Americana

Ik dacht dat Disneyland niet zo mijn ding ging zijn.

Maar ik was wel opgewonden om Verne te compleet verbaasd te zien, zoals hij dat zo oprecht kan.

 

Mijn vermoedens blijken waar en onwaar.

 

Pro disneyland:

- Er is ruim voldoende voor kleine kindjes ook. Echt. Je moet alleen niet alles willen doen, dan word je gek van het gejaag.

- Het is gewoon mooi...de mainstreet, de gebouwen, het kasteel. De attracties zijn allemaal wat minder mooi en afgeleefder dan ik graag zou zien, maar het blijft een unieke ervaring voor kindjes.

- De rondwandelende disneyfiguren...Verne werd er wild van. Het draagt bij aan de hele sfeer waarin je op zo een weekend vertoeft.

- De parade...die is prachtig. Overal muziek, dansende figuren, mooie kostuums, de praalwagens zijn uniek. Dat is echt mooi. Vernes mond viel ervan open. 'De leeuw! Mama, mama, de leeuw!' is maar één van zijn enthousiaste verbouwereerde verzuchtingen. Die maken het allemaal de moeite waard. Matijs en ik stonden met rode neus en bijna-tranen in de ogen ontroerd te wezen om al dat kindergeluk. We waren wel quasi alleen daarin. Heel veel afgestreken beige gezichten gezien...

- De slapen-in-het-park-optie. Het is gewoon leuk dat je na een klein wandelingetje om een vijver in je hotel terecht kan dat ook nog helemaal in de sfeer baadt.

- De bereikbaarheid. Trein op en je wordt naast het spellement afgezet. Praktisch.

 

Contra Disneyland:

- Het is groot en druk. Maar daar moet je je bij neerleggen vind ik, sakkeren heeft geen zin. Dat grote is snel opgelost...wij hebben ons voornamelijk beperkt tot fantasia en de delen die meest geschikt zijn voor kleintjes. Attracties waar te lange wachtrijen staan sla je dan maar even over. Het moet plezant blijven.

- Het eten...groenten of een gewoon broodje vinden is daar geen sinecure. Gefrituurd is de norm. En niet gereserveerd is niet gegeten als je een restaurant wil. Ach ja.

- Het personeel. Lelijke uniformen, nergens een vriendelijk gezicht en traag...maar traag! Een ijsje uit een diepvries nemen duurt vlot 5 volle minuten. En dat is echt van toepassing op elk individueel personeelslid dat we daar zijn tegengekomen. Aan elk kraampje, bij de security, in het hotel...alles gaat tergend langzaam en zonder enthousiasme.

- Duur he. Duur, duur, duur.

 

 

 

Maar het ergst van al vond ik nog de confrontatie met de medemens.

Slechtgehumeurde, ongeduldige, kindonvriendelijke kuddedieren vond ik het. Niet iedereen natuurlijk, maar toch opvallend veel.

In een kinderpark, zoals ook de efteling en plopsaland dat zijn, kan je veel kinderen verwachten.

In Disney is dat anders. Daar lopen echt massa's opgedirkte volwassenen rond, met oortjes op en onnozele kostuums aan, die al die kinderen duidelijk vervelend vinden. Ze lopen er omver bij de lichtshow, gaan pal voor ze staan bij de parade, steken voor in de rij aan attracties/ eetkraampjes/ wc's en verdriedubbelen de wachttijd aan vele attracties zoals bijvoorbeeld de paardjesmolen (dat staat op elke kermis, dat is nu toch echt wel voor kleintjes, neen?).

Walgelijk soms.

In de voormiddag viel het telkens nog mee, maar naarmate de dag vordert en iedereen het aanschuiven moe raakt wordt het erger en erger.

 

Ook ergerlijk (sluit naadloos aan) is al dat gefilm. Mensen hebben duidelijk liever een snertfilmpje van een ritje of show dan er live van te genieten. Ze steken daarnij hun telefoon of videoapparaatje zo hoog in de lucht dat ze minstens 5 ommestaanders het zicht ontnemen, maar dat deert niet.

" *flits* Kijk bomma, daar kwam mickey mouse voorbij. Ge ziet het niet want het is te klein om te zien op dit schermpje, het ging te snel om te kunnen filmen en mijn hand beefde maar het was wel zo."

Dzjees. Doe jezelf en je bomma een lol en kijk, geniet en lach mens. Please!

Dat wil ik dan zeggen, maar dat durf ik uiteraard niet.

 

 

 

Over dat aanschuiven...Verne heeft dat superflink gedaan. We hebben telkens de attracties met korte wachttijden gekozen, maar één keer heeft het toch een uur geduurd. Veel te lang voor zo kleintjes.

Maar wij hadden een vriendje mee, dus de twee jongens konden spelen tijdens het wachten. Of we droegen ze en zongen liedjes. Gezellig.

De meeste kinderen deden dat aanschuiven heel flink trouwens, ondanks het vaak onnodige continue gesakker van hun viesgescheten ouders ( sta nu eens stil, blijf daar af, neen niet leunen, stop met vragen stellen, laat mij eens met rust!). Je zou je van minder gaan misdragen.

Als je 40 minuten met kinderen in een rij gaat staan en zij niet veel meer zien dan massas knieën overal vind ik dat ze wel een beetje mogen leunen, spelen met de ballustrade, om snoep vragen of eindeloos woordspelletjes spelen.

Zelfbeheersing is iets wat de meeste volwassenen zelf niet eens meester zijn, so...

 

 

Long story short...we hebben genoten.

Verne heeft bij quasi elke attractie de gele optie gekregen...gele boot, geel treintje, gele olifant, geel kopje. Dat stemde hem heel gelukkig.

We hebben uiteraard (beperkt) meegedaan aan de merchandising-molen: we kwamen naar huis met een magneet, drie postkaartjes, lolly's en een mickey-huisje met uitzet. Een koffiekop met lepel kreeg hij cadeau van zijn nieuwe goede vriendje Daan, een blondekopke van een collega van Matijs dat mijn hart gestolen heeft.

 

 

Fotootjes zien, iemand? Here goes!

Beware, het zijn er meer dan je aankan.

 

 

Eerst de treinrit heen, een attractie op zich.

 

 

 

The real thing dan, willekeurige volgorde uiteraard. Ik weet begot niet meer wat we wanneer gedaan hebben en also...who cares?!

 

 

En terug thuis volgt het nagenieten...

 

 

Dus, eindconclusie:

Het was magisch. We zijn blij dat we geweest zij. Maar wij blijven desondanks eftelingfans. Dat is mooier, rustiger, lekkerder en (kind)vriendelijker.