Mijn frank viel toen, daar en dan dat deze blog volop meedraait in dat 'perfecte plaatje-profiel'. Enkel de leuke momenten worden geregistreerd en het lijkt alsof we hele dagen lopen te huppelen en lachen, as if on weed.
We lachen veel hier thuis, maar geen godganse dagen. It's only a blog! Die bedenking moet je er dus zelf best steeds bijmaken. Het is geen weergave van het complete échte leven.
Dat gezegd zijnde had ik luttele dagen na die bedenking in het pizzarestaurant meteen voer voor een blogpostje over de keerzijde van de medaille.
Read on:
 |
| In de aanbieding: één Verne. Wie wil em hebben? |
De voorbije dagen zijn me wat geweest! Klein beetje pure hel.
We hadden op den duur zelfs een bruin vermoeden dat dat boze kind het onze niet was. Iemand was midden in de nacht ons prachtexemplaar komen omruilen voor de uiterlijk erg gelijkende maar onbevredigbare en onhandelbare variant. Intensief en lastig jong, amai.
Ik dacht:
"Is dit het dan: moeder zijn? Is dat waar al die andere moeders het over hebben? Gaat het vanaf nu zo blijven? Wordt het ooit nog normaal? Wil ik dit wel? Waaahhh!"
Not very hot om toe te geven, maar het is de waarheid. Op één dag tijd ben ik gegaan van 'me so happy' naar 'Oh boy. Wilt gij anders efkes mijn kind vasthouden?'
Na een paar uur ga je als ouder vanzelfsprekend zelf ook wat lastig doen, vooral tegen elkaar. Nice! Aan huis gekluisterd en op geen kop meer kunnen kijken. Een pannekoekske bakken om het leed te verzachten (trusted old method geleerd van mijn moeder) is in deze feesttijden van overvloed echt geen optie! We hebben ons dan maar ondergedompeld in de wereld van Machinarium. Echt een aanrader, uren plezier!
Door stom toeval zijn we gelukkig snel uit de problemen geraakt. Ik heb Vernes aerosoltoestel willen steriliseren (of toch de toebehoren, niet het toestel zelf) waarbij ik de hele handel gesmolten heb. Tjah, proper willen zijn zeker. Exit aerosol zodus tot de volgende ochtend.
Die nacht heeft Verne voor het eerst terug normaal geslapen...slapen as in oogjes toe en meer dan een half uur rustig blijven liggen, geen paniekaanvallen, geen onrustige beentjes en geen gekrijs. De volgende ochtend bij het opstaan kregen we zelfs een glimlach en een geluidje...beeldt u in! Na drie dagen zonder was dat echt een openbaring!
Lang leve het moederinstinct en mijn beperkte maar toch toereikende medische kennis: Verne was dus niet gewoon beetje lastig van ziek te zijn zoals ik al dacht. Dat kind was gewoon compleet over zijn toeren opgedraaid van de ventolin. Hartkloppingen, kortademig, zenuwachtig, rusteloos...arm beestjen. Drie dagen lang compleet gedrogeerd door je eigen ouders!
Terwijl er door het hele land een ware ventolin-crisis woedt, laten wij voortaan ons flesje koppig in het kastje staan. Atrovent will have to do the job.
Dankbaar dat we zijn dat we terug kunnen slapen en een normaal kindje hebben! Three humbling days!
 |
| Verne bij de spekkenwinkel. Het leven is gelukkig terug efkes lollipops. Fjoew. We hebben alsnog besloten hem toch te houden. Bovenstaande aanbieding is afgelopen. |
