Het is een jongetje

Kindje 1 bedoel ik dan, van kindje 2 weten we dat nog lang niet.
Just so you know, de dag dat we het weten gaan we dat aan uw neus niet hangen.

Terug naar het onderwerp van de dag. U zal snel merken waarom deze blogpost geen foto heeft.
Jongetje dus.
Verne heeft het recent helemaal zelf ontdekt in bad. Tot nog toe was er zero interesse voor het kleine aanhangseltje, maar vorige week had hij het ineens vast. En weer kwijt, en terug vast, en weer kwijt...en maar lachen ondertussen. Wij met hem mee natuurlijk.

Sindsdien is het bij bijna elke luierwissel van dattum, gezellig beetje frutselen aan het piemeltje. Als hij moe is steekt hij er meteen zijn duimpje bij in zijn mond. Zo gezellig vindt hij het nu al.
Dat belooft!


Ik herinner me dat ik in de tijd ging babysitten op drie broertjes. Bij het tv kijken moest ik dan meermaals mijn wijsvinger in de lucht steken, streng kijken en zeggen "En nu gaan we allemaal van onze piemeltjes afblijven!"
(Moraliserend zeg!)
Volledigheidshalve: ik vertelde er ook wel hetvolgende bij: "Ik ben hier nu op bezoek en dan is dat helemaal niet netjes. s' Avonds in jullie bedjes mogen jullie doen wat jullie willen maar hier en nu kan het niet!" Dat heb ik er hun moeder nooit bij verteld natuurlijk, dat ik dat zei tegen haar zoons. Maar ik voelde me wel 'moderne babysit'.

Ik denk dat ik nu, meer dan 10 jaar later toch hetzelfde ga zeggen aan mijn zoontje.
Allez, later dan, als hij het snapt.