Vanaf 1 minuut en 46 seconden begint ons gesprek en hoor je het duidelijk meermaals: BABA.
Alles daarvoor is uiteraard ook schattig en dient evenzeer bekeken te worden. Spreekt voor zich. het gaat hier tenslotte over Verne himself.
Nu zijn er volgens mij twee mogelijkheden:
Ofwel is Verne een beetje een contrair kind en weigert hij mama te zeggen, gewoon omdat ik hem daar al weken mee lastival en hij het volslagen beu is.
Ofwel is hij van het diplomatische type en heeft hij besloten dat een tussenvorm tussen mama en papa de beste keuze is, omdat er hier in huis dan geen 'winnaar' (lees vader) met smerige grijns op zijn smoel kan rondlopen.
Gelieve voorts ook op te merken dat:
-Er wel degelijk een reden is waarom ik steeds etensresten in Verne zijn oortjes vind.
-Verne er akelig peuterachtig begint uit te zien. Where's my baby gone?
-De bles terugkeert. Jeej!
-Verninitos al flink uit een beker kan drinken (mits wild knipperen). Ze leren hem veel te veel en te snel in de crèche. Voor mij mag hij gerust wat dommer en trager zijn. Or not. Gewoon herbeginnen met een tweede kindje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten