Kinderarbeid

De grote vakantie duurt precies wat lang, aan ons overbuurmeisje te zien.

Ze verveelt zich nogal eens.

Dus riep ze twee weken geleden funny-dag in het leven. Drie dagen per week nodigt ze de kindjes van de buurt uit om te komen spelen op het gemeenschappelijke grasveld.

Materiaal en activiteiten zijn voorzien.

Koek en drank zelf mee te brengen.

't Is een echte!

 

Superinitiatief natuurlijk, maar met weinig aanhang.

Logistieke redenen meestal, maar toch.

De enige die (wanneer mogelijk) trouw op post is...je raadt het al...ben ik.

Zo iets laat ik niet aan mij voorbij gaan uiteraard.

Gratis babysit?!

Ik zou moeten zot zijn om neen te zeggen.

 

 

 

Wel niet zo praktisch dat ik dan telkens een uur met twee kindjes op dat grasveld moet gaan vertoeven, terwijl er hier in huis jobkes in overvloed zijn.

Aangezien ik over excellente probleemoplossingsvaardigheden beschik (langste woord op heel deze blog vermoed ik) en opportuniteiten ruik als geen ander, heb ik een voorstel ingediend bij het organiserend comité dat snel werd aanvaard.

 

Funny-dag gebeurt nu bij ons thuis.

Ha!

 

Niks dan voordelen uiteraard.

Even opsommen:

• Buurmeisje heeft iets te doen.
• Verne heeft entertainment en laat mij met rust.
• Materiaal ruimschoots voorhanden.
• Funny-dag niet meer afhankelijk van weersomstandigheden.

Maar ook:

• Ik kan naar hartelust kokerellen, opruimen, wassen en what not.
• Ouders van buurmeisje kunnen op het gemak boodschappen gaan doen.
• Opleiding buurmeisje tot (betaalde) babysit reeds gestart. Ik heb haar alvast omgekocht door te zeggen dat ze later veel geld aan ons zal verdienen. Grijns!

Erg slecht voorbeeld van Funny-dag. Doorgaans geldt er een schermverbod.

Opportunist?

Uhu.

Tot in mijn kist.

 

 

Alpenvreugd, the sequel.

Voor wie de blogpost van hieronder al gelezen heeft...ik heb gekregen wat ik gevraagd heb.

 

Matijs content (col du Galibier en col d'izoard beklimmen als geen ander, check!).

Ik content (willypic, check!).

Al ben ik vanaf heden geen fan meer van zwarte spandex broekjes.

 

 

 

De geneugten des levens!

 

 

 

I can resist anything except temptation.

Quote van Oscar Wilde, dat.

Niet mijn woorden.

 

Vorig jaar vandaag postte ik dit:

Alpenvreugd.

 

Bekijk gerust grondig het fotootje.

 

Matijs: ik verwacht dit jaar een geupdate versie van die foto!

Kwestie van de (tijdelijk) alleenstaande vrouw, ten prooi gegooid aan alle mogelijke verleidingen, geboeid te houden!

Al zijn de verleidingen hier binnenshuis zelden exotischer dan wat overmatig calorieverbruik...de postbode komt toch dagelijks langs.

You know...

De tandarts heb ik vorige week en drie weken geleden al bezocht, dat is anders ook wel een attractie.

Even uitwijden...

 

 

 

Toen we 5 jaar geleden naar hier verhuisden bleef ik trouw naar mijn oude tandarts gaan, degene die ik geërfd heb van mijn ouders en waar de helft van mijn familie gaat.

Die man levert goed werk, daar niet van, maar de situatie was toch niet ideaal.

 

Vooreerst was het een eindje rijden.

Bovendien vroeg hij mij telkens volledig uit over alle familieleden terwijl hij in mijn mond bezig was. Moeilijk antwoorden op die manier.

Hij briefte ook de volledige toestand van mijn mond door aan mijn ouders. Nu is het geen geheim dat ik tanden heb, maar toch. Telefoon krijgen van je moeder dat de tandarts gezegd heeft dat het dringend tijd is om op controle te gaan en waarom...neen dank u. Ik ben een groot meisje.

Het was ook nogal een paniekerig type.

Ik heb zelfs een keer een zweetdruppel zien parelen over zijn voorhoofd.

Afgebroken tand? "Oeioeioei, ik weet niet of ik die ga kunnen redden hoor."

Ontzenuwing nodig? "Aiaiai, zo kromme wortels."

Eén kies moeten laten trekken? "Oioioioi, dat wordt 8000€ kosten op een paar jaar tijd...slechte zesjaarsmolaren he!"

Al schreiend buitengekomen die keer.

 

 

Over naar Asper dus, nieuwe tandarts.

En verandering van spijs doet eten!

Ik was al zwanger van Jasper op dat moment, dus we spreken nog niet zo lang geleden.

Er is keuze te over in de buurt, maar één groepspraktijk hier wat verder zit in een erg mooi nieuw gebouw. Volledig de juiste motivatie om hen uit te kiezen vond ik, dus ik belde op. Enkel tandarts H. had nog een gaatje, zo bleek. (Pun intended).

 

Ik daarheen en zowaar...dit exemplaar bleek een stuk meer 'mijnen tand'. (Pun alweer intended).

Efficient, energiek, van het relativerende type (Wooh, valt wel mee, dat moet lukken. Proberen en zien he.) Niks paniek, niks zweetdruppel, niks 8000€ kosten. Dat kan ik wel smaken.

Straffer nog...het bleek een Jasper!

 

 

Ik was verkocht natuurlijk, en verklapte meteen de naam van mijn toekomstige zoon.

Hij is nog aantrekkelijk ook, mag ik wel zeggen. Niet onbelangrijk voor een huisvrouw die eens zonder kinderen de deur uit gaat. Het oog wil ook wat. Bovendien is hij echt grappig en hoef ik de stiltes niet vol te leuteren met familiezaken terwijl hij in mijn mond zit. Praktisch.

Hij zegt ook (completely clueless) dingen als "Is het goed zo? Voelt dat zo goed? Ja? Ah, als het voor jou goed is, dan voor mij ook."

 

Ja, dan rest er mij niks dan grinniken natuurlijk.

Zo'n dingen zeggen mannen anders alleen maar in de films.

 

 

 

 

 

Genoeg kolder.

Mij zal je niet naast de pot zien pissen, ik ben ruim voldaan met dit exemplaar.

Best knap, best grappig, een gerief in huis én hij kent de kneepjes van mijn vak.

Grijns!

Sorry.

 

 

 

 

 

Zeg eens aah.

Toffe serie, of dat vond ik als kind althans.

Veel naar gekeken.

 

Hier in huis geldt er echter een andere regel.

Zeg vooral geen aah!

Ook geen auh.

Zelfs niet aan het einde van een favoriet liedje.

En al helemaal niet met glijdende stem!

 

This is what happens if you do.

Twice.

 

 

 

Intens verdriet. Alleen op de wereld. Dikke tranen, rode wenkbrauwtjes.

 

 

Proefondervindelijk ondervonden.

Meermaals.

Werkt elke keer weer.

De O en E leveren overigens geen probleem op.

 

Bonkers!

 

 

 

Jasper in vrolijker tijden. By the klikmobiel.

 

 

 

Aha-Erlebnis

Nu zie ik het.

Dan toch!

Wat al die mensen zeggen is waar...Verne lijkt op mij.

 

Photo by Mieke Dalle, de klikmobiel. Kinders by M&S, the babymakingmachine.

 

 

De ogen?

De lach?

Wat is het dat ik zie?

 

 

Jampacked morning.

Vader is van huis, hij zit vijf dagen op een smal zadel in de Alpen.

Ochot, zijn poep.

Maar blijkbaar hebben mannen daar minder last van dan vrouwen. Geen genade dus!

 

Heb gerust een beetje genade voor mij...ik ben 5 dagen alleen thuis met de koters.

Ik ben nog in overleg met mezelf op welk uur ik maandag zal opstaan om op tijd in Antwerpen te geraken. Half zes? Dat is in feite nog gewoon nacht, dus ik denk nog even verder na.

 

 

Vanochtend begon alvast prima.

Alledrie wat rondlummelen in huis in pyjama. Waske insteken, vaatwasje legen...op die manier krijg ik wel wat gedaan. Boooring, maar nuttig.

Toen wou Verne ineens een pistolet. 'Geen slecht gedacht', dacht ik. 'We moeten nog langs de apotheek ook!' En aangezien die twee posten vlakbij huis zijn kleedde ik de boys aan en vertrokken we compleet spontaan. Zonder systeem dus.

Zonder flesjes, zonder pampers, zonder luierdoekjes, zonder potje of pre-huis-uit-plasje. Mijn portefeuille, die was wel mee.

Zo voor een klein boodschapke is dat werkelijk geen probleem. Echt niet.

 

En toen.

Bij de apotheek bedacht ik dat ik nog langs het postkantoor moest ook. Even snel doen dan maar!

In het postkantoor bedacht ik dat ik eigenlijk niks in huis had om de komende 5 dagen te kokerellen. Supermarkt!

In de supermarkt vroeg Verne opnieuw om zijn beloofde pistolet en keurde de supermarktsandwiches af. Ik had kunnen doortastend zijn maar in feite heeft het kind gelijk natuurlijk.

Bakker dus, daar ging alles goed.

Zo goed dat ik besloot nog naar de bieb te gaan, die net ernaast ligt.

 

Eens terug thuis bleken we ongeveer 3 uur van huis te zijn geweest.

Woeps.

Achterdeur niet op slot enzo (beetje vaag blijven, Matijs leest mee).

Volledig mijn eigen schuld dus, ik heb mij laten gaan.

In Gavere city center zeg. Went wild!

O huiswijvenpret! Waar is de tijd dat ik hip was en 'went wild' volledig andere activiteiten dekte?

 

Welnu, die drie uur verliepen zo:

(Bij elke stop de kinderen in en uit hun autostoeltjes laden uiteraard, in volle regen. Dat ga ik niet elke keer opnieuw vermelden, maar het is een hoop gegordel en gehoop dat Verne braaf stil blijft staan naast mij terwijl ik Jasper uitlaad. Omgekeerd is geen optie want met Jasper op de arm krijg ik Verne niet bevrijd.)

 

In de apotheek kocht ik Verne een tube beertjestandpasta. Omdat we even moesten wachten en omdat ik graag 'toffe mama' ben.

Volslagen verkeerd motief uiteraard, wie is er nu bezig met haar moederimago?

Ik dus.

Ik had er als babysit ook al last van...het ik-ben-een-toffe,-ik-syndroom. Verwennen heet het gewoon.

 

Verne was erg blij met zijn tandpasta en ging braaf mee naar het postkantoor.

Daar hing er een schild aan de muur met een kroon en drie leeuwen. Daar ging alles dus zeer goed.

 

De supermarkt dan...niks dan hordes. Verne zag de 20-frankstuk-speelauto aan de ingang en wou niet meer in het karretje. Jasper wel maar die valt steeds scheef of sabbelt op het metaal. Long story short...uiteindelijk Jasper met één hand rechtop gehouden en met de andere Verne meegesleurd. Omdat ik toch een hand nodig had om te sturen en winkelen ook heb ik Verne dan maar in de kar gezet en zoet gehouden met een ijsjes-set voor in de zandbak. Dolle pret, toffe mama deel 2!

Aan de kassa was Jasper de metaalsmaak beu en gaf over.

Kind vol, kar vol, mijn handen vol. Zonder luiertas.

Ach ja, geur went...

De kar heb ik in de regen een beurt kunnen geven met de antibacteriele handgel die ik steeds in de wagen heb liggen en vergeten papieren zakdoekjes van uit het tankstation. Goed dat ik die nog vond.

 

Op naar de bakker dan maar...geen groot nieuws daar.

 

In de bibliotheek werd Verne wild van alle boekjes. Heerlijk rustig voorgelezen! Zelfs fototijd gehad.

 

 

 

Mooimooi!

Toen moest het kind plassen natuurlijk. Zonder potje bij de hand en zonder pamper lukt dat dus niet, want de wc weigert hij. Toch maar geprobeerd alvorens hij zichzelf volpiste, zonder succes. Gelukkig was er een ververstafel met spanriem waarop Jasper terecht kon, anders had ik hem moeten laten kruipen op de smerige wc-vloer.

Niet geplast uiteraard, maar Jasper was inmiddels wel doorweekt. Overolle pamper!

 

 

Toen viel mijn frank...we zouden beter gewoon terug naar huis gaan.

 

 

 

Thuisgekomen lag dit boek in de bus, een teken Gods?

 

 

 

 

 

 

We' ve got that loving feeling

Koekenbak.

Gewoon het verhaal van hoe Matijs en ik elkaar hebben leren kennen, in feite. Niet meer niet minder.

Just another blogpostje.

Uitgetypt om het geheugen een handje te helpen.

Het heeft tongen losgemaakt.

Ik heb echt gek veel reactie op gekregen op dat stukje tekst.

 

Toen even later het boek 'de magie van de klik' verscheen en Feeling besloot om daar een stuk aan te wijden werd ik gecontacteerd. Door Annelies Vanbelle, een schrijfster wiens boeken ik verslonden heb tijdens de zwangerschap van Jasper en je dus echt warm aanbeveel. Ze schijft ook wel eens stukjes voor Feeling, zo bleek.

Dat koekenbak in de smaak viel.

Geen toeters en bellen. Doodgewoon een jongen, een meisje en hun coup de foudre.

Of we wilden meedoen?

 

Ha!

Na een nanosecond nadenkwerk heb ik toegezegd natuurlijk. Eerlijk is eerlijk...pas later heb ik Matijs gevraagd of hij het ook zag zitten. Maar die zei volmondig ja, so it was never an issue.

 

Zo komt het dat wij twee op een zonnige maandagochtend tijdens onze vakantie "vuile fotoshoot" hielden, waarbij tieten knijpen/ oorlel bijten/ en kruis grijpen werden gestimuleerd.

Door de lens van Liesbet Peremans gezien werd die dolle boel dit:

 

 

 

Fotos by Liesbet Peremans

 

 

Erg serene nette plaatjes dus.

Ze had een vuilere selectie kunnen maken, dat heeft ze ons mooi bespaard.

 

De geïnteresseerden...koop de Feeling van September, die ligt nu net in de rekken. Blader gezellig door naar pagina 134 en lees!

Ik heb dat zelf ook gedaan uiteraard.

Zo heb ik ontdekt dat Matijs nu wereldkundig heeft gemaakt dat wij al op onze eerste avond van tetteken-rus-en-de-rest gespeeld hebben, terwijl ik dat nog wel zo discreet in mijn blogpost had verzwegen. Moeders, vaders, tantes en consoorten indachtig.

Overbodig dus!

 

 

 

 

Monday

Lunchpauze.

Ik zit met mijn gedachten hier...

 

Foto by (alweer) www.deklikmobiel.be!

 

Hoe kan het ook anders.

Zouden zij ook aan mij aan het denken zijn?

 

 

 

Over en uit

Voila zie, zondagavond.

 

Dat betekent dat onze zomervakantie er officieel opzit en we kunnen uitkijken naar de kerstvakantie.

Crazy.

Iets meer verlofdagen per jaar zouden precies wel van pas komen.

 

Hoe we dat vanaf 2014 gaan regelen eens we een schoolgaand kind hebben is mij een waar raadsel. Maar als al die andere mensen dat kunnen zal dat bij ons ook wel loslopen zeker? Ik ga voor de we-zullen-wel-zien-approach.

Het bedrijfsleven en het schoolsysteem...ze zijn precies toch niet helemaal op elkaar afgestemd.

 

 

 

Omdat het niet altijd beeldschone plaatjes kunnen zijn...nog een paar momentopnames van de voorbije week. Gewoon, van mij. Maar met dezelfde koppetjes.

 

Venner beetje de zetel zitten beetje de dekentje de meisje de knulletjes kijken. Ofte ik wil in de zetel met een dekentje naar Brave kijken, plus extra lidwoorden..

Fijne koopwaar @ eurotuin, ons makkelijke alternatief voor Planckendael en consoorten. Vlakbij, er zijn vissen, kikkers, salamanders te zien alsook beelden van honden, olifanten en eenden. Verne is daar al ferm content mee.

Zjors, de huiskikker. Woont in onze vijver.

 

Samen in bad. Nodig!

Ronkkkk.

Naast de mat spelen. De infantiele versie van naast de pot pissen.

Multitasking, mannelijke versie.

 

Wangkoekjes. Een uitvindsel van Verne.

 

Zandaartjes bakken.

 

Samen voor de buis in PJ's.

 

 

Pomme

Behold, de appels van mijn oog!

 

Linker oog:

 

Photo by de klikmobiel

 

 

En rechter oog!

 

Photo by de klikmobiel

 

 

 

 

In willekeurige volgorde uiteraard.

Als dat geen schoon zicht is!

 

 

 

 

Even snel een recap van het moment...

 

Jasper: kruipt, lacht hele dagen, versiert vrouwen bij de vleet (bij voorkeur die met halskettingen aan), fraselt volop tegen speelgoed en slechts mondjesmaat tegen mensen (mij dus) en eet liefst van al planten en gras. Kan intussen al koekjes eten en boterhammetjes sabbelen. Slapen doet hij consequent op zijn rechterzij en sinds twee dagen begint hij zelf zijn flesje vast te houden. Jochei!

Tanden heeft hij nog niet, de nacht slaapt hij nog helemaal niet door en als hem iets niet aanstaat krijst/ gilt hij kordaat tot hij zijn zin krijgt. Peper in zijn gat, me dunkt!

 

Verne: houdt ineens terug van kleuren en tekenen, speelt dolgraag in de zandbak en kent inmiddels een 50tal liedjes of het scheelt niet veel. Heeft springen ontdekt maar het vlot enkel op de trampoline of van een klein trapje. Is steeds te vinden voor wat voetballen, zwemmen of konijntjes nadoen. Eet dolgraag scampi en gegrilde courgette. Is quasi perfect proper overdag en regelmatig al eens 's nachts. Past nog nipt in een 4jaar wat sommige merken betreft (DUC, Aymara, Maan) en jaagt ons dus op kosten.

Snoepen, chips en koeken zijn zijn voornaamste reden tot jengelen, anders horen we hem nauwelijks mopperen. Geeft Jasper moeiteloos onder zijn voeten in 80 woorden als die iets mispeutert maar wil hem even vaak knuffelen. Als "Joey doesn't share food" bij u een belletje doet rinkelen....welnu Verne doesn't share anything. Geen speelgoed, geen eten, geen personal space. Tanden poetsen, haartjes kammen en nageltjes knippen haat hij als de pest. Ook badjes pakken, ooit een grote favoriet, heeft zwaar afgedaan.

 

 

 

 

Family of four

Toen de nieuwe site werd ineengebokst beschikten we nog niet over een nieuw gezinsportret.

Vandaar dat de arme Jasper maar bleef ontbreken op het plaatje hier rechts van deze tekst.

Daar kwam terecht wel eens protest tegen.

Redelijk symbolisch nochtans, want Jasper bleef lang 'het nieuwke' in mijn hoofd. Alsof er enerzijds 'wij' was (de heilige drievuldigheid Matijs/ Soetmin/ Verne) en Jasper daar anderzijds als verse aanwinst wat tegenaan plakte.

Ik hoorde mezelf tot een tijdje geleden bij de bank of bakker of eender waar ook nog het woord 'boreling' in de mond nemen. Boreling zeg...daar klopt al lang niks meer van!

Maar het voelde allemaal nog zo vers.

Nu ik onderhand al weer een tijd terug aan het werk ben en Jasper een echt kindje is geworden in plaats van plat babytje, is dat gevoel helemaal weg.

Niks nieuwke, het is alsof hij er altijd is geweest.

We zijn een viervuldigheid geworden.

Bij deze verklaar ik dus de platte-baby-fase officieel afgerond.

Dat vieren we met een nieuw gezinsportret!

Uiteraard trokken we voor de foto's terug naar Mieke van De Klikmobiel, waarvan wij grote grote fan zijn.

Prepare yourself trouwens, het woord 'klikmobiel' zal hier de komende blogposts nog wel een paar keer vallen want zo een foto trek je natuurlijk niet alleen.

Er zijn er veel veel meer en ik geef ze slechts mondjesmaat prijs!

Jaloers?

Zit je met een stevig 'ik-wil-dat-ook'-gevoel?

Makkelijk op te lossen. Klik op de link en prik een datum!

 

Hoe vettiger, hoe prettiger.

Jasper en zijn polsplooikes.

Zijn ze niet schoon?

 

 

 

 

De plooikes in zijn beentjes, daar kan hij desgewenst goederen mee smokkelen.

Die zijn voor een andere keer.

 

 

 

 

Triootje

We hielden kindvrije dag. Dat beviel opperbest.

A good friend, some food and lots of babbel.

Meer moet dat niet zijn.

 

Dus liep ik dit keer door stad met deze twee excellente exemplaren.

Handig.

Ze voeden zichzelf, gaan proper naar de wc en hebben zelf geld bij ipv het mijne op te doen. Daar kunnen Verne en Jasper nog een puntje aan zuigen.

 

Also...

Mannen en accessoires.

Ik ben pro!

 

 

Sjaal. De bril is bij nader inzien toch maar voor Verne.

Panama. Hot!

Schuilen onder de parasol.

Onbewust strategische zitplaats.