Ze zijn steeds talrijker, de neefjes en nichtjes.
En ze ruziën spelen alsmaar beter samen.
Blijkbaar zijn ze nu ook al groot genoeg om 1 second lang stil te zitten en te poseren...mét of zonder centen in de mond, al dan niet voor de keukenkasten van Grootmoe en Grootva.
Ewout...wij doen nog één toevoeging maar daarna is het aan jou! No pressure.
Nummer 1
Hannes: 4 jaar. Houdt van dino's, boeken en Cars. Nummer 2
Karlijn: net 2 jaar. Speelt graag met poppen en veegt graag oppervlakken schoon. Somebody give her a schotelvod! Nummer 3
Verne: 1,5 jaar. Houdt van zijn kassa, tractors, voorlezen en pannekoeken. Nummer 4
Anoniem: -x dagen oud. Houdt van vruchtwater, schoppen en hikken.
Verne maakt geen onderscheid tussen Sinterklaas en de Kerstman (je kan hem geen ongelijk geven...zo allebei in het rood en met een witte baard), met als gevolg dat in Vernes wereld die man hier al een tijdje rondloopt en ze elkaar redelijk goed beginnen kennen.
Familiair doen is dus meer aan de orde dan schuchter zijn of schrik hebben zoals de andere kindjes.
Hele dagen speeltijd hebben. Heerlijk.
Het is Verne zijn leven. En in dit weer smaakt en pannekoekske al eens daarna, één van Vernes favoriete traktaties. Spreek het woord niet uit of hij herhaalt het voor de rest van de dag.
Kakoeke? Kakoeke? Kakoeke?
Links: Pannekoekenvrienden zijn de beste vrienden.
Rechts: De heengegane retroverpakking bruine suiker. Amen, laatste pak.
Het allereerste bericht op deze blog...28 mei 2011 was dit bericht, en het lijkt pas van gisteren.
Ik ben er nog steeds niet aan gewoon/gewend dat er hier nu een kindje bij ons woont.
Eindelijk, een kindje.
Joepie, een kindje.
Eéntje om te houden nog wel, na al die jaren surrogaatmoederen babysitten.
Ik rijd nog alle dagen opgewonden naar huis na het werk en kan niet wachten om het kindje te mogen wekken 's ochtends. Ik dacht dat de zaken sneller routineus zouden worden en zouden 'wennen', grijze massa weetjewel. Werkt-af-en-toe-zo-niet-op-mijn-zenuwen soort van wennen. Maar dat komt maar niet. Ik ben écht nog steeds even opgewonden over mijn nieuwe rol als moeder als in het begin. Het voelt een beetje aan als een eeuwig durend logeerpartijtje, een kerstgeschenk waar het nieuwe nooit af is, een favoriete nieuwe outfit die nooit oud en gezien wordt.
En nu komt er al een tweede zeg.
Twee kindjes.
Ik.
Wij.
Feestbeesten.
Goh.
Ik overleef de opwinding nauwelijks, denk ik.
Al is er ook ergens ver weg vanachter in mijn bewustzijn de knaag..."ééntje was zo praktisch en gezellig". Wat als alles nu ge-jinxed is en er vooral veel gedoe in de plaats komt?
Geroep, gejengel, getrek aan elkaar, speelgoedafgepak,...
Ik kan daar niet bijster goed tegen.
Kan je van 100% gelukkig naar 100% gelukkig gaan als je de situatie verandert?
We zullen zien!
Het is alvast niet dat ik er niet klaar voor ben of niet enthousiast ben.
Dus:
Weest welkom kindje twee, kom maar af!
(Maar geef papa eerst nog minimum een weekje verlof, als het kan.
Hij wil nog gauw wat snoeien en fietsen.)
In heel mijn carriere als kind heb ik nooit bedacht dat Sinten (het is een werkwoord, ja) ook voor de ouders iets leuks kon zijn. Het is altijd 'krijgen' 'krijgen' geweest in mijn wereld, tot eerst het gebrek aan geloof en dan leeftijd daar geleidelijk een einde aan maakten en er niets meer overbleef dan een periode vol mandarijntjes en een chocolademanneke op je desk op het werk.
Maar nu is mijn frank gevallen...
Luistervinken wat ze leuk vinden, veel stiekem gedoe en gelieg als de mormels na school de gewenste artikelen uit de reclameboekskes knippen, geheime shoppingsprees, verscholen dozen snoepgoed bovenop hoge kasten, samen schoenen klaarzetten en dan het ultieme 'creëren der ochtendscene' en je daarbij de opgewonden gezichtjes inbeelden. Heerlijk.
Minstens even opwindend als de vele rijke herinneringen uit mijn kindertijd, die het beste bewijs zijn dat mijn ouders er zelf ook pret aan beleefden. Hun ochtendscènes waren eigenlijk altijd gigantisch en tot in de puntjes verzorgd...zo'n herinneringen wil ik Verne ook wel bezorgen.
Mijn eerste Sint als ouder (vorig jaar was hij zo klein...dat hebben we overgeslagen) was dus een openbaring, een hernieuwde kennismaking met het hele concept en gewoon supertof.
Hier nog geen geluistervink en geknip uit boekjes natuurlijk, maar zelfs voor zo een klein diertje als het onze werd de sinterklaasperiode toch ook al vroeg en vooral luid en duidelijk ingeluid:
Het is weken op voorhand begonnen met de crèche onder de vorm van prachtige knutselwerkjes en een zeer plotse uitbreiding (en complete overname) van Vernes woordenschat met de woorden klaas, piet en but (boot). Ineens betrapte ik mezelf op het meenemen van wedstrijd-kleurprenten uit alle supermarkten en lokale handelaars en werd KLAASSS een dagelijks gespreksonderwerp.
Enter 'tinternet' op zoek naar geschikte verrassingen. Daar heb ik wel wat tijd in gestoken moet ik toegeven. Dé perfecte jongenspop om zelf ook van 'baby' te kunnen spelen terwijl ik binnenkort de borst geef heb ik niet gevonden, maar dit popje komt toch dicht in de buurt. Enkel jammer dat het geen piemeltje heeft, een onderdeel dat ik toch belangrijk genoeg vond om even op door te zoeken.
Tja.
Ik ontdekte ook dat er geweldige 'poppenhuizen' voor jongens' bestaan. Dat gecombineerd met mijn liefde voor schleichdiertjes bracht me bij een fold-and-go-boerderij (in outlet nog wel, leve zulily). Die blijkt een waanzinnig schot in de roos, vooral de poort. Open, dicht, open, dicht, open, dicht. Het is altijd dieren-file voor die poort.
Prentjes zijn het best...véééél prentjes. Kijk zelf:
De voorbereidingen:
De ochtendscène klaargezet:
En dan natuurlijk...de eerste speelbeurt:
De Live-versie. Overdrijf ik?
Je hoort: au e da baba (auh wat is dat mama), appasssie (appelsien), paat (paard), uis (huis), klaas, auto...en veel enthousiasme!
