Klein groot grut

Torenhoog cliché natuurlijk, dat ze zo snel groot worden.

Maar niks is minder waar.

Jasper doet liefst hele dagen alsof hij al kan stappen en Verne spreekt meer en meer woorden correct uit, tot onze spijt. Weg tutupaatje, patteti, botoate en teteloo. Enter computertje, spaghetti, boterham en telefoon.

Zo mainstream.

 

Toen ik in de auto zat vandaag en een deugdelijke wijvenklets hield met een excellent slachtoffer bedacht ik hetvolgende: nu ik weer hele dagen in de volwassen wereld vertoef is het terug onwaarschijnlijk fijn om voor de twee robbedoezen te zorgen. Ik geniet weer meer.

Leve de crèche!

En blijkbaar leve werken dan ook.

 

Elke dag pik ik Jasper overduidelijk content op. Blozend open tootje, brede glimlach, heldere blik. Nauwelijks 1,5u later is hij thuis stikkapot en kruipt in bed waarna we hem (meestal) de hele nacht niet meer horen. Vreugededans! Wat een verschil! Onze tijd samen is ineens erg beperkt als je vergelijkt met de voorbije maanden, maar zeker 10 keer zo kwalitatief.

Zo zie ik het althans. Ik zal Jasper eens vragen naar zijn gedacht. Eens dat kan.

 

 

Wat is het trouwens toch met klein mannen en vaatwassers? Elke kans die hij ziet vlamt (lees rolt) Jasper naar dat ding om er zo diep mogelijk in te kruipen en bij voorkeur wat te sabbelen op het rechterhoekje van de bovenste lade. Verne en neefje Hannes waren ook al zo gefascineerd door dat lelijke ding.

 

 

Verne is al altijd graag naar de opvang gegaan en ik denk niet dat er echt veel veranderd is voor hem nu Jasper er ook vertoeft. Van het samen potjes janken heb ik alvast niks meer gehoord.

Nieuw is dat we nu een verslag van de dag krijgen af en toe. Een heel eerlijk verslag.

 

Zo heeft Verne onlangs met een hele bende vriendjes samen in de hoek moeten staan omdat ze het te bont gemaakt hadden. Lamellen van het raam rukken, stoelen omver gooien, tafels verplaatsen...dat soort deugenieterij.

Matijs en ik waren oprecht trots toen we deze foto te zien kregen.

Dat soort apenstreken vertelt hij thuis dus van naaldje tot draadje na. En als je het hem voor de fun nog een tweede keer wilt doen vertellen door gerichte vragen te stellen corrigeert hij je als je een stuk overslaat of iets in de foute volgorde zegt.

Regelnicht.

Vandaag kwam Verne plots aan tafel (tijdens het verorberen van onheuse hoeveelheden spinaziepuree met tongrolletjes en scampi) klagen dat Leyla hem een duw verkocht had. En hoe stout dat wel niet was van haar en dat ze daarom in de hoek had moeten staan. Tot hij er vlot na vertelde dat hij hetzelfde had gedaan bij Lotte. Iets vakkundig verzwijgen zit er nog niet in!

In onderstaand filmpje is het navertellen op commando, niet half zo leuk, maar ik kan niet hele dagen elk moment filmen jammer genoeg.

Ik zou wel willen.

 

 

 

En omdat de tijd zo vliegt en mijn geheugen dat nauwelijks aankan nog even stilstaan bij wat de jongens vandaag boeit.

Verne:

• Emoties. Boos kijken, blij kijken, verdrietig zijn.
• Vormen. Vierkanten, cirkels, driehoeken gaan zelden onopgemerkt voorbij.
• Geslachten. Doorgaans zijn dat er vier hier in huis. Vier ja: Grote jongen, jongen, meisje en baby. Piemels en spleetjes interesseren hem nog geheel niet, maar dat jongens geen meisjes zijn leidt geen twijfel (meer).
• Vervoersmiddelen en kerktorens. Wat zou zijn leven grijs zijn zonder...
• Pijn: bij zichzelf en bij mij. Elke rood puntje wordt getoond en ikzelf sta 24/7 vol blauwe plekken (altijd al zo geweest) en kan daarbij op torenhoge empathie van Vernes kant rekenen.
• Vlees. De eeuwige pannekoeken en boterhammen met choco hebben afgedaan. Vlees en appels wil hij nu.

Jasper is op zijn beurt druk in de weer met:

• Rollen. Rug/buik, buik/rug, cirkels draaien...geen seconde neemt hij rust.
• Voeten grijpen en tenen sabbelen, iets wat Verne werkelijk nooit heeft gedaan!
• Verkennen. Het hele huis moet eraan geloven. De kousjes onder de ververstafel, de handdoeken over de radiator, de kleertjes die over het park hangen. Alles wordt weggerukt, bepampeld, bezogen en vervolgens ergens compleet anders achteloos achtergelaten. Verne was op deze leeftijd fijner en beheerster. Oefenen op stilstaan in de zetel bijvoorbeeld. Of gewoon een beetje een voorwerp begluren.
• Patroontjes. Op effen kleedjes komt Jasper niet sabbelen, maar alles met een dessintje moet eraan geloven. Dat valt echt op.
• Tongzuigen. Op één of andere manier plooit Jasper zijn tong dubbel en zuigt er lucht doorheen. Jolijt!
• Stilte. Op een uitzonderlijke lachsalvo bij het kriebelen na wordt er nog niet gefraseld. Dat bewaart hij voor later.

Zo. Het geeft een geruststellend gevoel dat ik bovenstaande altijd kan komen herlezen.

Alsof neerschrijven de tijd een beetje doet stilstaan.

Alsof het vergeten zich dan minder rap voltrekt.

Ik mag het hopen.