...een postnataal moederlijf.
Het gaat hier al vaak genoeg over de twee snotapen.
Een mommyblog is en blijft een mommyblog...dus daar hoort een update over het postnataal dik gat ook bij.
Hier had ik het al over de nasleep van baby 1 aka Verne aka Jèje aka Venne/Venner (zo noemt hij zichzelf sinds kort). En onder de trefwoorden 'boobies' en 'lijf' nog veel vaker blijkbaar. Kuch.
Nu Jasper ook ruimschoots te groot is geworden om nog terug te steken is het tijd voor een nieuwe kritische blik.
De boobies bevinden zich in het slappe biefstukkenstadium, daar kan ik dus kort over zijn. Nog een paar maand en dat zit ook wel weer snor. Op vlak van maat en vorm en kleur en what not heb ik daar niet veel moeten inboeten vind ik. Er kan misschien een potlood meer onder, maar een druppelvormpje vind ik net mooier dan twee bollen die tot aan je hals komen. Zolang de handel niet op te rollen valt ben ik content. Ik ben dus content.
Op haarvlak...is het stofzuigen geblazen. Met bossen en bossen verlies ik ze. Ik heb er nog genoeg op voorraad dus dat is het probleem niet, maar het belooft alvast een stevig sprietelstadium. Veel sprietels, veel brushgedoe. Bah.
De onderkant dan. Die was vorige keer uw zaak al niet en dat is nu niet veranderd. Ook daar alles prima, dank u. Niet te merken dat daar twee keer een trein door gepasseerd is. Dat gezegd zijnde, een nieuw 'verrassingske' zoals Jasper was gaan we toch wijselijk voorkomen.
Maar dan het postnataal dik gat en de blubberbuik, daar draait het om.
Buik: ik doe braafjes mijn buikspieroefeningen en dat loont. De linea nigra is ook compleet verdwenen en eigenlijk vind ik dat mijn buik er al sneller dan na Verne terug normaal uitziet. Of zijn mijn normen inmiddels vervaagd? Ik denk het niet. Op mijn gewoonlijk speklaagje na alles prima. Praise the lord dat er geen striemen op verschenen zijn of ik had een attackske gedaan. Zo ijdel ben ik wel.
Het achterwerk, de kont, de coffre-très-fort, the moneymaker...die is een work-in-progress. Maar dat was ie al voor de zwangerschappen om eerlijk te zijn.
Evenwel goed nieuws op kontvlak vandaag! De stugge jeans die tot voor kort niet over mijn dijen raakte zat vandaag ineens mooi rond mijn achterste. Ik twijfelde nog of ik het al zou proberen, het mogelijks verprutste humeur indachtig, maar lo and behold...de jeans past! Dat had ik nog niet verwacht, ondanks mijn Spartaans regime van de voorbije weken. De zwemband die bij het sluiten van de knop ineens rond mijn middel verschijnt zie ik even door de ogen. Die is voor volgende maand.
Dat doet wat met een mens, zo terug in een paar 'skinnypants' passen. Dus uiteraard hield ik de broek aan om naar de supermarkt te gaan. Logisch. Dat ik onder die broek -voor een supermarktbezoek- veel te hoge hakken moet dragen vond ik secundair, minder logisch aangezien het regende dat het goot en een maxi cosi dragen zelfs met platte schoenen en droog weer een uitdaging is. Foert dacht ik. Onder de gordel zag ik er dus goed uit. Daarboven? Gavere blijft Gavere. Ongekamd haar in een snelle staart en ongemaquilleerd de straat op is hier de norm.
Ik zou hier nu natuurlijk een foto bij kunnen posten van mijn al-ietsje-strakkere-kont maar dat zou redelijk puberaal zijn. Ongepast gedrag voor een moeder. Dat, en mijn baas leest mogelijks mee. Let's not go there.
Een ander zijn achterste dan maar?
Hier:
 |
| Geen vergissing mogelijk, duidelijk niet mijn derrière. |
Soetmin via Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten