Heimatheimlich

Van dat ochtenden van gisteren, restte vandaag nog slechts een instagrammetje.

You see?

 

 

Daarom is maandagavond altijd een beetje afkicken van het weekend.

Allemaal terug samen, nog steeds even gezellig maar de boog staat wel terug gespannen.

De regels gelden weer.

Geen snoep of koek voor het avondeten en op tijd naar bed!

Dat ik komende twee dagen de apen zal moeten missen (ik trek even naar Deutschland) is geen verzachtende omstandigheid.

Moeder speelt van consequent!

En dat gebeurt (nog) niet al te vaak...

Dus toen Verne bij het thuiskomen om 18u een koek vroeg, bood ik een appel aan.

Hoe geweldig didactisch verantwoord van mij.

Dan voel ik mij een deftige moeder.

Hij wou hem nog ook!

Jackpot.

Jasper, die eet alles.

Zo gaat dat bij een tweede kind.

Bij het eerste hou je je (ik dus toch) ongeveer aan wat de boekjes voorschrijven en volgt het huishouden het kind. Bij het tweede is dat omgekeerd, het kind volgt het huishouden. Zo kreeg Jasper al veel vroeger dan Verne boterhammen, brokjes in zijn pap en koekjes. Hij weet inmiddels wat chocolade is, sabbelde al op chorizo en krijgt niets liever dan capuccinoschuim ingelepeld.

Het kind boert goed, dus zo mis zal het wel niet zijn.

Behalve daarnet dan.

Vernes appel waarover ik het net had.

Het was bijlange niet de eerste keer dat Jasper op appelschijfjes sabbelde, maar nu hij die twee tandjes ook echt gebruikt en stukken afbijt is het onschuldige eraf.

Blijkbaar.

Om kort te zijn...ik heb hem voorovergebogen met vlakke hand drie maal stevig op de rug mogen kloppen.

Ontelbare keren heb ik daar nachtmerries over gehad en het is gebeurd.

 

(efkes pauze)

Ik heb adequaat gereageerd gelukkig. Snel en efficient.

Het heeft geen second scheef gezeten, daar in dat keeltje.

Maar de adrenalinekick was meteen gigantisch.

Angstzweten, beven en bekomen kwamen pas achteraf.

Jongens toch!

Kinders, we schakelen voorlopig weer even over op koeken en banaan!

All in favor say aye!