Woelige weken achter de rug!
Verne is twee weken lang zo lastig geweest dat hij overal waar we kwamen veruit het vervelendste kindje was. Geen kat die deze blog nog serieus neemt dan natuurlijk...niks dan wonderkindberichten maar als je hem in levende lijve te zien krijgt blijkt het een opperneut.
We dachten dat er een soort 'peuterpubertijd' was aangebroken en dat het voortaan altijd zo zou zijn bij ons thuis. Het ging ongeveer zo:
- Vechten bij het opstaan om de pamper en kleertjes aan te doen.
- Geen ontbijt willen eten.
- Niet in de auto willen om naar de crèche te gaan.
- Schreiend aan mijn rokken hangen in de crèche.
- Niet willen samenspelen met de kindjes, slecht eten en slecht slapen in de crèche.
- 3 seconden blij zijn als ik hem terug ga ophalen in de crèche en het dan op een neuten zetten.
- Opnieuw gedoe om in en uit de auto te willen.
- Amok maken rond avondboterhammetjes, badje en pyjama.
- En dan enkele uren getrunt en gemekker rond het slapengaan alsook midden in de nacht.
Vermoeiend zeg! Compleet het tegenovergestelde van wat wij gewoon zijn.
Lichtelijk nefast voor je amoureus leven ook. Zombies op automatische piloot waren we, meer niet. Weinig ruimte voor frivoliteiten, let me tell you.
Maar bon, ineens is alles gekeerd. Gelukkig!
Er bleek een tandje doorgebroken, er was wat koorts en wat diarree...allemaal vage toestanden die eens uitgeklaard een ander kind opleverden.
Maar de grootste verandering is deze:
We hebben besloten om tegen onze eigen regel in Verne elke dag om 19u in bed te steken.
Na 15 maand rondbazuinen dat wij de intuitieve 'go with the flow' aanpak verkiezen (Verne gaat slapen als hij moe is en eet als hij honger heeft...niet te veel schema's) blijkt dat al die andere mensen toch gelijk hebben. Kindjes hebben routine nodig en kunnen dat niet noodzakelijk zelf aangeven.
Al doende leert men zeker? Verne is per slot van rekening ons prototype.
Bij het volgende kindje doen we het foutloos en 'voor écht'.
Promise.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten