Ik blog graag.
En graag veel.
En liefst vrij regelmatig ook nog.
Of altijd even grappig.
Maar dat is een utopie, dat lukt niet. Niet altijd.
En als dat dan eens niet lukt heb ik schrik dat lezers zullen afhaken (alsof dat er écht toe doet...dat lezersaantal). Dan knaagt het ergens vanachter in mijn hersenpan als een onafgewerkte taak die ik nalaat uit te voeren, zoals een deftige huisvrouw wel zou doen. Zoals de volle wasmand die al drie dagen op plooien staat te wachten zodat ik de reeds gedroogde inhoud van de droogkast erin kan kieperen en vervolgens weer drie dagen laten staan.
Tja. Life. Prioriteiten.
Wasmand= niet één ervan.
Gewoonlijk heb ik áltijd inspiratie en dan moet ik wel bloggen of het moment is gepasseerd en het idee verdrinkt tussen de duizend andere.
Deze week was dat anders.
Druk, dat ook. Zo saai om zeggen.
Maar vooral: Aurore.
Weetjewel...
Hoewel er alle dagen vrouwen, mannen en kinderen vermoord worden over de hele wereldbol is dit verhaal toch anders, voor mij althans. Het zou niet mogen, maar het beklijft me meer.
Ongeveer dezelfde leeftijd (i am 29 forever, zij ook), werkelijk vlakbij huis, de Feesten, de enkele gemeenschappelijke vrienden met haarzelf en haar familie, de trots om 'ons Gent' en de daaropvolgende solidariteit en enorme zoektocht die hier kort na haar verdwijnen ontstond. Maar ook de leeftijd van de dader en de volslagen zinloosheid van zijn motief.
En sinds ik zelf kinderen heb meer dan ooit de wetenschap dat Aurore ook gewoon een dochter is. Iemands levensproject, iemands adem. Zorgvuldig grootgebracht en dan in één moment hardhandig omgebracht.
Dan heb ik het moeilijk om te bloggen over ogenschijnlijke futiliteiten.
Zoals een scheve scheet of een grappige lapsus.
Dan rollen de woorden ineens niet meer.
Terwijl die futiliteiten natuurlijk het leven zijn en Aurores naasten geld zouden geven om haar futiliteiten nog te mogen beleven.
Dan kan ik alleen maar denken "wat als een gek over 27 jaar één van mijn kinderen bestormt en alles eindigt". Dan is dit geen logboek van een leven meer maar slechts zwarte woorden op een witte achtergrond.
Maar dat is gekkenwerk, zo mag je niet denken.
Of toch niet te lang. Eventjes uit empathie meevoelen en mee pijn hebben is des mensen.
Dat heb ik gedaan, dat doe ik nog.
Het leven, het begin ervan (zoals wij het momenteel volop beleven) en het einde ervan.
Daar was ik deze week mee bezig.
En u?
3 opmerkingen:
Het verhaal greep mij ook aan. Zo dicht bij huis. Na de feesten... Het raakte mij ook meer denk ik doordat ik ondertussen ook moeder ben en je niet mag gedroomd hebben dat je een kind verliest. Zeker op zo een manier... Ik werd stil van dat nieuws...
ja, elke dag wakker worden in de hoop dat je kinderen veilig zijn, en ook elke dag weer gaan slapen met diezelfde gedachte...
Ik mag er niet aan denken! Als ik bedenk wat ik al allemaal heb uitgestoken...de puberteit wordt een angstaanjagende periode!
Een reactie posten