Volledig tegen mijn principe...die cry-it-out-methode.
Zo een klein wormpje laten liggen en laten schreien om het iets aan te leren? Dat zou ik nooit doen!
Maar Jasper huilt toch, en vaak veel. Vooral 's avonds dus wat maakt het uit of hij dat op mijn arm of in een bedje ligt te doen? We krijgen hem dan moeilijk stil en gelukkig omdat het louter vermoeidheidsneutjes zijn. Hij zou moeten slapen maar raakt niet in slaap omdat hij zichzelf hysterisch brult en niet opgeeft.
Zo sloop het idee dan toch mijn gedachten binnen...dat kindje moet in een bedje leren slapen! STAT!
Na maanden veel te weinig slaap, twee getraumatiseerde schouders van het borstvoedend slapen in vreemde houdingen en een overschreden tolerantiegrens moest er wel iets gedaan worden.
Echt. Het mormeltje leeft op mijn lijf. Overdag, 's nachts...continu. Het wil niet in een wippertje, niet in een park, niet in een bedje, niet in een buggy en niet in de maxicosi. Althans niet echt. Eens drie minuten ja, maar dan volstaat het voor hem. Slapen en inslapen deed hij van in het begin al enkel met een borst in zijn mond. En foefel je die er stiekem uit van zodra hij ronkt, dan herzet hij het brullen. Slim dier. Ettelijke uren per dag (en nacht) aan de borst. Acht voedingen per dag adviseert K&G...euh how about 18?
Ik overdrijf nu een beetje want er zijn precies vorderingen de laatste twee weken, maar toch. Er is ook wel eens een betere dag ook natuurlijk en dan zetten Matijs en ik het meteen op een stoefen en feesten, maar het ging telkens snel terug bergaf.
Jasper beheerst alles hier.
Dat kan zomaar niet. Er moet een beetje samengeleefd worden.
Stap 1: In een bedje slapen. Dat doet wonderen! Ineens drinkt hij slechts drie keer per nacht meer. Maar hoe krijg je hem in dat bedje he?
Juist...cry it out. De enige methode bij Jasper.
Hard en hardvochtig.
Ik heb mijn eerste tranen geplengd sinds Jaspers geboorte maar het loont nu al.
Laten uithuilen...hoe pak je dat aan? Je leest ook nergens deftig advies daarvoor. Hoelang mag je zo'n varkentje laten huilen? Tien minuten lees je dan. Euh? Als hij écht schreit dan krijg ik hem zowieso nooit binnen de 10 minuten stil hoor. Pamperwissel, borst proberen, wiegen, zingen, rondwandelen, draagdoek, flesje thee, tutje, wandeling...tegen dat je alles uitgeprobeerd hebt ben je toch al zeker een uur en 10 grijze haren verder. En dan schreit hij dus nog steeds. Dat is al het zesvoud van het aanbevolen maximum en je bent geen stap dichter bij troost...heb je niks aan, aan die raad. Opgesteld door mensen zonder huilers denk ik dan.
Dus hebben we zelf de spelregels bedacht...op (moeder/vader)instinct. Beste wat er is.
De spelregels:
Wij beslissen aan de hand van Jaspers signalen wanneer het bedtijd is. Dus niet pas om 2u 's nachts slapen Jasper! Bij geeuwen en duidelijke vermoeidheid gaat hij naar zijn bedje. Basta.
Eens in de slaapkamer blijft hij in de slaapkamer. Geen wanhopige nachtelijke speel- en badjespogingen meer, geen rondgeloop in huis, geen entertainment en geen autoritjes. Prikkelarm kamertje en troost, dat lijkt ons voldoende.
De tien-minuten-regel. Na tien minuutjes geven we een teken van leven zodat zijn arme koppie niet barst van al dat gehuil en hij niet eenzaam wordt. We gaan de kamer binnen en zetten het muziekje terug aan, even een knuffel of wat wiegen op de arm tot hij rustig is (meestal onmiddellijk happy) en dan terug in bedje (meteen niet meer zo happy).
De resultaten? Nacht één 3uur schreien, nacht twee 30 minuten, nacht drie 60 minuten en nacht vier nul minuten. NUL!
Het beestje slaapt, in een bed!
En ik kan ineens met mes én vork mijn avondeten opeten. Juichjuich.
*Kuch*
PS: Nu nog leren doorslapen...20minuten slaap is geen nacht Jasper! Schrap die NUL hierboven dus almaar weer. Herrrrrbegin!
11 opmerkingen:
aiaiai, nie altijd makkelijk hé die kleine patatjes!
courage meid! xx
Ja, slaapwel! Goed gedaan zussie, en houden zo Sjappe!
Ik heb alvast een hoofdstuk aan mijn cursus ontwikkelingspsychologie toegevoegd ;)
Wij lieten onze Mattijs ook al es huilen. Als we in zijn kamer gingen werd vaak het gewoon erger. Te veel prikkels? Nu is het na een paar kreetjes (een droompje?) meestal binnen de minuut weer stil. Maar het doet een moederhart ( en vaderhart) geen deugd e...
Jullie "spelregels" zijn precies de adviezen die ik ook altijd geef aan ouders van moeilijk inslapende/huilende baby's... volhouden dus, ge zijt goed bezig, het werkt echt!;-)
Heb wat te snel geblogd gisteren...ipv nul uur heeft het 3 uur geduurd eer hij stil was. Vanavond net geen 2 uur.
Wanneer belis je dat de tactiek niet aanslaat? Doordoen of niet?
Ik kan je geen goede raad geven, want ik wist (weet!) het zelf met momenten ook niet. Daar hebben we 's nachts talloze discussies over gehad, echt niet gezellig. Als ik te moe werd of het huilen niet meer kon aanhoren, gingen alle principes overboord en kreeg Mattijs weer een fles om hem te troosten. Een paar weken later, onze moed opnieuw bijeen gesprokkeld, probeerden we het dan opnieuw. Geen wijze raad dus, maar misschien een klein beetje troost omdat 't hier (en vermoedelijk elders ook?) niet beter was... En kijk, het gaat ons ondertussen weer goed, we zijn nog bij ons gezonde verstand en Mattijs lijkt geen wraakgevoelens te koesteren :-)
ik kan alleen maar zeggen dat dit voor de meeste kindjes de beste manier is om ze gezonde slaapgewoontes aan te leren (dus niet alleen op korte, maar ook op lange termijn): wakker in bed leggen als de eerste tekenen van vermoeidheid verschijnen, rustgevend slaapritueel toepassen zodat hij weet wat er komt, eens in bed liefst zo weinig mogelijk uithalen, laten huilen mag maar om de 10 min best eens binnengaan ter geruststelling. Dit natuurlijk alleen bij een kind dat niet ziek is en waar (behalve het aantal geproduceerde decibels) niets mis mee lijkt te zijn. En deze aanpak liefst consequent volhouden, maar dat dat soms een ware aanslag op uw zenuwen is, weet elke ouder...
Thanks Heleentje! Doet wel deugd om te horen dat jullie ook getwijfeld, gesukkeld en toegegeven hebben! Het is een beetje pruts- en zoekwerk he soms. Bij Verne ging het zoooo vanzelf! Maar we hebben er nog moed in, we zijn nog niet aan het eind van ons Latijn dus we zetten door. De troost is dus deugdelijk goed aangekomen! Ik had ook al vermoedens dat jullie nog steeds mentaal gezond zijn en Mattijs geen psychopaatje is geworden. Fjoew!
Thanks Hadewijch! Doet goed om onze methode officieel bevestigd te zien door een kenner. Dat geeft toch weer een duwtje in de rug. Gisteren wou ik opgeven, maar we doen toch verder. Momenteel leggen we er ook een kersenpitje bij en doen we hem wantjes aan...hij heeft altijd zo vreselijk koude handjes.
Nog een vraagje trouwens: eierscheetjes (maar echt rot ei he) bij een borstvoedingsbaby...is dat volslagen normaal of teken dat hij iets niet goed verteert? Zijn stoelgang is verder qua geur, zicht en frequentie wel normaal. Maar het is werken en afzien op hete stinkscheetjes, ze houden hem uit zijn slaap en 's ochtends is zijn slaapzak werkelijk doordrongen van de stank...
Och, courage miss! Het vergt toch wat van je hé, dat klein mormel! (hier ook nog steeds hoor)
Liefste schóónzusje,bij Hannes hebben we ook 11 maanden gesukkeld. Ik heb zelf boekjes voor in huis gehaald. Uiteindelijk hebben we ook van onze harten een steen gemaakt en laten wenen. Ondertussen is Hannes een droom om in bed te stoppen, maar routine moet wel gevolgd worden. En zoals alles bij kinderen is het de aanhouder die wint, de eerste week was een hel, de tweede week begon super maar eindigde in een hel en daarna ging het beter en beter. Hou er dus de moed in. Veel liefs van ons, Joke en Servaas
Thanks ladies!!!
Een reactie posten