Zot zijn doet werkelijk geen zeer.

Once upon a time there was a single a mom who embarked on an adventure.

Wel, ik ben niet echt single natuurlijk. Slechts voor één dag terwijl vader de vent in het land van morgen vertoeft, maar toch.

Vrij onverwacht bleek het toch nog mooi weer te zijn, na een natter dan natte voormiddag. Thuis zitten was dus geen optie...ik moest gewoon het kot uit.

 

Zwemmen met twee kinders leek mij omslachtig, gaan wandelen te normaal. Andere optie?

Gentse Feesten natuurlijk. Het onderste uit de kan halen, zo dacht ik!

Het mag een evidentie lijken, een moeder die iets leuks doet met haar twee heel kleine kinderen, maar dat is het niet. Trust me. Dat is het nergens, en al helemaal niet tussen al dat volk en in die verzengende hitte.

De risico's zijn vrij groot...eentje verliezen, een teuthoofd van jewelste krijgen van al het gejengel en gezeul en de (in mijn hoofd) zuivere naam van de Feesten bezoedelen.

 

 

Hoewel spontaniteit geweldig is, heb je daar bij dergelijke ondernemingen niks aan. Dus ik bedacht een systeem, as I always do. Vertel het niet voort.

Ik overliep in gedachten mijn hele infrastructuur. Ik besloot af te zien van de dubbele buggy en voor de enkele mét buggyboard en draagzak te gaan. Dat is twee faciliteiten per kind dus in geval van ontevredenheid kon ik een andere optie aanbieden. Dat bleek een goed plan. Om de twee straten gemiddeld werd er gewisseld van plaats, maar bon.

Het systeem omvatte ook het op voorhand vullen van flesjes zodat ik snel tot actie zou kunnen overgaan bij hoge nood en het meenemen van voldoende omkoopbrol (piet-piraat-koeken, wafeltjes, sapjes, tractor). Met een kind van 8 kilo op je buik is bukken, gieten en afvullen immers geen sinecure. Dat bleek eveneens een strak plan.

 

Het bedenken van 'het systeem', iedereen aankleden en inladen nam ruim een uur in beslag. Ruim. Al een geluk dat de jongens nauwelijks gemiddagdut hadden. Of neen, jammer dat de jongens nauwelijks hadden gemiddagdut, dat vergroot het jengelrisico aanzienlijk. Maar bon, off we went anyway.

 

Parkeren ging vlot, Ik heb geheime gratis plekjes in Gent die ik niet deel, en Mira Miro werd aangedaan.

 

 

Na nauwelijks 1 minuut spelen raakte Verne slaags met de veel grotere jongen van op de foto en wou hij kerktorens gaan bekijken (Dat is een obsessie tegenwoordig. Is dit mijn kind?). Dus zetten we koers richting centrum.

Zoals gezegd...om de twee straten mocht ik de apen van plaats wisselen. Verne het plankje beu, Jasper die voor brulaap speelt in de buggy, iemand die een natte prot plant of een fles wil drinken...Maar ik beschikte vandaag duidelijk over eindeloos geduld én een goede infrastrucuur. Gelukkig. Over de zweetsnor en andere zwetende lichaamsdelen die daarmee gepaard gingen zal ik het maar wijselijk niet hebben.

 

 

Eerst het baudelopark en de speeltuin, wat later toch weer Bata Bata. Daar is het niet alleen fijn vertoeven maar is ook de kans op bekenden tegen het lijf lopen groot. Al dat tumult om die kooi waarin ze kinderen opsluiten...ik snap er niks van. Verne is gek op die kooi en in feite is heel dat plein één grote kooi. Lees: lager risico op het verliezen van een kind. Enter Bata Bata in mijn systeem!

Wat ik daar aantrof was in feite te mooi om waar te zijn....

 

Het wemelde er van de single-moms-for-the-day!

Isabelle, Nina, Karen, Sofia...allemaal zonder man op stap!

Vergeet ik nu nog iemand? We waren met veel alleszins.

Toegegeven, het waren allemaal moeders van "slechts" één kind of moeders die zo slim waren om slechts één van de twee koters mee op sleeptouw te nemen naar het wespennest. Maar we hebben ons dus samengesmeten...gedeeld leed, you know.

Al was er van leed bijzonder weinig sprake (niks dan lachende gezichtjes en Jasper heeft zelfs eventjes geslapen), het is gewoon handig als je elkaars kinderen mee in leven houdt en voedt. Bovendien is het vlotter pinten bestellen aan de toog. Ik heb ontdekt dat ik tegelijk aankan: één Jasper op de arm, één pint, een (grote!) boterham, een frisco, portefeuille, een drankkaart en intussen ook nog een oogje werpen op Verne.

 

Well done, me!

 

Minder well done was het niet inpassen van de regenhoes voor de buggy in mijn 'systeem'. Na enkele uren speelpret werd ik lichtjes nerveus van de dreigende wolken en fikse donderknallen. De auto stond immers aan de andere kant van de stad. Met enkel de kap van de buggy en het bijpassende mini-parasolletje betekende dat mogelijks 3 doorweekte marcellekes.

Tijd om rechtsomkeer te maken dus! Al mijn omkoopmiddelen om Verne in de buggy te krijgen waren eerder al afgekeurd maar gelukkig besteedde ik de laatste drie bolletjes op mijn drankkaart aan een zakje chips. Ingeving gods!

 

Met slechts één plaatswissel over de hele afstand heb ik uiteindelijk in een ware rotvaart de stad doorkruist richting wagen. Verne onderwijl zingend en sabbelend op zijn 'sieps', Jasper vrolijk maar vervaarlijk hobbelend in de draagzak. Ze vonden het duidelijk prettig. Me? Hmm.

Die zweetsnor van daarnet, vergeet die...het water gutste mij af dit keer. Zelfs mijn beha was doorweekt. Mensen die mij hebben zien doorperen zullen wel gedacht hebben dat ik onderweg was naar een sterfgeval.

 

Een dikke 4 minuten voor de hemelsluizen onherroepelijk openden zaten we alledrie veilig en droog in de auto. Echt. Nipt.

Triomf!

Een lichte euforie maakte zich van mij meester.

Wat een geslaagde onderneming zeg, de hele dag!

 

 

Zingend zijn we naar huis gereden. Of beter, geschoven.

File tijdens de zondvloed uiteraard, maar we zaten tenminste droog. Verne heeft zich uiteindelijk stiekem mijn omkoopbrol toch nog laten welgevallen en heeft van alles één beet genomen en de rest rondgestrooid in mijn vers gestofzuigde wagen. Nota aan mezelf: zak volgende keer best niet op de achterbank leggen. Het kind wordt te zelfstandig. Voor Jasper had ik nog snel voor het instappen een fles gemaakt, schuilend voor de eerste regendruppels onder mijn kofferdeksel. Dat bleek alweer een life-saver. Echt jong...lang leve systemen bedenken! Ik raadt het iedereen (met jonge of erg ondernemende kinderen) aan.

 

 

 

 

Kanttekeningen/ bedenkingen:

 

Pampers. Somehow vergeet ik die op zulke dagen na het eerste uur telkens te verversen al sleur ik meer dan genoeg reserve mee. Thuis ben ik altijd opgelucht als de billetjes niets rood blijken en de pamper nog niet eens zo vol. Toch vergeet ik het elke keer opnieuw. Slechte punten. Numbers two's ruik je natuurlijk gewoon maar mijn zoontjes houden het op uitjes beschaafd bij plasjes.

Ben ik alleen of zijn er nog net zulke slechte moeders op aarde?

 

Mezelf. Plassen staat niet hoog op mijn prioriteitenlijstje blijkbaar en met twee kinderen bij me is dat ook niet zo eenvoudig. Maar het had gekund dankzij the moms. Ik moet het verdrongen hebben, de hele dag. Al die regen werkt stimulerend natuurlijk en ik heb het maar nét gehaald. Of net niet, dat laat ik in het midden. Op de één of andere manier is het zien van de voordeur er altijd te veel aan, vroeger in mijn schooltijd was dat al zo.

 

Donder. Ik heb mij terugrennend naar de wagen en intussen Verne-entertainend missproken. Verne is nu niet meer te overhalen dat donder een botsing tussen twee wolken is en niet tussen twee bomen. Too little too late.

 

Foto's. Ik trek vaak Verne op zulke dagen omdat die vanalles uitspookt. Jasper op mijn arm of in de draagdoek is sowieso moeilijk te fotograferen maar ik had hem even in het gras kunnen zetten. Denk daaraan voortaan Soetmin! Het arme kind was ook mee!

 

Two is company, three is a crowd. Met twee kinderen kan dit nog net, maar met drie? Pfft. Ze worden ouder natuurlijk en praktischer. Maar toch. Geef mij maar gewoon twee. Eéntje aan elke hand.

Respect voor al die moeders met drie en meer kinderen.