Zwanger zijn: aandoenlijk of aandoening?

Aandoenlijk.

Vorige keer bij Verne was alles spannend, opwindend en nieuw.
In mijn herinnering is dat allemaal zodanig van een leien dakje gelopen dat het genant oneerlijk leek tegenover andere zwangere vrouwen die wel te klagen hadden.
Opstaan en meteen ongewassen en ongekamd denken 'dedju ik zie er goed uit'...dat was mij nooit eerder en is mij sindsdien ook nooit meer overkomen.

De kracht van de geest zit daar voor veel tussen denk ik, want nu ik het allemaal een tweede keer meemaak herken ik toch zaken. Volgens mij heb ik vorige keer redelijk was genegeerd, verbloemd en gewoon niet erkend als zwangerschapsperikel. Bovendien vergeet je veel...je geheugen is verraderlijk selectief in herinneringen opslaan. Ik vertrouw dat zaakje niet meer. Zo is de bevalling van Verne nu ineens iets intens, emotioneels en schoons geworden in mijn bovenkamer. De waarheid staat hier: een heel ander verhaal.

Zwangerschap 2 is minstens even intens. Niet omwille van het nieuwe en het spannende maar omwille van de emotionele kant. Ik voel mij helemaal niet 'been there, done that...nah...next!' zoals ik had gedacht. Je weet wat er komt en dat maakt alles nog meer reikhalzend uitkijken naar. Vorige keer was het wachten op het grote vraagteken. Nu is het wachten op dat enorme eerste moment babytje op je buik, bestuderen van het gezichtje, snuffelen naar het geurtje en de magische week materniteit waarvan je de intensiteit al kent.
Hopelijk. Als alles goed gaat toch. (Daar gaan we van uit.)
Ooh...ik kan niet wachten.
De wetenschap dat het waarschijnlijk ook de laatste keer is doet mij extra hard genieten en stilstaan bij alles. Mijn handen kleven als lijm op mijn buik, ik wil elk schopje langs twee kanten gevoeld hebben en ik hou al rijdend in de wagen hele privéconversaties met de ton. Iets wat ik vorige keer niet kon wegens het belachelijke gevoel dat ik daarbij had.
Verne is fantastisch, maar terug zo'n heel kleintje...geweldig!!

Aandoening
Dat zwanger zijn. Hoe zit dat nu?
Ik heb nu, de tweede keer, weerom niet te klagen. Geen grote mankementen, geen marathons boven de pot hangen. Ik zeg dus braaf tegen iedereen die het vraagt dat het prima gaat.
Maar wie het wil weten...dit hoort er toch ook bij:

Trimester 1:
-Moe! Da's hier het kernwoord. Ik heb op alle parkings langs de Belgische wegen powernaps gedaan om toch maar op bestemming te geraken.
-Honger = misselijk, dus dat is geen optie. Vanaf het eerste knaagje draait alles en functioneer ik niet meer. Het is trouwens een heel geregel om continu te zien dat je een minihapje bij je hebt voor noodgevallen. Ik vergat dat altijd. We zijn op 10 minuten van huis ooit op de pechstrook van de autostrade moeten gaan staan om een suikerboon uit de koffer te halen, het enige eetbare dat we bijhadden na een babybezoek. Absurdistan.
-Lage bloeddruk. Haar drogen, iets uit de kast pakken, opstaan of activeiten waarbij je je handen boven je hoofd houdt of te veel beweegt betekenen een lacune in je energiepeil waar je slechts 10 minuten later van bekomt. Even op de tegelvloer gaan zitten... wherever, whenever. Efkes blazen, koud zweten en wachten voor je weer verder kan.
-Libido: zero. Out the window. Het is zoals de dieren zeker? Bevrucht, so whats the point? Heel gek.

Trimester 2:
-Algemene overdrive: alles wat niet werkte in trimester 1 doet het nu té goed. Altijd comfortabel of té warm, altijd een goestingske in iets lekkers en te veel (kortdurende) energie. Resultaat: plots al mijn kleren uitspelen, klein boefkickske van tijd tot tijd en overenthousiast beginnen aan grote projecten die ik dan niet afkrijg wegens geen zin of energie meer. Weinig standvastigheid.
-Planeet Hormonia slaat tilt: Bleiten als een compleet onbekende sporter een medaille scoort in een discipline die je geheel niet interesseert, je volledige geheugen- (en hersen)capaciteit herleid zien tot niveau nul en nachtmerries. Vééél nachtmerries. Iedereen die ik ken is al een keer gestorven, bedrogen, achtervolgd of vermist geweest tijdens mijn nachten. Veel slapen komt er niet aan te pas, en dat x maanden aan een stuk. Niet niks. Maar nu is het beter, goddank.
Ik vermoed dat het een methode van Moeder Natuur is om je voor te bereiden op wat komt. Als Verne of kindje 2 nu iets tegenkomt of we in een crisis belanden: stikken, iets verbranden, ernstig ziek worden, verloren lopen en dergelijke...zal ik adequater kunnen reageren. Ik heb het allemaal al meegemaakt, lijkt het wel. Ik maak mezelf alvast wijs dat het nuttig is...al die nachtelijke drama's, anders zou ik er mijn gezond verstand bij verliezen.
-Libido: opnieuw out the window maar dan de andere kant op. Through the roof. Het lijkt wel een sinusoïde.

Trimester 3:
Dat moet nog van start gaan deze keer, het is bijna zo ver. Maar ik verwacht vooral veel waggelen, wijdbeens willen zitten, moeilijk uit de zetel raken en zelf mijn laarzen niet meer uitkrijgen.
Veel lompigheid en weinig elegantie dus.
De rest van de symptomen heb ik verdrongen of ben ik vergeten dus dat zien we dan wel weer!
Alleen dat libido, dat weet ik wel nog natuurlijk. Dat normaliseert terug maar het wordt zo onhandig dat je één keer op twee denkt: 'laat maar' of 'wéér hetzelfde, we kunnen maar één ding meer'.
Intussen weet ik dat dat, net zoals je geheugen en je lijf, terug helemaal goed komt.
Gelukkig maar, stel je voor!



Intussen zie ik er alweer zo uit:
Zucht.