Matijs was een avondje op stap, Verne sliep en ik had honger...
Perfecte moment voor een pasta carbonaratje dacht ik zo. We hadden nog twee eiwitjes staan van iets anders (geen idee meer wat maar het zal wel lekker geweest zijn) en door de carbonara had ik er dus 3. Carbonara én chocolademousse dan maar want weggooien zou zonde zijn.
Pasta koken, spekjes/sjalotjes bakken, eiwit kloppen, chocolade smelten boven het pastawater en alvast een afwaswaterke laten lopen. Easy!
This is where Verne comes in. Verne mét honger!
Resultaat:
-Afgewerkte maar koude pasta carbonara
-Chocolade terug opgesteven en helft al onder het eiwit gemengd (=chocoladeprut ipv mousse)
-Koud bruin afwaswater en een ravage in de keuken
Fotootje trekken kon er nét niet meer bij.
Tegen de tijd dat Matijs terug thuis kwam was de chaos herordend. De chocoladeprut by night ging er bij hem alvast goed in.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Haha. Inderdaad, de appel valt niet ver van de boom.
In my defense...het was 20u en avondetentijd.
Voor een 'klein hongerke 's avonds' ga ik niet voor pasta carbonara trouwens. Veel te lui voor!
Een reactie posten