Flying high

Ik was vroeger het type mens dat in het vliegtuig sakkerde op de bleitmuil de rij voor me, en nu zat ik daar zelf met een aapje op mijn schoot.
Niet erg consequent, I know.

Maar als de honger naar zon en een lazy all-in te groot is om te weerstaan, wat doe je dan? 

You give in.
 'I can resist anything except temptation' zei Oscar Wilde, and rightfully so.

We waren voorzien: speeltjes in de tas, filmpjes op de Iphone, flesjes en papjes en koekjes om Verne zoet te houden, extra kleertjes in geval van scheve scheetjes...we packed it all. Groot verschil met de handbagage van vroeger (Ipod, boek, Vogue, M&M's, gezichtscrème en labello).
Opstijgen was zorgeloos...drinkende Verne op schoot bij papa. De hele 4 uur durende heenvlucht heeft hij gebabbeld, gespeeld, gegeten, gelezen, tv gekeken en gelachen. Het laatste half uurtje besloot Verne een tukkie te doen, dus het landen heeft hij zelfs compleet gemist.

Droomvlucht.

Wij trots natuurlijk...en alle oudjes die Verne intussentijd had versierd mee met ons.

De terugvlucht beloofde meer van hetzelfde te worden, only better. Dit keer hadden we 3 stoelen ter onzer beschikking, heerlijke luxe!

Zuipend opstijgen, lachend spelen met het kindje naast ons en een nauwelijks geurende drol die de rijen voor en achter ons slechts vluchtig opgemerkt hebben.

Maar dan...

Verne had écht honger na 3uur vliegen, dus hebben we hem zoals altijd een potje prut gevoerd en een beetje laten drinken achteraf. Lekker verzadigd.

Maar dan begon het landen en drinken of eten wou hij absoluut niet meer.

Euh, wat nu? Afwachten zeker..

Wat begon met jengelen is heel snel overgegaan naar indrukwekkend oerkreetachtig geschreeuw. De paniek in zijn oogjes, die zie ik nog voor mij.

Hel! Dat aapje. Wat hebben we hem aangedaan. Het was écht angstaanjagend. Dat kind wist helemaal niet wat er gebeurde en naarmate de druk in zijn koppetje verhoogde zag je hem emotioneel ontploffen. Tien volle minuten heeft dat geduurd. Lijkt kort maar is het niet, trust me. Daarna is hij uitgeput in slaap gevallen en heeft hij gelukkig de rest van de landing gemist.

Ik was zo geweldig onder de indruk dat de tranen uit mijn ogen spoten en het snot uit mij neus droop. Zo grienen.

Het moet nogal een zicht geweest zijn: moeder en zoon allebei blèrend en roodaangelopen ingesnoerd in een vliegtuigzitje. En Matijs maar lief doen en aaien en sussen.

S 'Dat doen we niet meer hoor' snotterend

M 'neen' knipoog

S 'we vliegen nooit meer'

M 'neen neen' aai 

S 'Wat doen we dat kind aan?'

M 'Maarmaar, ututut'

S 'Hij gaat een trauma hebben'

M 'Maar neen. Hij valt al een beetje in slaap, kijk'

Matijs had dus nog gelijk ook. Oef!

Even later op begane grond is Verne simpelweg vrolijk wakker geworden, terwijl ik een half uur nadien mijn opgezwollen rode kop nòg niet kon verbergen voor alle passagiers die 'Dat viel niet mee he!' kwamen schimpen.

Vrolijk terugkeren van een deugddoende vakantie, parent-style? Oh my.