Today was THE day

Vandaag was een heuglijke dag in mijn korte carrière als moeder! Na jarenlang kwijlen voor de etalage van aap.noot.mies op onze zondagse stadswandelingen (waarbij Matijs telkens op commando, geduldig -maar zuchtend- één favoriet schoentje uitkiest) zijn we vandaag voor het eerst binnengegaan.
Anticlimax?
Wait, there's more.

Wat aanvankelijk begon als een zoektocht naar een nieuw parkschoentje à la deze vrolijke exemplaartjes van Caval (groen of geel, groen of geel?) is geheel onverwacht hiermee geëindigd:

Blauwe bottientjes!

Flippen! Op en neer springen! Gillen! Dansje doen!
Uitwendig was daar niks van te merken maar vanbinnen...oh boy, het klein meisje in mij blonk.

Verne stapt al enkele weken heel flink aan twee of één vinger(s), dus werd ons een schoentje aanbevolen met soepele maar stevigere zool dan het typische lapje leder zoals bobux en consoorten. Handig, want alle parkschoentjes blijken te klein. 20,5 Is zijn allereerste schoenmaat!
De keuze voor welk schoentje was, ondanks het ruime en kleurrijke aanbod, snel gemaakt. Da's het voordeel van jarenlang windowkwijlen natuurlijk.
De aap stapt ermee alsof hij nooit iets anders aan zijn voetjes heeft gehad en heeft hernieuwd plezier gevonden in voetjesbungelen (tiktik met de hieltjes).

 

Iedereen die we vervolgens op ons pad zijn tegengekomen heb ik trots verplicht naar zijn nieuwe schoenen te kijken. Lotte en Tom, de pannenkoekenmadam, de juwelier,...allemaal hebben ze plichtsgetrouw OEHs en AAHs uitgestoot zoals van hen verwacht werd.

Geweldige dag.

Beste van mijn leven.

Of toch bijna.

(Niet echt natuurlijk. Dat was ongetwijfeld de dag dat ik Matijs tegen het hete lijf liep of die van Vernes geboorte ofzo, al vond ik dit een vlottere bevalling dan dat laatste.)