken worden in plaats van naar 'Down'.

Ik wil de kijker laten zien hoe ik naar deze kinderen kijk: de puurheid, de schoonheid, de kracht. Ik wil de kijker doorheen het syndroom laten kijken, naar het kind zelf.

Mijn foto's zijn een zoektocht naar puurheid en integriteit in de blik. Ik hou van verwonderde, expressieve en heldere blikken. Ik hou van eerlijkheid, directheid en persoonlijkheid in een gelaatsexpressie. Ik hou van kinderen hun unieke manier van zijn. Ik fotografeer echte blikken, ongeposeerd geposeerd. Ver weg van de verplichte foto-lach. De foto die ik van Verne trok is daarvan ook een mooi voorbeeld.

Van het beeldmateriaal wordt in het najaar een boek gemaakt, alsook wordt er met de beelden een tentoonstelling opgebouwd.

Voor dit project ben ik nog op zoek naar kindjes tot aan de leeftijd van 7 jaar waarbij de ouders graag willen meewerken aan het project. Mailtjes met de gegevens van de kindjes mogen gestuurd worden naar info@emiliebonje.be

Nog wat extra info:

· De shoots gaan door in Gent.

· Ik heb ondertussen 21 kindjes gefotografeerd. Maar er moeten er dus nog meer gefotografeerd worden!

· De foto’s zijn reeds verschenen in HLN, De Gentenaar, Knack Weekend en in Steps Magazine.

· Het is volledig kosteloos, nadien krijgen je enkele beelden die je vrij kan gebruiken. Dus je wandelt zelf weg met digitale beelden waar je zelf vanalles mee kan doen.

 

Dus.

 

Ken je iemand?

Ben je zelf ouder van?

Wil je graag foto's van je kind waar je (I promise) achteraf eindeloos verliefd naar kan zitten staren?

Bespreek dan even met Emilie of het wat voor jullie is.

Breek een lans!

 

En laat me weten dat je meedeed.

Ik volg graag.

 

Hier zie je alvast het resultaat van de shoot die wij ooit bij emilie boekten!