Meme duty

 

Ik zit in Londen voor een week.

Niet dat ik Londen al gezien heb, maar close enough.

Ik zit in een seminariecentrum op 20 minuten van Londen, alwaar ik een poging doe om mijn hersencapaciteit uit te breiden.

I love it.

Het werkt.

 

 

Pic by Daan Ver-mule-en, probably the worlds best colleague.

Pic by Daan Ver-mule-en, probably the worlds best colleague.

 

Ik denk hier nauwelijks of niet aan de kindjes en thuis. Na 18u en net voor het slapengaan kijk ik kort eens verliefd naar de foto's die Matijs me doorstuurde, maar that's it.

 

De reden daarvoor is dubbel.

Enerzijds ben ik compleet gepassioneerd door wat ik hier hele dagen sta te doen, nervewrecking as it may be. Maar het slorpt mijn tijd en aandacht dus helemaal op.

Anderzijds ben ik ook gewoon doodgerust in thuis. Alles gaat daar prima en ik word op mijn beurt nauwelijks gemist.

Matijs is dan ook het soort vader waarvan ik eerlijk kan zeggen dat de dag dat ik doodval, alles gewoon verder gaat. Niet dat we dat willen natuurlijk. Maar er op huishoudelijk vlak echt niks dat Matijs niet alleen beheerst, enfin...op de wolwas na.

Ik zou het niet anders willen, ikzelf.

Maar ik besef dat het in vele gezinnen wél anders is, dus ik tel mijn zegeningen.

 

Er is niet alleen Matijs.

Er zijn Grootmoe en Grootva, Omie en Opa, buren en vrienden wanneer nodig én er is het meetjen.

Het meetjen is een ferm.

Ze wurgt nog als ze drollen doorspoelt, maar verder heeft ze het volledig onder de knie.

Met omkoopwaar als chips en zwanworsten in de aanslag, is ze dan ook een graaggeziene gast voor de twee mormels. Dus je kan je inbeelden dat die twee eufoor waren toen gisteren Sarah aan de schoolpoort stond.

 

See for yourself!

Meme-duty is the best!

 

 

Sarahpietjen for president from Soetmin demedts on Vimeo.

 

 

 

 

 

Verne: de derde eerste schooldag

 

Ik kan kort zijn:

Poort openen. Weghollen. Spelen.

Pas de laatste minuut nog even breed lachend zwaaien.

Dolgelukkig.

 

Maar dat is geen volwaardige blogpost natuurlijk, ik leuter nog wat door.

 

Let op het putteken links in het kaakje.

 

Verne en school, dat is een liefdesrelatie.

Voor een leergierig kind dat dol is op routine is school een droom natuurlijk!

Dag één stapte hij reeds met een verlanglijstje binnen.

Vorig jaar heeft hij zijn juf gegijzeld tot ze een vissenweek inriep, nu betreft het verzoek dinosaurussen.

Dagelijks stelt hij de vraag. Of doet mij de vraag stellen.

Net zolang tot het antwoord wél bevredigend wordt.

Honger naar kennis, maar zeer ongeduldig.

En doortastend.

Slightly herkenbaar.

 

Pas 4 jaar en alles moet al cool en stoer zijn.

 

Overstappen naar de tweede kleuterklas betekent in ons geweldige schooltje heel wat aanzien meer.

Omhoog op de kleuterladder!

Een mini-maatschappij.

(Kijk je op VTM naar Peter Adriaenssens het geheime leven van 5-jarigen? Doen! Fascinerend.)

Eerst en vooral is er de switch van naam. Verne is nu geen 'kleintje' meer maar een 'mini'. Prestigieus maar nog net niet zo prestigieus als een maxi, dat is de top,

Bovendien is er verandering van fietsdag, voortaan mag hij als eerste in de week zijn fiets meenemen. Imagine the thrill!

De gele stippen zijn nu oranje stippen geworden, dat hoort zo als je van de eerste naar de tweede kleuterklas gaat. Je begrijpt dat dat voor Verne een beetje een desilusie is, maar hij kan het aan.

In oranje zit ook geel, zegt hij dan. True.

Er is uiteraard de nieuwe juf, juf Emmy mag nu Jaspers juf zijn...Verne krijgt juf Kristien.

En tot slot is er het 'grote broer' -gegeven. Geen van zijn beste vrienden heeft broertje op school, dat onderscheidt hem van de rest. Slechts hij en vriendinnetje Yara kunnen dat zeggen, daardoor meteen gebombardeerd het liefste, mooiste en braafste meisje van de klas.

Hoewel er volgens Verne geen stoute meisjes bestaan.

 

"Meisjes zijn toch altijd braaf mama?"

 

Dat wordt een hetero later.

Hopelijk kweekt hij een beter inzicht in vrouwen.

 

 

De reus.

 

 

 

 

 

Jasperjolijt: de eerste schooldag ooit.

 

Al twee maanden gaat het hier van "ikke rote sjool!"

Needless to say dat het ventje dinsdagochtend opgewonden was.

Een tweede kind is toch geen eerste, bedacht ik stoer.

En ik zette het kleine mormel simpelweg af op school.

No verpinking. No krop in de keel. Bijna routineus.

Dacht ik toch.

Aanvankelijk.

 

 

Meteen na aankomst op de speelplaats koos Jasper een rijwiel en zette koers, mij bekeek hij voor geen meter meer.

De bel rinkelde waarop het kind braaf op de stip ging staan.

Dat hadden we geoefend thuis, die stip. Met Verne in het voortouw.

Op het moment suprème wou hij niet meer van zijn stip af, mijn varkentje.

Maar enfin, mits enige aanmoediging verdween zijn lijfje tussen dat van leeftijdgenootjes en sloot de deur.

Geen mamaaaah, geen zwaai.

Weg.

School? Doen jong! No biggie.

In Vernekes tijd zou ik dat onwaarschijnlijk hardvochtig gevonden hebben, too hard to handle.

Maar bij kind twee merkte ik het niet eens echt op tot ik het scenario achteraf in mijn hoofd herspeelde.

 

 

Er was een reden waarom ik het niet opmerkte.

Een ander kind, ééntje dat 11 weken te vroeg werd geboren en zijn kersverse moeder die me haar verhaal deed.

Dus wij maar tetteren en fotootjes kijken en details delen en empatisch zijn.

Yadda yadda yadda. Theekrans, Je kent het.

De volle 5 minuten later klonk er een kordaat getik op het raam.

Juf Emmy met een knalrode Jasper op haar arm.

Het kind had mij zien staan natuurlijk, zijn frank viel alsnog.

Toch traantjes dus, volledig mijn schuld.

Dom. Oliedom.

Dus ik heb snel mijn kont gekeerd.

 

 

Dat rode koppeke, dat keerde het tij.

De hele dag heb ik mij afgevraagd hoe het met het aapje ging.

Of hij wel vrolijk tomaatjes at, zoals thuis. En of hij niet fris zou hebben.

Of er soms al een kindje zijn vijandje was en of de toiletpotten niet te hoog zouden zijn?

Of hij si en of hij la, mijn groot Verneke vergetend.

Onophoudelijk terugkerend naar daar, in mijn hoofd.

 

Overbodige zorgen/ verloren gedachten.

Baarmoederonrust en navelstrengpijn.

Zelfoverschatting met stoerdoenerij.

Kindekens kopen...het doet wat met mij!