Suck on this

Tutjes zijn eigenlijk afgrijselijke dingen.

Ik heb ze even verkeerdelijk beschouwd als geweldig baby-accessoire, alweer iets om assorti af te stemmen op de rest, maar ze zijn eigenlijk alleen maar leuk in het doosje.

Een babygezichtje met een tutje in is toch meteen al zijn expressie kwijt, neen?

 

Verne was een duimertje, een fervent duimertje.

Ik zeg wás omdat hij er zo ergens rond zijn tweede verjaardag, recent dus, spontaan mee is gestopt. Ineens, van alles naar niks.

Bij hem stelde het probleem zich dus niet.

 

Sjapper was eerst een niksertje. Geen duim, geen tut. Liefst tepel eigenlijk, heel veel en heel lang tepel. Gezellig potje sabbelen, dacht hij zeker?

Maar mijn tepels en ik dachten daar algauw anders over.

Twee aan flarden gezogen tepels, ontwrichte schouders van het neerliggend 'voeden' en nauwelijks nachtrust. Niks gezellig aan.

Toen onze mentale gezondheid er bijna bij inschoot besloten mijn tepels en ik dat het genoeg was geweest. Drinken, enkel daar dienen ze voor.

Dus ik was verplicht iets anders te verzinnen, een alternatief aan te bieden aan dat geweldig oraal ingestelde kindje.

(Dat zal hij trouwens wel van mij hebben, dat orale. Ik prop ook al levenslang graag dingen in mijn mond, tot groot ongenoegen van mijn heupen en alle andere vetgrage plekjes. Maar bon.)

Ondanks stimulatie wou het duimen maar niet vlotten en de tut werd steevast indrukwekkend ver weg gekatapulteerd. Ik had toen beter aan zijn tenen gedacht want nu verdienen die hevig de voorkeur, maar op dat moment kreeg ik het advies hem te leren tutteren. Met een vitamineC- oplossing bleek dat uiteindelijk wel te werken. Niet van harte maar het ging. Jasper vloog in een eigen kamer en dat was dat. De nachtrust en mentale gezondheid herstelden zich, grotendeels.

Of niet.

In tijden van ferme snottebel is zo een speen een ware nachtmerrie.

Een duimer met een té verstopt neusje haalt de duim gewoon uit de mond als hij niet kan ademen...en aangezien zo een ding zeer handig aan het lijf blijft vasthangen kan het kindje hem snel zelf terugvinden.

No mom/dad needed.

Zo werkt dat bij een speen dus niet.

Sjapper kan prima zijn tutje uitspuwen if needed, maar dan he...zucht. De kleine aap is wel érg onderlegd in het laten horen dat ie zijn stuk plastic is verloren. Zelf terugsteken werkt compleet niet. Niet met een bed vol voorraad, niet met een tut bevestigd aan zijn popje, met niks.

So mom/dad very much needed.

Tot 12 keer per nacht.

Twaalf ja, zo tussen middernacht en 6u. Reken zelf maar uit.

Wallen jong...wallen!

Leve de snooze-knop.

Leve koffie.

Ik heb mij gisteren redelijk overdreven opgekleed om naar het werk te gaan, gewoon om de aandacht van mijn pufferig gezicht en vettig haar af te leiden.

Dat heeft gewerkt.

 

 

Denk ik.

Was er gisteren compleet onverwacht iemand getrouwd op het werk, ik was alvast geschikt gekleed. Wat mij betreft had het gemogen.