We krijgen dikwijls de vraag hoe Verne op zijn broertje reageert.
Prima. Verne is dan ook een prima kind.
Het is zo.
Volgens Verne is Jasper gewoon een geweldig nieuw meubelstuk in ons huis.
Het is er en hij bewondert het wel eens maar verder niks, of toch niet veel.
Oogjes, oortjes, neusje, mond...
Allemaal heel interessant.
Gekrijs lijkt hij niet te registreren als irritant lawaai dus dat hindert zijn spel niet.
Af en toe wil hij Jasper wel eens op zijn schoot maar dat duurt nooit lang.
Meestal wacht Verne ook braaf tot ik klaar ben met de borst geven maar soms beveelt hij mij om Sjappe (Jasper) in 'de sjappestoeltje' te zetten zodat ik mijn handen vrij heb voor wat hij op dat moment wenst. Beetje afhankelijk van hoe dringend zijn verzoek is.
Kinderlogica. Hij biedt mij een eenvoudige oplossing voor het probleem.
Aanvaard in huis dus denk ik, goedgekeurd.
Niks van jaloezie te bespeuren eigenlijk.
Maar als Verne babbelend ligt wakker te worden na een dutje horen we dit door de babyfoon:
De papa? Ja, de papa.
De mama? Jaaaahh.
De Jejje (Verne)? Ja.
De popje (favoriete knuffel)? Ja! Ook e popje.
De kikke (erg geliefde kikkernachtlamp)? Ja.
Zoooooo! Vwala!
Geen Sjappe (Jasper) te bespeuren daar.
Voorlopig zijn we in zijn hoofdje dus nog steeds een gezin van 3. Of 5 als je Vernes vriendjes meetelt.
 |
| Jasper lacht |
 |
| Verne lacht |
 |
| Neuzeneuze |
Filmpje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten