Ik herinner mij nog als gisteren het heeeeevig verlangen naar een kindjemijn, of twee of drie of vier maar niet meer dan vier.
Als jong meisje lag ik al te fantaseren 's avonds in mijn bed (klein rond roze gebloemd kussen op mijn buik, deken erover en handen op de 'buik', net echt!).
- Wat zou de familienaam van mijn kindjes worden later? Dat vond ik zo gek, dat je nog niet weet wat de familienaam van je dichtste familie zal worden.
- En wat worden die kindjes dan? Jongens, meisjes, een mixje?
- En gaan die dan wel op mij trekken? Of op mijn man? En gaat dat wel 'ne snelle' zijn, die man?
- Als God echt zou bestaan dan zou ik hem vragen om eens één second vooruit te mogen kijken om te zien hoe mijn kindjes eruit zien. Nu! Mislukt. Nu! Weer niet. Nu dan? Zie je wel, pfft...God bestaat niet.
Zo levendig die herinnering.
Als ik nu deze foto zie dan denk ik "Allez jong, dit zijn ze dus. Mijn nest, de kopjes die ik wou bekijken. Nu weet ik het allemaal. Ik ben Soetmin en ik heb twee zoontjes, ze heten De Jonghe en ja mijn man is snel."
Al mijn vragen, plotsklaps beantwoord.
Ziet dat zeg.......ik zou kweetniehoe content geweest zijn toentertijd als ik dit beeld in mijn goddelijke één-secondenflits te zien had gekregen.
En nu ook natuurlijk.
Doodcontent. Megadankbaar.
Pwoââât (neusgesnuit).
De hormonen hebben het lijf nog niet verlaten.
Dat, of ik ben gewoon a sucker for ontroering.
Soetmin via Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten