De arbeid(ster)

Op 15 januari om 14u, op een moment dat ik me er eindelijk mentaal bij had neergelegd dat het kindje niet meer spontaan zou komen en alles geregeld was voor de inleiding de 17e, was het er plots...

Het signaal.

Flatsj. Gebroken vliezen.
Ik denk: toch nog een natuurlijke bevalling! Geweldig! Gelukkig zijn mijn nagels versgelakt (danku Katrientje)! Maar ik herinner me ook de marathon van vorige keer. Klein hartje!
 

Nauwelijks 1 uur en menig flatsj later beginnen de weeën. Mooi 5 minuten gespreid en ze duren 1 minuut...zoals in de boekskes. We laden de auto vol, pikken Verne op in de crèche en brengen hem naar mijn ouders.

De volgende wee is telkens krachtiger dan de vorige dus tijd om te treuzelen is er niet. Ik voel snel dat het een 'mental game' wordt. Oh boy.

Als ik bij het begin van de wee met iets anders dan mezelf bezig ben (iemand praat, een bocht in de weg, een beweging moeten maken) loopt het mis. Nog voor de wee op volle kracht is voel ik mezelf denken

 "Oeh, pijnlijk."

"Aj, het is een erge."

" Dzju het duurt lang. "

"Oh neen, het gaat niet over."

"Oh, f*ck dit is erg."

En dan haal ik met moeite het einde zonder panikeren.

Stilte, niet bewegen en focussen...dat is de enige oplossing.
 

Ondertussen is het 16u en rijdt Matijs mij in een rolwagentje, zittend op een badhanddoek, van de parking van het ziekenhuis naar het verloskwartier. Een half uur eerder zat ik nog in met hoe ik, er deftig uitziend, door dat ziekenhuis zou geraken (het is een redelijke wandeling) en in welke broek (5 natte leggings ondertussen_het wordt dus een natte legging). Nu kan mij dat werkelijk gestolen worden. Hoe minder trottoirhobbels hoe liever, is mijn enige zorg.

 

We raken er heelhuids en 4 cm opening klinkt meteen als muziek in de oren. Zo'n voorsprong op vorige keer!

Ik kan mij terug focussen en 'the mental game' continues.

 

De truuk is om jezelf voor te liegen eigenlijk:

"Ah, weer een wee. Ik kan het aan."

"Ze komt op, da's normaal. Het valt nog mee."

"Nu zal wel het hoogtepunt zijn, dus we zijn al halverwege. Puf puf puf."

"Het zal snel minderen Soetmin, je bent er bijna."

"Ja, ze ebt weg. ik kan het. Nog efkes, nog efkes."

"Zucht, dat viel mee. Het was niet zo erg(?!)."

"Efkes rustig nu. En straks weer sterk denken, just do it."

 

Blijkbaar gingen de 'goed' opgevangen weeën gepaard met een gebalde vuist.

Hoe symbolisch voor wat ik in mijn bovenkamer aan het doen ben!



Wee. Clearly.







Wee voorbij. Zucht.

Rond half zes voel ik dat ik de inwendige oorlog vaker verlies dan win naarmate de weeën langer duren, sterker zijn en nauwelijks ruimte tussenlaten. De 'slechte weeën' overheersen het aantal 'goede weeën' en ik plooi.
"Gaat het nog lang duren? Wordt dat hier weer een marathon?
Wat ben ik aan het doen eigenlijk? Een kies laat je toch ook niet trekken zonder verdoving zegt Matijs."

De vroedvrouw biedt geen andere posities of een bad ofzo aan en ikzelf kom op het idee niet. Ze checkt ook geen vordering in opening.
Dus van zodra ik epidurale denk en zeg wordt het een epidurale. Jammer vind ik nu, maar soit.


Change of outfits.

Concentratie!

 Personal Assistent. Onmisbaar!



 Net als vorige keer wordt dat een heel gedoe waar ik-weet-niet-hoeveel prikpogingen en 2 artsen aan te pas komen. Intussen zit ik in kleermakerszit en vallen de weeën ineens enorm mee.
Ik denk op dat moment dat ik al een beetje verdoofd ben door één van de pogingen maar dat blijkt achteraf niet het geval. Louter verandering van positie blijkbaar...was ik daar maar eerder op gekomen!

45 Minuten, een bijna flauwgevallen Matijs en veel geprik en gepor maar een geslaagde epidurale later klinkt het verdict: ruim 8cm en richting verloskamer. Nu!

Jee, dat was de moeite waard!
Maar bon. I have baby on my mind.
De rest kan mij gestolen worden.

Hij zal er snel zijn nu, kleine Jasper...

(Een andere kamer, een andere blogpost. Later meer!)